«Πρόσωπο» της χρονιάς: Το opengov.gr

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται οι περιβόητες «100 ημέρες» της νέας διακυβέρνησης. Οι εκατό ημέρες, προφανώς, εντάσσονται σε ένα συμβολικό σχήμα, διότι με τις αλλαγές που απαιτούνται μόνο κάποιος μάγος θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Μάγοι δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως πολιτικές: εφαρμοσμένες και με μετρήσιμα αποτελέσματα.

Στους πρώτους μήνες η κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με μία εφιαλτική κατάσταση: το δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Ειρήσθω εν παρόδω, μάλλον από αυτή ακριβώς την «καυτή πατάτα» ήθελε να απαλλαγεί ο Κ. Καραμανλής, εξ ου και η εσπευσμένη απομάκρυνση του από την εξουσία- είχε ψυχανεμιστεί τι τον περίμενε στις κάλπες του Μαρτίου (αν τότε στήνονταν) και μάλλον είπε να γλιτώσει μία ώρα αρχύτερα.

Είναι νωρίς για να κριθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου. Κάποιοι εκτίμησαν ότι ξεκίνησε με μία σειρά καλών προθέσεων, αλλά μετά ήρθαν… οι Ευρωπαίοι- και οι Έλληνες (όλοι…) έγιναν κοινωνοί της δύσκολης ορολογίας της οικονομικής επιστήμης. Βουνό (με ελλείμματα) ορθώθηκε μπροστά της και –μετά βεβαιότητας- ο ανήφορος που ακολουθεί θα είναι κακοτράχαλος, κυρίως για τους πολίτες.

Στους πρώτους τρεις μήνες της διακυβέρνησης έγιναν λάθη, παραλείψεις, υπήρξαν αμφιλεγόμενες αποφάσεις. Η καινοφανής πρωτοβουλία για στελέχωση των γενικών και ειδικών γραμματέων των υπουργείων με επιλογή από βιογραφικά προκάλεσε θετικές αντιδράσεις, για να ακολουθήσουν ειρωνικά σχόλια για την καθυστέρηση στις επιλογές, αλλά και για αναμενόμενα («πράσινα») ονόματα- και το ευτράπελο περιστατικό με τον Α. Κουτούπη. Θα κριθεί στο μέλλον.

Πρόβλημα μεγάλο προέκυψε και στον ΟΛΠ, όπου μετά από απεργίες και καταλήψεις η κυβέρνηση κατέληξε σε έναν εξαιρετικά δαπανηρό συμβιβασμό με τους λιμενεργάτες, αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Και έναν υπουργό (Εργασίας) να πνέει μένεα. Και ακολούθησε πισωγύρισμα (ή όχι;).

Διφορούμενες ήταν οι απόψεις για τις αποφάσεις του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Κάποιοι αναφώνησαν με ικανοποίηση ότι σώθηκαν από τα (πολλά) επεισόδια, κάποιοι άλλοι μίλησαν για βάναυση συμπεριφορά της ΕΛ.ΑΣ ή (τουλάχιστον) για αστυνομοκρατία. Ο Μ. Χρυσοχοΐδης είναι δύσκολη περίπτωση- έχει κάνει ανακοινώσεις που προκαλούν χαμόγελα (οι αστυνομικοί θα φέρουν διακριτικά, κατάργηση της χρήσης χημικών στις διαδηλώσεις, γραφείο καταγγελιών της αστυνομικής αυθαιρεσίας, αποπομπή από το Σώμα οργάνων που άσκησαν άσκοπη βία, κ.λπ). Παράλληλα, όμως, έχει επιδείξει «σιδηρά πυγμή» επί δικαίων και αδίκων- και αυτό χρεώνεται στα αρνητικά του.

Πισωγύρισμα (διπλό μάλιστα) συναντήσαμε στην απόφαση για «πάγωμα» των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων που αμείβονται με άνω των 2.000 ευρώ (μεικτά). Ανακοινώθηκε αρχικώς από το υπ. Οικονομικών, μετά από παρέμβαση Παπουτσή πάρθηκε πίσω και εν συνεχεία (επαν)ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό. Πύργος της Βαβέλ, την ώρα που η χώρα είναι στο στόχαστρο των διεθνών ΜΜΕ και αναζητείται συνταγή εξόδου από την κρίση.

Το τέλος του έτους βρήκε περισσότερους από 160.000 πολίτες να παραδίδουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους, και πολλούς ακόμα να πληρώνουν πολύ ακριβά τα τέλη κυκλοφορίας, εν μέσω χάους και μεγάλων ουρών στις εφορίες και αλλού. Το πρόβλημα που ανέκυψε ήταν τόσο φθοροποιό για την κυβέρνηση, αναγκάζοντας τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου να παραδεχθεί ότι «κάναμε λάθος» και να προαναγγείλει αλλαγή του πλαισίου και… αναδρομική ισχύ.

Όλα τούτα προκάλεσαν συζητήσεις- πολιτικές ως επί το πλείστον. Υπήρξαν και θετικές κινήσεις, αλλά στα ελληνικά ΜΜΕ τονίζονται κυρίως τα αρνητικά. Οι πολίτες, άλλωστε, δεν δίνουν πίστωση χρόνου, επιζητούν λύσεις εδώ και τώρα και τα ενδεχόμενα λάθη βαραίνουν περισσότερο.

Υπήρξε, όμως, και μία απόφαση εξαιρετικά σημαντική (κατά την άποψη του γράφοντος, έστω). Η ανάδειξη της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, με αιχμή το δημόσιο διάλογο για τα προωθούμενα νομοσχέδια. Αδυνατώ να πιστέψω ότι οι υπουργοί δαπανούν ώρες μπροστά από τις οθόνες του κομπιούτερ τους μελετώντας σχόλια, αλλά αυτό αποτελεί μία καλή βάση για «σεμινάριο διαλόγου» σε πολίτες που έχουν- σχεδόν- μηδενική κουλτούρα επί του συγκεκριμένου.

Πέραν του ότι δίνει αίσθηση συμμετοχής, δημιουργεί συνείδηση ενεργού πολίτη που συνδιαμορφώνει μερικώς τις αποφάσεις (τους νόμους), που «ακούγεται» η άποψη του, που τέλος πάντων διαλέγεται, χωρίς απαραιτήτως να κραυγάζει και να επιδιώκει να επιβληθεί με φωνές και αλαλαγμούς- όπως διδάσκει η τηλεοπτική «δημοκρατία». Δεν είναι πανάκεια, αλλά σε μία κοινωνία «επικυρίαρχης» καφρίλας το opengov.gr δημιουργεί μία νησίδα ελπίδας.

Η δίψα του δρόμου

Θέλει ψυχή και πάθος, ίσως και μία καλώς εννοούμενη τρέλα, προκειμένου να κάνεις την ανατροπή- ένα σάλτο στ’ αστέρια της περιπέτειας, να συμπορευτείς με το φαντασιακό ποιητών και συγγραφέων. Να υπερβείς την τροχοπέδη της δέσμευσης και αυτών των «δολοφόνων» του ονείρου: τη ρουτίνα της καθημερινότητας, την αγωνία του βιοπορισμού, τη μερική (έστω) απώλεια της ελευθερίας. Θέλει ψυχή, όμως- κάποιοι την ενεργοποιούν, στο πίσω μέρος του εγκεφάλου τους αρπάζει φωτιά. Και παίζουν στα «ζάρια» τα πάντα.

Ο Δημήτρης Παρούσης είναι ένας 39χρονος (πλέον…) δημοσιογράφος. Εργαζόταν επί πολλά χρόνια στην Αθήνα- ένιωθε τη φθοροποιό πίεση, το ανέλπιδο. Τα χρόνια που φεύγανε, χαμένες ώρες και στιγμές. Πήρε την απόφαση. Να γίνει πολίτης του κόσμου, όχι στα λόγια μα στις πράξεις. Ρίσκαρε, πήρε ένα σάκο και όρεξη για ταξίδι. Το 2006 ξεκίνησε.

Ο Δημήτρης κάνει τον γύρο του κόσμου. Χωρίς ιδιαίτερους πόρους- κάτι ψιλά από δημοσιογραφικές συνεργασίες μόνο. Δεν φαίνεται να τον πτοεί. Συνεχίζει. «Ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που ονειρεύονται», γράφει.

Μας ενημερώνει ότι «πούλησε τα ελάχιστα υπάρχοντά του. Παραιτήθηκε από τη δουλειά του, πήρε το σακίδιό του, μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, μια πυξίδα και άρχισε τη δική του Οδύσσεια». Την Οδύσσεια της γνώσης, της περιπέτειας, της αναζήτησης.

Άρχισε το ταξίδι από την «πατρίδα» του Μάρκες, του Μπόρχες, του Τσε Γκεβάρα, του Αλιέντε, του Εμιλιάνο Ζαπάτα, του Άστορ Πιατσόλα, του Μαραντόνα και της Εβίτα Περόν. Τη Λατινική Αμερική: την ήπειρο της μελαγχολίας, των αντιφάσεων, των αποχρώσεων: Στη γη που για πρώτη ύλη έχει το τραγούδι και το χορό, την αδικία και συνάμα την επανάσταση.

Αρχικός του σχεδιασμός ήταν να μείνει εκεί για έξι μήνες και στη συνέχεια να «σαλπάρει» για άλλες ηπείρους. Το εξάμηνο δεν ήταν αρκετό. Και έτσι συνεχίζει, ήδη περιπλανιέται για 1.300 ημέρες. Δεν κάνει διακοπές- δημοσιογραφεί, καταγράφει στιγμές και εικόνες: αναζητά «χαμένους» Έλληνες που ζουν σε σημεία τα οποία δεν υπάρχουν στους ταξιδιωτικούς οδηγούς, αλλά και απλούς ντόπιους που βάζουν έναν κόκκο άμμου στη σύγχρονη ιστορία.

Οι απολαβές του είναι πενιχρές, αλλά αυτό δεν τον φρενάρει, ούτε τον φοβίζει. Ο ίδιος άλλωστε γράφει: «Άντεξα παρά τις δυσκολίες, τις οποίες όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, δεν τις συνάντησα στο δρόμο μου, αλλά στην Ελλάδα. Προτιμότερο να είσαι μόνος στη ζούγκλα του Αμαζονίου παρά ανάμεσα στα θηρία– καρεκλοκένταυρους- ανθρώπους που αναξιοκρατικά έχουν θέσεις κλειδιά στην Ελλάδα. Είναι προτιμότερο να είμαι στις φαβέλες του Ρίο, όπου εκεί τουλάχιστον ξέρω από που να φυλαχτώ. Ελπίζω κάποτε ο στίχος του Ποιητή που λέει ότι η Ελλάδα τρώει να παιδιά της να ανήκει πια στο παρελθόν...»

«Η αξία του δρόμου είναι να μην σταματήσεις ποτέ» είχε δηλώσει σε συνέντευξη του, το 1957, ο Νίκος Καζαντζάκης. Κι ο Αγγελάκας δίνει τη μουσική υπόκρουση με ροκ στίχους: «Βάλε φωτιά σ' ό,τι σε καίει σ' ό,τι σου τρώει τη ψυχή, έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί…».

Με μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Δημήτρη Παρούση (www.godimitris.gr) θα ταξιδέψετε νοερά στους μακρινούς αυτούς τόπους- ίσως να εισπνεύσετε και τον αέρα της ελευθερίας: της τολμηρής επιλογής, του επικίνδυνου ρίσκου και του συμπεράσματος που υποδεικνύει ότι αν αγωνιστείς για κάτι με πάθος, το πετυχαίνεις.

Το σταυρόλεξο μίας άλλης Ελλάδας

Μπορεί να αλλάξει η Ελλάδα; Να απαλλαγεί από τις κακοδαιμονίες της, να γίνει μία σύγχρονη και βιώσιμη χώρα, όπου η λαμογιά, η ρεμούλα, η κακοδιοίκηση, η ασυδοσία και η αυθαιρεσία δεν είναι αυτονόητες και μέρος της ζωής μας; Ομολογώ ότι η εξίσωση είναι εξαιρετικά σύνθετη- η απάντηση δύσκολη.

Διότι δεν αφορά μόνο στη λήψη κάποιων (πολλών ή λίγων, ήπιων ή ριζικών- αδιάφορο) μέτρων, αλλά στην αλλαγή νοοτροπίας, της συλλογικής κουλτούρας (αν προτιμάτε) των πολιτών της. Των νέο-ελλήνων (του μέσου όρου) που έχουν μία κατασταλαγμένη κοσμοθεωρία και στάση ζωής, η οποία πύκνωσε σε αρνητικά συν τω χρόνω, παρά τις (όποιες) θετικές εξελίξεις.

Η διεθνής και –κυρίως- η εσωτερική δομική κρίση, έφερε στο προσκήνιο τη συζήτηση- άνοιξε για τα καλά. Αυτή έδωσε το τελικό χτύπημα σε μία παραπαίουσα κυβέρνηση (της ΝΔ) και λόγω αυτής –κατά πολύ- κέρδισε άνετη πλειοψηφία το ΠΑΣΟΚ, προσφέροντας ελπίδα.

Στην κορυφή της ατζέντας, μεταξύ άλλων, έχει μπει ο «μεγάλος ασθενής του κράτους» (που έλεγε και ο Καραμανλής…), το Δημόσιο: Η λειτουργία του, η σύνθεση του, οι μισθοί του και ως επί το πλείστον η σπατάλη του.

Για πολλούς (όλους;) μία επίσκεψη σε Δημόσια Υπηρεσία ισοδυναμεί (ψυχολογικά έστω) με σαφάρι σε άγρια ζούγκλα ή (έστω…) με νοητό ταξίδι σε χώρα του Τρίτου Κόσμου. Όχι μόνο δεν υπάρχει μηχανοργάνωση, πολλές φορές δεν έχουν καν ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Και για να εξυπηρετηθείς (μέχρι τέλους) πρέπει να α) επιστρατεύσεις ασιατικό ζεν και μπόλικη ευγένεια, β) γίνεις επιθετικός, γεγονός που λειτουργεί ανακλαστικά στους δημόσιους υπαλλήλους, μετατρέποντας και εκείνους σε επιθετικούς- σε έναν πόλεμο ίσως χάσεις (ενίοτε δεν εξυπηρέτησε, επίσης).

Το Δημόσιο στη χώρα μας είναι από τους μεγαλύτερους εργοδότες– οι μισθοί ποικίλουν, ενώ τελευταία αντιμετωπίσαμε συμπτώματα που προκαλούν κλαυσίγελο, τουλάχιστον: Μαύρη ή/και «ενοικιαζόμενη» εργασία εντός των υπηρεσιών που ανήκουν στο κράτος. Και αντάμα, η διαχρονική σπατάλη, κακοδιοίκηση, κακοδιαχείριση και η αναπόφευκτη κλοπή: Πόσες τσέπες δεν γέμισαν, πόσοι δεν λογοδότησαν ποτέ.

Παράλληλα, η εργασία στο Δημόσιο παραμένει για πολλούς το «Greek dream»: η εξασφάλιση που συνεπάγεται η μονιμότητα. Ή για το πούμε αλλιώς, η λογική του «πληρώνομαι όπως και να’ χει, χωρίς να ιδρώνω ιδιαίτερα- πλην όμως έχω λυμένο το ζωνάρι αν τυχόν μου θίξουν κεκτημένα δικαιώματα». Ταυτόχρονα, η είσοδος στο Δημόσιο ισοδυναμούσε (μέχρι πρότινος- όχι ότι λύθηκε εντελώς τώρα) με αλισβερίσι ανάμεσα σε πολιτικούς και πολίτες. Κάπως έτσι ο δημόσιος τομέας γέμισε ασφυκτικά, η λειτουργία του είναι βραδυκίνητη και η απόδοση του λιπαρή. Και το κράτος αναξιόπιστο, βεβαίως.

Ναι, δεν είναι μόνο ο δημόσιος τομέας η ανοιχτή πληγή στη χώρα μας. Αλλά παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, υπό την έννοια ότι με την τρέχουσα λειτουργία (και συμπεριφορά του) δίνει το στίγμα, διαμορφώνει συλλογική κουλτούρα- «αφού με κλέβει/βασανίζει/εμπαίζει το κράτος, γιατί να πληρώνω φόρους;». Κάπως έτσι- μεταξύ άλλων- προκύπτει μεγάλο μέρος της φοροδιαφυγής/εισφοροδιαφυγής. Με το ανταποδοτικό όφελος να απουσιάζει στις περισσότερες εκδοχές του, συν το προαναφερθέν κακό παράδειγμα που δίνεται, ο πολίτης νομιμοποιεί στη σκέψη του το «δικαίωμα» στην… ανυπακοή και στη μη εκπλήρωση των υποχρεώσεων του. Η οποία και γενικεύεται σε πολλές εκδοχές της κοινωνικής ζωής.

Σίγουρα δεν είναι μόνο το Δημόσιο το πρόβλημα της Ελλάδας: από δίπλα ορθώνονται «τέρατα» όπως η ανεργία (σε ισπανικά επίπεδα του 20% την ανέβασε ο υπουργός Εργασίας), το Ασφαλιστικό (που το 2015 θα βαρέσει κανόνι, όπως προειδοποίησε ο ίδιος υπουργός), το εργασιακό (με την εργοδοτική αυθαιρεσία μονίμως παρούσα και τους μισθούς ντροπής για τους νέους), η παραπαίουσα Παιδεία (που πεισμόνως εγείρει τα λάθος ερωτήματα, αντί των άμεσων απαντήσεων) και –ασφαλώς- το δημοσιονομικό, με έλλειμμα και χρέος που μας έχουν κάνει πρωτοσέλιδο διεθνώς (λες και ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας που η Ελλάδα πρωταγωνιστεί στο διεθνή Τύπο), κρούοντας τα τύμπανα μίας πιθανής χρεοκοπίας (σε χώρα της ευρωζώνης) και πιέζοντας (εκβιάζοντας, σχεδόν) για άμεσες λύσεις με μέτρα ούλτρα λιτότητας.

Κάπως έτσι συντίθεται η «ωραία ατμόσφαιρα» στη χώρα μας και διαμορφώνεται το σταυρόλεξο με τις πολλές ερωτήσεις- υπό μία κεντρική και δύσκολη: Μπορεί να αλλάξει η Ελλάδα; Με ευχές και κατάρες σχεδόν αδύνατο. Με ιδεοληψίες και απέραντα «όχι σε όλα» επίσης. Υπό το κράτος της αδήριτης ανάγκης και των ασφυκτικών εξωτερικών πιέσεων, μπορεί. Αλλά αυτό δίνει τη βάση, ανοίγει το δρόμο, φτιάχνει ατζέντα- δεν λύνει προβλήματα (αν έλυνε θα είχαμε χάσει την εθνική κυριαρχία).

Κακά τα ψέματα, χρειάζεται συναίνεση και προσπάθεια από τα πάνω μέχρι τα κάτω. Σε αυτή τη δυσχερή συγκυρία όλοι θα κριθούν- σε λόγια και κυρίως πράξεις. Από την κυβέρνηση, τα κόμματα, τους φορείς, μέχρι και τον τελευταίο πολίτη, στο μερίδιο που αναλογεί στον καθένα. Ίσως στον πάτο του πηγαδιού (όπου αναμφίβολα βρισκόμαστε τώρα) προκύπτει η ευκαιρία για τη δημιουργία μίας σύγχρονης, δίκαιης και βιώσιμης χώρας. Για όλους. Επίπονη προσπάθεια, ενδεχομένως να αξίζει.

Από κόλαση, με αγάπη

Μαίνεται κόλαση στης ψυχής μου τα χωράφια. Παλμός σκληρός. Μολυσμένος αέρας στα πνευμόνια. Νυχτολούλουδο στην άκρη του βουνού. Μελαγχολικό, αστροφεγγίζει θλίψη- κόκκινα μάτια, επάλληλοι μαύροι κύκλοι. Σημαία μου. Φυτρώνει δέντρο ψηλό, γερό, αγριεμένο. Ποτισμένο με ανάσες που δεν τελειώνουν.

Η κόλαση δική μου γη… εκεί θα σπείρω.

Δική μου εστία- φωτιά- και τα τραγούδια ποίηση. Δεν λυγίζω, η ήττα απέχει, το ανάστημα δεν κλονίστηκε- δεν προκαλούν εγκαύματα οι φλόγες. Λέξεις γεννάνε και χάος- με πόνο, έμπνευση, αγωνία και κραυγές. Είσαι διαρκώς παρών. Δεν σε φοβάμαι.

Κόλαση συνέχεια. Σε προκαλώ.

Η ποίηση μόνο με αίμα γράφεται, στης κόλασης τα καλντερίμια και εγώ μοναχικός θαμώνας της παραμένω ψηλά, βράχος αταλάντευτος. Τυλιγμένος με φωτιές που δεν μπορούν οι άμοιρες να με κάψουν. Χαμένο σκοπό τις ορίσατε. Δεν χάνω και εξακολουθώ, όσο κι αν θεριεύει η ψυχή μου, να αντέχω. Πάντα.

Από κόλαση, με αγάπη.

Lights through the night

Πέρα απ' τ' άστρα είν' η δικιά μας γειτονιά
Κατεβήκαμε με γέλια και τα όργανα στον ώμο
Έλα κάντε μας λιγάκι συντροφιά
Κουραστήκαμε απ' το δρόμο

Είχε κρύο από του Δία τη μεριά
Κι η Σελήνη ερημιά καθόλου κόσμο
Άντε ανάψτε μας μια όμορφη φωτιά
Κουραστήκαμε απ' το δρόμο

Τέτοια νύχτα μαγεμένη και γλυκιά
Μας θυμίζει ένα φθινόπωρο στον Κρόνο
Άντε ας παίξουμε μια τελευταία πενιά
Όπου να 'ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας

Modern Greece II- Night View

"Rubbish mountain" during a heavy rain night...

Modern Greece

The pictures are from Athens News Agency

Πορεία 6-12-09: "Ουφ και ουγκ"

Ο τίτλος που θα έβαζα για την παρουσία μου στην πορεία: "Ουφ και ουγκ".

Ουφ διότι γύρισα αρτιμελής από την πορεία, με μοναδικές απώλειες την αναπνοή και την όραση για κάτι δεύτερα σε συγκεκριμένες στιγμές, συν τη διαρκή εγρήγορση από φόβο μήπως μεγαλώσει το κακό.

Και ουγκ, διότι κάποια πιτσιρίκια με κουκούλες και αντιασφυξιογόνες μάσκες κατέβηκαν στην πορεία με σκοπό να με κάνουν να θέλω να μην ξαναπάω (λόγω επαγγέλματος που έχω επιλέξει θα ξαναπάω όμως- και λόγω πολιτικής συνείδησης).

Τα τυπάκια με τις κουκούλες έχουν πρόβλημα. Το μόνο που τους χαρακτηρίζει είναι ο τυφλός τους έρωτας για τη βία, τη σύγκρουση με τον απρόσωπο μπάτσο, με τη... βιτρίνα, με ό,τι σπάει στο διάβα τους. Ακόμα και τους ανθρώπους που πορεύονται δίπλα τους, υποτίθεται για τον ίδιο σκοπό.

Ξεκίνησα το μεσημέρι από το σπίτι με ένα μάγκωμα στην καρδία, έναν υποδόριο φόβο, δεν θα πω ψέματα. Επίσης δεν ήμουν και τόσο σίγουρος για τους λόγους που με οδηγούν στο κέντρο- ήθελα και δεν ήθελα να πάω, υποψιαζόμουν τι θα συναντήσω. Επικράτησε η δημοσιογραφική φύση και η αλληλεγγύη μου προς τους νέους- το σκεπτικό μου εν μέρει ήταν να προστατέψω όσο και όπως μπορώ παιδιά που ενδεχομένως να κινδύνευαν από την αστυνομική βία.

Παίρνω έναν φίλο από το σπίτι του στο Μουσείο και φτάνουμε στο Μοναστηράκι να αφήσουμε τη μηχανή. Από Πατησίων μέχρι και εκεί ήταν τίγκα στην αστυνομία, παντού όμως.

Πάμε με τα πόδια από Ερμού προς τα Προπύλαια. Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε: μπάτσους ολούθε, αφρικανούς μετανάστες να πουλάνε τις πραμάτειες τους (πλάι στους μπάτσους που αδιαφορούσαν... η μαύρη αγορά είναι παράνομη υποτίθεται, ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι δόλιοι οι μετανάστες μόλις δουν ένστολο κάνουν μπόγο το εμπόρευμα και τρέχουν. Σήμερα η ΕΛ.ΑΣ είχε άλλους εχθρούς) και ανύποπτους Αθηναίους που έκαναν βόλτα και πήγαιναν για καφέ (αυτούς τους θαύμασα- θέλει ψυχή να πας στο κέντρο για καφέ μία τέτοια μέρα. Ή άγνοια κινδύνου. Η βλακεία, δεν ξέρω).

Φτάνουμε στα Προπύλαια λίγο πριν, λίγο μετά τις 14.00- η πορεία έχει ξεκινήσει, βλέπουμε την "ουρά" της και έτσι μπαίνουμε στο τελευταίο μπλοκ, αυτό του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Τσίπρα αυτοπροσώπως και λοιπούς βουλευτές. Πρώτη φορά είδα τέτοια περιφρούρηση σε μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ παρεμπιπτόντως. Παράλληλα, πίσω από το Πανεπιστήμιο αναδύονταν μαύροι καπνοί- δεν είχαμε οπτική επαφή, μετά είδα (από την TV) ότι σημειώνονταν επεισόδια.

Λίγα μέτρα μετά κουκουλοφόροι μας πλευρίζουν και αρχίζουν 1) να σπάνε τα τζάμια ενός ταχυφαγείου και 2) ρίψη αντικειμένων προς τα ΜΑΤ σε κάθετο δρόμο. Τα ΜΑΤ απαντούν με χημικά και δακρυγόνα, καθώς και με κρότου λάμψης. Ο κόσμος συμπιέζεται και εκεί τα χρειαστήκαμε... Το μπλοκ "έσπασε" αρκετά, και εμείς ανεβήκαμε στο πεζοδρόμιο και μετά σε κάτι σκάλες.

Αφού καταφέραμε να μην ποδοπατηθούμε και κάποια παιδιά μας έριξαν μάλοξ με... ψεκαστικό (και ανακούφισαν τα μάτια μας) συνεχίσαμε την πορεία, υπό την έντονη παρουσία κουκουλοφόρων πιτσιρικάδων (από 15 έως 25 ετών περίπου- όσο μπορούσα να καταλάβω καθώς είχαν κουκούλες) πλαγιομετωπικά. Οι τύποι αυτοί ήταν τόσο... θαρραλέοι που χρησιμοποιούσαν εμάς (μαθητές, φοιτητές, 50ρηδες "νοικοκυραίους", τον Τσίπρα, τον Λαφαζάνη, εμένα κ.λπ) σαν ασπίδα για τις επιθέσεις τους.

Αυτό το "παιχνίδι" κράτησε σε όλη την πορεία, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε διαρκώς από τα χημικά, τις χειροβομβίδες κρότου- λάμψης, την πιθανότητα να ποδοπατηθούμε, και από μία πιθανή επέμβαση των ΜΑΤ... που σίγουρα εμάς θα "δένανε", καθ' ότι άσχετοι με το... "γάμο" (πάγια τακτική).

(Στιγμιότυπο 1: Στη Σταδίου, στο ύψος της πλατείας Κλαυθμώνος, δεχθήκαμε βροχή χημικών, εις απάντηση των πετρών και λοιπών αντικειμένων που οι κουκουλοφόροι έριχναν στα ΜΑΤ, ενώ πριν είχαν σπάσει κάποιες βιτρίνες. Υπήρξε στιγμή που δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου για κάποια δευτερόλεπτα- έκαιγαν. Το ίδιο και οι λοιποί. Είχα σύγκρουση λόγω στιγμιαίας στραβομάρας με τον... Νίκο Χρυσόγελο, επικεφαλής (στις εκλογές) των Οικολόγων Πράσινων και (στην περίπτωση μας) ενός μικρού μπλοκ ανθρώπων ηλικίας 40 και άνω, που τράβηξαν ό,τι και εμείς).

Ευτυχώς στην περίπτωση μας επέμβαση των ΜΑΤ δεν υπήρξε, αλλά κυριάρχησε ο φόβος του "μη τυχόν" και η συνεχής προσοχή μην πάθουμε κάτι. Προσωπικά δηλώνω αηδιασμένος και ομολογώ ότι θέλησα να φύγω, αλλά δεν είχα τρόπο και δρόμο, μίας και οι διμοιρίες ήταν παντού και εγώ με άσπρη τη μούρη από το μάλοξ έμοιαζα δυνάμει ύποπτος.

(Στιγμιότυπο 2: Στην Πανεπιστημίου πλέον, στο ύψος του Ζόναρς για μερικά λεπτά συμπορεύτηκα πλάι πλάι με έναν... κουκουλοφόρο. Ήταν δεν ήταν 16 ετών. Είδα τα μάτια του. Τον ιδρώτα που έσταζε από το πρόσωπο του. Την πέτρα που κρατούσε στα χέρια του. Δεν είδα οργή στο βλέμμα του, δεν ξέρω. Ούτε φόβο ίσως. Παρατήρησα, μάλλον, αγωνία για να τα καταφέρει σε αυτό το "παιχνίδι" που έπαιζε. Ήθελα να του μιλήσω. Να τον ρωτήσω: "τι κάνεις ρε αγόρι μου;", "τι θέλεις, τι ζητάς;", "γιατί;". Δεν το έκανα. Ήμουν γενικά αποσυντονισμένος).

Δεν κατάφερα να διαδηλώσω για τη μνήμη του παιδιού που δολοφονήθηκε, δεν κατάφερα να δώσω μάχη (αν θέλετε) για τα δίκαια αιτήματα της νεολαίας. Επειδή το θέλησαν κάποιοι δήθεν υπέρ-επαναστάτες, το μόνο που κατάφερα είναι να φτάσω αρτιμελής στο σπίτι μου, αφού πρώτα έφτιαξα στρατηγικό σχέδιο εξόδου από το κέντρο της πόλης που ζω.

Ήμασταν (έμαθα) πάνω- κάτω 8.000. Μικρή πορεία, δοθέντος του λόγου που έγινε. Κανονικά θα έπρεπε να πλημμυρίσει η Αθήνα από λαό που να απαιτεί "Ποτέ ξανά βία" με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Χιλιάδες πολιτών να διατρανώσουν αιτήματα. Σκατά όμως. Ήμασταν λίγοι και ενδεχομένως την επόμενη φορά ακόμα πιο λίγοι. Διότι θα δώσω δίκιο στον οποιονδήποτε μου πει ότι δεν κατεβαίνει σε πορεία επειδή φοβάται για τη ζωή του ή έστω απλώς φοβάται...

Ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε βαθιά παρακμή και γι' αυτό ευθύνονται πολλοί. Γνωστά είναι αυτά. Απλώς απορώ με τη λογική αυτών των παιδιών με τις κουκούλες. Τι νομίζουν ότι κερδίζουν διώχνοντας τον κόσμο από τις πορείες; Ήταν σωστό που λόγω της "επιλογής τους να συγκρουστούν" (με' μένα για ασπίδα...) κινδύνευσα, όπως και χιλιάδες άλλοι; Άξιζε αυτή η βία;

Η δική μου απάντηση είναι πως όχι, είναι λάθος από την αρχή ως το τέλος. Είναι γελοία, μηδενιστική, απολίτικη, απολίτιστη, αντικατοπτρισμός όλης της βίας που υποτίθεται αντιμάχεται.

Δεν το γούσταρα καθόλου, με χάλασε πολύ άσχημα. Αλλά τη χάρη δεν θα τους την κάνω. Στην επόμενη πορεία με της οποίας τα αιτήματα συμφωνώ, θα κατέβω. Ή υπερασπίζεσαι το δημοκρατικό σου δικαίωμα ή όχι. Διαλέγεις.

Τα παιδιά του «Δεκέμβρη»

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 η χώρα ανέβασε πυρετό- βαρύ και ασήκωτο. Το όπλο ενός «οργάνου της τάξης» δολοφόνησε ένα 15χρονο παιδί, ανοίγοντας ταυτόχρονα το κουτί της Πανδώρας: με όλα τα ανομολόγητα μυστικά εκείνης της συγκυρίας. Αυτά που έχουμε μάθει να κρύβουμε σαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, επιδεικνύοντας κατατονική αδιαφορία, αποχαύνωση- λέγοντας ότι «συμβαίνουν».

Η διαρκής ανακύκλωση της βίας ήταν ήδη πανταχού παρούσα, με τη σύγχρονη τεχνολογία και την υπερπληροφόρηση να έχει κάνει τους πάντες κοινωνούς της. Όλοι γνώριζαν.

Την κρατική βία με πρωταγωνίστρια την Αστυνομία, όταν βασάνιζε στο ΑΤ της Ομόνοιας μετανάστες, έστελνε στο νοσοκομείο με βαριά τραύματα τον κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, φυλάκιζε το παιδί με τα πράσινα παπούτσια, λειτουργούσε ως ασπίδα σε δολοφονικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής στη Σταδίου, για να θυμηθούμε μόνο μερικές κραυγαλέες περιπτώσεις.

Την πολιτική βία με τα ατιμώρητα σκάνδαλα: Το Βατοπέδι και τις μετέπειτα αποχωρήσεις από τη Βουλή, τις υποκλοπές, την πτώση Ζαχόπουλου και τη βαθιά λαϊκιστική κιτρινορόζ ατμόσφαιρα που ακολούθησε με κομιστές και λοιπούς τιμητές, τους «κουμπάρους», τα κομματικά παιδιά στο Δημόσιο από την πίσω πόρτα, τα καμένα δάση και τις χαμένες ζωές στις φλόγες. Κι όλα τούτα αγκαλιά με τις λεκτικές ακρότητες και τους πολιτικάντικους διαξιφισμούς, που σκοτώνουν κάθε απόπειρα σοβαρού διαλόγου, ωθώντας στα άκρα και στο- μηδενικής αισθητικής και υψηλού κόστους- πολιτικό lifestyle.

Την οικονομική βία με τους «απασχολήσιμους», τους ανασφάλιστους των 700 ευρώ (στην καλύτερη περίπτωση), τους ανέργους που για να βρουν δουλειά (…οπουδήποτε) πρέπει να έχουν «βύσμα», την παράλογη ακρίβεια, τις συντάξεις πείνας και τους «κολλημένους» μισθούς, την οικονομική «αιμορραγία» προς την παραπαιδεία (ακόμα και για φοιτητές…), την υπερχρέωση στις τράπεζες που πρόσφεραν στον πελάτη- καταναλωτή τη φενάκη ότι θα κάνει το όνειρο πραγματικότητα: «Θα καταναλώνει, άρα θα υπάρχει».

Και την προϊούσα κοινωνική αντίδραση: του ναρκισσισμού της βίας απέναντι στην υπερμεγέθη αυθαιρεσία. Ο αδόκητος χαμός ενός παιδιού έφερε στην επιφάνεια όλη την κακοδαιμονία που ταλάνιζε την Ελλάδα στις 6 του Δεκέμβρη του 2008. Βαρύ το τίμημα- πέθανε ένα παιδί. Και έβγαλε στους δρόμους εκατομμύρια που ξέσπασαν.

Ο «Δεκέμβρης» στοίχειωσε το φαντασιακό όλων, άνοιξε ένα απέραντο πεδίο ερμηνειών- η κάθε μία από την ιδεολογική της αφετηρία, πολλές φορές εγκλωβισμένη σε στεγανά σκέψης και ασφυκτικές ιδεοληψίες. Προκάλεσε βία για απάντηση στη βία, ως γνήσιο παιδί αυτής της κοινωνίας- Και φοβική αντίδραση στους πολίτες από το νέο πρόταγμα που ξεπρόβαλε: «καταστρέφω, άρα υπάρχω». Και τανάπαλιν βία ως νέα ανταπάντηση από τους «απέναντι»- το κράτος και την Αστυνομία. Δημιούργησε έναν ακόμα κύκλο, στον υπαρκτό φαύλο κύκλο. Και μία τερατογένεση: την κλιμάκωση της δράσης από τη «νέα τρομοκρατία».

Στα προτάγματα του «Δεκέμβρη» περίσσευε η δικαιολογημένη οργή, που έπνιγε την απόπειρα δημιουργίας ελπίδας και την καθαρή πολιτική σκέψη. Οδηγούσε σε αδιέξοδη μετατόπιση του προβλήματος- στη βία που καλλιεργεί το φόβο. Η βία της εξουσίας είχε καθυποτάξει τους πολίτες της και εκείνοι απάντησαν με το ίδιο νόμισμα προς κάθε κατεύθυνση. Ενισχύοντας φοβικά σύνδρομα σε βάρος της ελπίδας, τροφοδοτώντας την καταστολή στο όνομα του δόγματος «τάξις και ασφάλεια».

Ένα χρόνο μετά, δεν υπάρχει ριζική αλλαγή στις κοινωνικές δομές- ίσως προς το χειρότερο ελέω οικονομικής κρίσης διεθνώς και εσωτερικής κρίσης σε όλα τα επίπεδα. Αλλά η ελπίδα μπορεί να ξεπροβάλλει, έχοντας ισχυρά αιτήματα.

Ο Κάρολος Παπούλιας στο μήνυμα του για την 6η του Δεκέμβρη, μεταξύ άλλων, σημείωσε: «Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν ήταν μόνο μία απεχθής πράξη. Ήταν ένα δίδαγμα για όλους μας, πού μπορεί να οδηγήσει η αυθαιρεσία (…) Εκφράζω ακόμη μία φορά την πίστη μου και τις ενοχές μου απέναντι στη νέα γενιά, στην οποία χρωστάμε την εξασφάλιση μιας δικαιότερης κοινωνίας».

Η δυνατότητα στη νεολαία να πιστέψει στον εαυτό της και να δημιουργήσει σε ένα δίκαιο και αξιοκρατικό περιβάλλον ίσως είναι το πρόταγμα ελπίδας από όλους και προς όλους, ενδεχομένως το νέο- πιο νηφάλιο- μήνυμα. Η γενιά που έμαθε να αμφισβητεί τώρα μπορεί να ζητήσει το καλύτερο. Άλλωστε στο τέλος μίας τραγωδίας πρέπει να υπάρχει η κάθαρση- ιδιαίτερα για τα παιδιά του «Δεκέμβρη».

Πολυτεχνεία σε καιρούς χρεοκοπίας

Τι σχέση μπορεί να έχει η Μποτσουάνα με ένα εμβληματικό για τα καθ’ ημάς κτίριο στην Πατησίων και τον διοικητή της ΕΚΤ; Φαινομενικά καμία, ίσως και ως απορία προκαλεί τον Γέλωτα. Την Τρίτη (17/11), ωστόσο, όλα τούτα (χώρα, Πολυτεχνείο και Τρισέ) ήταν από τις λέξεις- κλειδιά που συνέθεσαν την ειδησεογραφία της ημέρας.

Στο Πολυτεχνείο τιμήθηκε η 36η επέτειος της εξέγερσης εναντίον της δικτατορίας. Άραγε 3,5 δεκαετίες μετά, η καθιερωμένη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία προσφέρει κάτι περισσότερο από την τήρηση μίας διαχρονικής εθιμοτυπίας;

Ενδεχομένως ναι, καθώς αν εξαιρέσουμε τα παραδοσιακά συνθήματα (εν είδει παιάνα- κατά τα πρότυπα των παρελάσεων) ενίοτε προκύπτουν και συνθήματα- αιτήματα με βάση το σήμερα. Ακούστηκε για παράδειγμα το «είμαστε η γενιά των 700, ας γίνουμε ο εφιάλτης των 300». Ένα σύνθημα με σαφέστατη αναφορά στο πυρήνα του προβλήματος της σημερινής νεολαίας: στο εργασιακό και στην ανεργία.

Το παραπάνω σύνθημα απαξιώνει με μένος τον… κοινοβουλευτισμό- μία ρηχή πρώτη ανάγνωσή του πιθανότατα να οδηγούσε σε επικίνδυνες ατραπούς και δυσάρεστες σκέψεις. Οι νέοι, ωστόσο, άλλο πράγμα εννοούν όταν το φωνάζουν.

Απευθύνονται σε εκείνους που φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για ένα ακόμα ελληνικό «πρωτάθλημα». Το «χρυσό μετάλλιο» στη διαφθορά εντός Ευρώπης και τη διόλου τιμητική 71η θέση παγκοσμίως, πίσω από την… Μποτσουάνα και μάλιστα με καταβαράθρωση: Στην 71η θέση του 2009 διολισθήσαμε από την 57η θέση του 2008.

«Πρωταθλητές» στη διαφθορά αναδείχθηκαν το Αφγανιστάν και η Σομαλία, αλλά μάλλον εκεί οι καταστάσεις είναι δυσμενέστερες από τη δική μας. Εδώ έχουμε… Δημοκρατία. Πως όμως λογίζεται μία χώρα ως δημοκρατική όταν στις εκθέσεις της Διεθνούς Διαφάνειας εμφανίζεται ως διεφθαρμένη μέχρι μυελού των οστών;

Η απάντηση είναι δύσκολη και εν μέρει αντικατοπτρίζεται στο ελληνικό παράδοξο, που εσχάτως έκανε τους ευρωπαίους ομολόγους (σε ευρωζώνη και Κομισιόν) να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους και να απορούν με τους… αδούλωτους Έλληνες, οι οποίοι επί έτη πολλά παραδίδουν στην Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία χαλκευμένα στοιχεία.

Η Ελλάδα μπήκε εκ νέου σε επιτήρηση και αν δεν φέρουν άμεσα αποτελέσματα τα μέτρα που θα πάρει το υπουργείο Οικονομικών έπεται συνέχεια, με εφιαλτικό αποτέλεσμα να μην δανείζει στη χώρα κανείς, η αξιοπιστία να μην υπάρχει ούτε στα λόγια και να ακουστεί ξανά η τρικούπεια φράση του 1893: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Για την ώρα, πάντως, ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ, «φωτογραφίζει» τη χώρα μας ως το μαύρο πρόβατο του ευρώ που «κινδυνεύει να χάσει την εμπιστοσύνη των αγορών», καλώντας την να λάβει σκληρά μέτρα.

Μπορούν άραγε τα παραπάνω να συνθέσουν εξίσωση; Αυτή που φέρει την ευθύνη να περισώσει ό,τι απόθεμα αξιοπιστίας μένει, αποτρέποντας παράλληλα μία πιθανή χρεοκοπία είναι η κυβέρνηση. Και όλα τούτα σε συνθήκες άγριας διαφθοράς. Αυτή σε πρώτο πλάνο. Διότι σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία αν σιωπήσουν και αποστασιοποιηθούν οι πολίτες, ενδεχομένως γκρινιάζοντας, μηδενίζοντας και ζητώντας εύκολες λύσεις, θα επιτείνουν το πρόβλημα.

Αυτοί που οφείλουν να πρωτοστατήσουν και να πιέσουν είναι οι νέοι, με την ουτοπία και τη μαχητικότητα τους. Σίγουρα η προσπάθεια για να πέσει το χρέος και να μειωθεί το έλλειμμα δύσκολα προκαλεί «ιερό» πάθος στη νεολαία, αμφίβολο το πόσο συνεγείρει για αγώνες, ωστόσο τα αιτήματα της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και (γιατί όχι;) της εμβάθυνσης της Δημοκρατίας είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Και εντός κάδρου στη μάχη για να αποσοβηθεί η χρεοκοπία.

Αν πάλι δεν βρεθεί η «χρυσή τομή» που θα βελτιώνει τα δημοσιονομικά, χωρίς να διευρύνεται η οικονομική δυσανεξία της μέσης οικογένειας- αν δεν καταπολεμηθεί η διαφθορά στη ρίζα της, επουλώνοντας τις πληγές που προκαλούν οι αδικίες, τότε το ερώτημα για νέα «Πολυτεχνεία» γίνεται εξαιρετικά θεωρητικό και τη θέση του καταλαμβάνει το επερχόμενο κοινωνικό χάος με τις πολλαπλές «εκρήξεις» που αυτό συνεπάγεται.

Pont des arts - red alley

Ξύλο στον πάτο του πηγαδιού (βλέπε Πανεπιστήμια)

Το μεγαλύτερο σφάλμα από τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης το έχει πράξει η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου. Της παρουσιάστηκε μία σπάνια ευκαιρία και κατά πως φαίνεται την αφήνει ανεκμετάλλευτη: Να εξωπετάξει δια παντός τις κομματικές παρατάξεις από τα Πανεπιστήμια.

Επί μέρες φοιτητές (και μη) που πρόσκεινται στις παρατάξεις των δύο κομμάτων εξουσίας αλληλοδέρνονταν στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Αρκετοί διακομίστηκαν σε νοσοκομεία, ενώ (λογικά) πολλοί είναι αυτοί που αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που η μοίρα ή η συνειδητή επιλογή τους οδήγησε σε αυτό το ΑΕΙ… για να σπουδάσουν.

Τα ρεπορτάζ και- κυρίως- τα σχόλια για το θέμα βρίθουν ανοησίας, καθώς το αντιμετωπίζουν ποδοσφαιρικά, λες και χούλιγκανς πλακώθηκαν πάλι, άρα πάμε παρακάτω. Απύθμενης κενότητας ήταν και οι ανακοινώσεις των εμπλεκόμενων παρατάξεων (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ- ΝΔΦΚ), όπου η μία καταλογίζει την ευθύνη στην άλλη.

Η υπόθεση των βιαιοπραγιών στην ΑΣΟΕΕ είναι η κορυφή του παγόβουνου. Για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία συντηρούν αυτό το έκτρωμα των κομματικών παρατάξεων. Μέσω αυτών αναζητούν «πελατεία», δείχνοντας ότι κατά βάθος (ενδεχομένως και κατ’ ουσίαν) αντιλαμβάνονται τους νέους, και δη τους ακαδημαϊκούς πολίτες, σαν «κουκιά».

Έχουν «εξοπλίσει» τις παρατάξεις με πλείστα όσα προνόμια, τα οποία σε άλλη πολιτισμένη χώρα θα συνιστούσαν απλώς κακόγουστο ανέκδοτο. Το ότι έχουν σημαίνοντα ρόλο στην εκλογή του πρύτανη, οδηγεί ξεκάθαρα σε συναλλαγή των «κομματαρχών» με την ιεραρχία των Ιδρυμάτων. Ως εκ τούτου… επελαύνουν και οι λοιπές βαρβαρότητες που χαρακτηρίζουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Μετά τα επεισόδια στην ΑΣΟΕΕ, το υπουργείο Παιδείας ουδόλως αντέδρασε. Το ΠΑΣΟΚ περιορίστηκε σε μία παρέμβαση του νέου γραμματέα του Σ. Ξυνίδη, ο οποίος κάπνισε την… πίπα της ειρήνης με εκπροσώπους των δύο παρατάξεων ως άλλος ειδικός μεσολαβητής του ΟΗΕ. Και η ΝΔ εκλέγει νέο αρχηγό, άρα οτιδήποτε άλλο περισσεύει. Ούτε μία ανακοίνωση για τα μάτια του κόσμου.

Οι παραπάνω στα πρώτα επεισόδια που θα εκδηλωθούν με κουκουλοφόρους θα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, θα νουθετούν στον αέρα και θα θέτουν ζήτημα πανεπιστημιακού ασύλου (η λύση δια πάσα νόσο…). Με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη να στέλνει σιδηρόφραχτους αστυνομικούς στα Εξάρχεια για να διαλύσει το… γκέτο, όταν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του τα κάνουν γης μαδιάμ στα Πανεπιστήμια.

Τα ερωτήματα που πλανώνται είναι αρκετά: Σε ποια, φέρ’ ειπείν, αφρικανική δημοκρατία, πρύτανης όπως ο κ. Γρηγόρης Πραστάκος της ΑΣΟΕΕ θα δήλωνε αναφερόμενος σε φοιτητές ότι «η ένταση έχει ξεφύγει από την κομματική αντιπαράθεση. Πλέον, η έριδα έχει πάρει χαρακτήρα προσωπικής βεντέτας» (Καθημερινή, 5 Νοεμ. 2009); Και σε ποια χώρα που ο τροχός έχει ανακαλυφθεί προ πολλού δεν θα υπήρχαν οι σχετικές παρεμβάσεις από τα αρμόδια θεσμικά όργανα (κυβέρνηση, κόμματα, Δικαιοσύνη); Σε ποιο κράτος όπου οι πολίτες δεν ζουν σε καλύβες, φοιτητές προπηλακίζουν φοιτητές επειδή, δήθεν, ανήκουν σε άλλο κόμμα;

Δεν γίνεται αντιληπτό, επίσης, με ποιο τρόπο αυτές οι παρατάξεις (και όχι μόνο των κομμάτων εξουσίας) εξυπηρετούν τα συμφέροντα των φοιτητών; Με διακοπές στη Μύκονο, με πάρτι σε νυχτερινά κέντρα ή με την ανελέητη αφισοκόλληση;

Πως, άραγε, διασφαλίζεται η αυτονομία και η ανεξαρτησία των Πανεπιστημίων, όταν κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα ίδια τα κόμματα (με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη σύγχρονη Ελλάδα) ακόμα και στην απλή καθημερινότητα των Ιδρυμάτων; Και με ποιον τρόπο ένας συνεπής καθηγητής ή ένας φιλομαθής φοιτητής θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις σε συνθήκες νοσηρότητας;

Ρητορικές ερωτήσεις… Όσο τα κόμματα εξουσίας, μα και η Αριστερά, επικροτούν τη διατήρηση του καρκινώματος των κομματικών παρατάξεων, η τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας θα συνεχίζει να βλέπει τον κόσμο από τον πάτο του πηγαδιού, περιοριζόμενη στην εκμάθησης της ψηφοθηρίας και της καλπονοθείας (άντε και καμιάς φάπας, όταν ανάψουν τα αίματα).

Ο πολιτικός κόσμος είναι απολύτως υπεύθυνος γι’ αυτό το κατάντημα της ελληνικής Παιδείας. Και όσο επιχειρεί να καρπωθεί κέρδη από τη νεολαία των Πανεπιστημίων, όσο μετατρέπει τους φοιτητές σε προϊόντα του κομματικού σωλήνα, όσο τους αντιλαμβάνεται ξερά και μόνο ως ψηφοφόρους και όχι ως ακαδημαϊκούς πολίτες, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση η θέση ουραγού της Ελλάδας σε όλες τις μετρήσεις για την εκπαίδευση.

Σκέψη αιχμάλωτη στα τσόφλια των αυγών

Διαβάζω την είδηση ότι η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου δέχθηκε επίθεση (με αυγά) σε χώρο εκδηλώσεων στα Εξάρχεια, την ώρα που παρουσίαζε το νέο της βιβλίο. Διαβάζω, επίσης, ότι η αφορμή (μεταξύ άλλων;) ήταν ότι επέλεξε την περιοχή των Εξαρχείων, αντί το… Κολωνάκι.

Σε μία ζοφερή ατμόσφαιρα, σαν τη δική μας, η δίκαιη και λελογισμένη (πολιτική) οργή παίρνει λάθος δρόμο: κατευθύνεται σε γεγονότα που υπάρχουν χωρίς να πρέπει, αντί σε αυτά που δεν συμβαίνουν ενώ πρέπει.

Η είδηση προκαλεί αναγούλα, γυρίζουν τα άντερα. Οργίζομαι διότι κάποιοι λίγοι αρνούνται δια της βίας την ελευθερία στη σκέψη και την (διαφορετική) άποψη.

Οργίζομαι διπλά. Διότι θα προτιμούσα αυτή η οργή να οδηγηθεί προς άλλες κατευθύνσεις. Να αφιερώσω αυτές τις λέξεις στο ότι εν έτει 2009 δεν είναι εξοπλισμένα όλα τα σχολεία, από δημοτικό έως λύκειο και κατ’ επέκταση το Πανεπιστήμιο, με Η/Υ και γρήγορο Ίντερνετ.

Τεντώνουν τα νεύρα μου διότι η οργή διοχετεύεται στη δυσωδία των αυγών, αντί στην έλλειψη (ας πούμε) ποδηλατόδρομων ή δανειστικής βιβλιοθήκης σε κάθε γειτονιά ή σε κάδους ανακύκλωσης για χαρτί σε κάθε γωνιά.

Οργίζομαι διότι οι εξελίξεις με πειθαναγκάζουν να αφιερώνω χρόνο και σκέψη στην καταδίκη του αυτονόητου (των αυγών), να παραπέμπω το σήμερα στο μακρινό χθες- να θυμηθώ τους Ναζί που έκαιγαν βιβλία ή κάθε λογής ολοκληρωτισμό που κυνηγούσε και φυλάκιζε την ελεύθερη σκέψη.

Δεν εκπλήσσομαι. Η βία έχει γίνει σύμφυτη με τον κοινωνικό μας βηματισμό, εμβολιάζοντας (αυτό είναι το πιο δυσάρεστο) με δηλητήριο τη σκέψη. Μία μειοψηφία δογματικών εκφράζεται κατά σύστημα με βία σε ποικίλες εκδοχές της κοινωνικής ζωής. Και γεννά αισθήματα κυνισμού και αποστασιοποίησης στην πλειοψηφία.

Η επίθεση στη Σώτη Τριανταφύλλου είναι, ίσως, παρεμπίπτουσα περίπτωση για τη βίαιη κοινωνία μας. Την ίδια ώρα που συνέβαινε, στελέχη της ΝΔ πλακώνονταν εκ νέου από τηλεοράσεως, δείχνοντας ότι έχουν σχέση με το διάλογο, όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Τα στελέχη που κυβερνούσαν επί 5,5 έτη τη χώρα έστελναν μηνύματα βίας, κραυγάζοντας και φωνασκώντας (για τον εαυτό τους!).

Ό,τι αντίκειται στην κουλτούρα του διαλόγου, της ελεύθερης διατύπωσης μίας θέσης, της αντίθεσης και (γιατί όχι;) της σύνθεσης είναι σύμπτωμα βίας. Και συναντάμε πολλά στη μελαγχολική Δημοκρατία μας. Μόνη λύση (ενδεχομένως) η ενδυνάμωση της με «καταιγισμό» παιδείας. Σύντομα. Διαφορετικά η ελευθερία στη σκέψη και στην έκφραση θα αιχμαλωτίζεται στα τσόφλια κλούβιων αυγών. Επεκτείνοντας την καθυστέρηση μας σε έναν κόσμο που τρέχει.

Τα βαλτόνερα εκβράζουν σφαίρες

Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ως πολίτης αυτής της χώρας. Βιώνω την υπερβολή σε κάθε εκδοχή της ζωής, το δημόσιο αλισβερίσι ημι-αγράμματων και το μαστίγωμα των ημιμαθών στο διάτρητο σώμα της Δημοκρατίας- όξινη ατμόσφαιρα, ασφυκτική. Και μετά ήρθαν (πάλι…) οι σφαίρες.

Ακούστηκαν και γράφτηκαν ένα σωρό αναλύσεις για το νέο χτύπημα (στο Α.Τ. Αγίας Παρασκευής) από δολοφόνους που αυτοαποκαλούνται επαναστάτες. Κάποιες –οι λιγότερες- ψύχραιμες, οι περισσότερες «φωτοτυπίες» παλαιότερων αντιδράσεων για παρόμοια περιστατικά, γεμάτες κλισέ, ιδεοληψία και δογματισμό. Λίγοι επιχείρησαν να εντοπίσουν τη ρίζα του κακού.

Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ότι σε ένα τόσο σύνθετο και πολυσχιδές θέμα, όπως αυτό της ένοπλης βίας, υπάρχουν εύκολες απαντήσεις- υπάρχουν, ωστόσο, λογικές.

Απορία: Αν λειτουργούσαν οι θεσμοί και οι νόμοι, φέρ’ ειπείν, και ο μέσος πολίτης γνώριζε συνειδητά ότι ζει σε ευνομούμενη κοινωνία, ότι ο παραβαίνων τιμωρείται, ότι όποιος διαπρέπει αναβαθμίζεται αξιοκρατικά και πάει λέγοντας, θα υπήρχαν αυτοί οι καουμπόηδες της «επανάστασης»;

Μπορεί και ναι, διότι σε μία κοινωνία ανθρώπων, πάντα υπάρχουν και τα παράσιτα. Θεμιτό, όμως στη δική μας κοινωνία τα παράσιτα (επί)κυριαρχούν εν γένει, παίζουν σχεδόν μόνα τους στο γήπεδο του δημόσιου βίου.

Απορία: Γιατί οι ακραίες φωνές, δεξιά και αριστερά, είναι πανταχού παρούσες και μολονότι μειοψηφικές ηχούν πιο δυνατά, μπολιάζοντας τους πολίτες-αποδέκτες στη λογική του ακραίου, πασπαλίζοντας με αίσθηση «λογικής» τον παραλογισμό; Λόγια χωρίς ουσία- με δυναμική που ισοπεδώνει απόψεις που έχουν μία βάση, που χειρίζονται ορθολογικά εργαλεία, προτείνοντας μία έλλογη λύση ή τέλος πάντων μία μέθοδο.

Όταν η ακρότητα (θεσμική, κρατική, πολιτική, μεντιακή) γίνεται ο «νόμος», τα απόνερα (ή καλύτερα βαλτόνερα) θα εκβράσουν μίσος, παραζάλη και τελικώς σφαίρες από καλάσνικοφ. Με θύμα- στο στόχαστρο του όπλου- τις ελευθερίες του πολίτη.

Το θέμα είναι αμιγώς πολιτικό και ποτέ ως τώρα δεν αντιμετωπίστηκε έτσι. Δεν αρκούν οι δηλώσεις αποτροπιασμού, δεν είναι λύση το τσουβάλιασμα, δεν είναι τρομοκράτης ο πιτσιρίκος σε μία πορεία που φοράει παλαιστινιακό μαντίλι (επειδή όπως μας… ενημέρωσε ο απερχόμενος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, εις εκ των ενόπλων δολοφόνων φορούσε κεφίγιε- «ποινικοποιώντας» εμμέσως το εν λόγω φουλάρι).

Η λύση, με μακροπρόθεσμα ίσως αποτελέσματα, είναι η λειτουργία των νόμων και των θεσμών, προς όλους και από όλους. Για παράδειγμα, μιας και στο θέμα υπάρχει η ΕΛ.ΑΣ, να τιμωρηθούν χωρίς υπεκφυγές και δήθεν οι φρουροί που βασάνισαν τον 17χρονο Κούρδο στην Παγανή. Ομοίως και αυτοί που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον 25χρονο Πακιστανό στη Νίκαια.

Να δοθεί η βεβαιότητα (και όχι η γενική αντίληψη) στον πολίτη του αισθήματος δικαίου. Παράδειγμα: Είναι δηλητηριώδες υπουργοί και βουλευτές να παραβαίνουν νόμους καλυπτόμενοι από την ασυλία και μετά να παραγράφονται τα αδικήματα τους. Δεν επιτρέπεται να συνεχιστεί η λογική των ημετέρων, ο κομματικός χρωματισμός του κράτους ή ακόμα και των Πανεπιστημίων. Και πόσα παραδείγματα ακόμα.

Η λύση του θέματος είναι πολιτική. Ούτε ούλτρα καταστολή (διότι η βία φέρνει βία και περιδινήσεις σε φαύλους κύκλους), ούτε αστυνομικά τμήματα φρούρια με αστυνόμους ρομποκόπ, ούτε σπασμωδικές και βιαστικές αποφάσεις για να ικανοποιηθεί η αδηφαγία της «τηλεοπτικής δημοκρατίας». Λύση είναι η αίσθηση του πολίτη ότι ζει σε μία δίκαιη κοινωνία, που δεν μπορούν να τη βιάζουν κάποια ιδεοληπτικά παράσιτα με σφαίρες.

Διότι εάν ιδωθεί και πάλι εν βρασμώ, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα διολισθήσει στο απόλυτο κενό και τελικώς θα μείνει μία ακόμα εικόνα στις ειδήσεις, που χάνεται στη λησμονιά του χρόνου. Για αλλαγή ας προκριθεί για μία φορά η λύση της απλής λογικής. Μπορεί να έχει αποτελέσματα…

Ο Σίσυφος που προστατεύει τον πολίτη

Πάω κάθε Σάββατο μεσημέρι για καφέ στα Εξάρχεια. Το περασμένο Σάββατο ήμουν πάλι εκεί, με μεγάλη συντροφιά. Κάθε τρεις και λίγο βλέπαμε «σιδηρόφταχτες» διμοιρίες των ΜΑΤ να περιδιαβαίνουν τη Θεμιστοκλέους, έξω από την πόρτα της καφετέριας. Χωρίς λόγο. Απολύτως.

Σε κάποια φάση είπα αστειευόμενος σε έναν από τους φίλους να βγει έξω και να τους πάει ένα τσάι, έναν καφέ, ψιχάλιζε κι' όλας, και με έπιανε η αλληλεγγύη μου… από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κωλοκατάσταση, ένιωθες (κάτι σαν) αιχμάλωτος, δυνάμει ένοχος άνευ αιτίας, αλλά αυτό το βίωνα εγώ και μερικοί άλλοι. Απαίσιο, αντιδημοκρατικό, κλπ, κλπ, ως εκεί. Διότι ούτε η Ελλάδα, ούτε ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στα Εξάρχεια. Υπάρχουν και άλλα (πολλά, πάρα πολλά) θέματα ασφαλείας που χρήζουν ορθής και τάχιστης διεκπεραίωσης.

Θα το παίξω αιρετικός, πλην ορθολογικός (το κατά δύναμη). Θεωρώ ότι οι (μετρίων ντεσιμπέλ) κραυγές του Χρυσοχοϊδη έχουν δόση αλήθειας και η οργή του είναι γνήσια. Ο ίδιος είναι κάτοχος του υπουργικού θώκου κάτι μέρες μόνο, και σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα έχει δώσει ένα σαφές στίγμα. Θετικό, ομολογώ... ή θέλω να πιστέψω.

Μίλησε για δημοκρατική Αστυνομία, είπε ότι αστυνομικός που χτυπά αναίτια πολίτη φεύγει, ότι τα νταραβέρια με τους χρυσαυγήτες είναι κολάσιμα και πάει λέγοντας. Συνάντησε μέλη αντιρατσιστικών οργανώσεων και έδωσε μία γεύση για το τι μέλλει γενέσθαι στα τμήματα- ωραίο μου ακούστηκε (ψυχολόγοι, αλλοδαποί διερμηνείς, κλπ). Συν του ότι ανακοίνωσε (επιτέλους) ότι οι γεννημένοι εδώ αλλοδαποί (παιδιά μεταναστών) θα είναι Έλληνες και όχι nomanlandίτες.

Επίσης ανακάλεσε αριθμό αστυνομικών που αμείβονται για να πηγαίνουν για ψώνια κυρίες υπουργών και λοιπών μεγαλοσχημόνων. Και επιπλέον προανήγγειλε τη δημιουργία γραφείου (κατάθεσης) παραπόνων πολιτών για τις αστυνομικές αυθαιρεσίες, σε σύμπραξη με τον Συνήγορο του Πολίτη. Καλό κι αυτό…

Ο Χρυσοχοΐδης είναι μεθοδικός και εργατικός. Έχει ωστόσο ένα ελάττωμα, ικανό να καταστρέψει ό,τι χτίζει. Είναι δογματικός για κάποιες καταστάσεις και αρέσκεται σε εντυπωσιακές ατάκες (αυτές που λέγονται για να προκαλέσουν εντυπώσεις, όχι εντυπωσιακές λόγω σπουδαιότητας).

Επιμένει να αποκαλεί τα Εξάρχεια «γκέτο», υπακούοντας στη λογική τηλεοπτικών γραβατών και ταγέρ (θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι- δεν είναι, καθώς όταν εκφράζεις μία άποψη έχεις κάνει και ρεπορτάζ. Αμφιβάλω αν κάποιο από τα ομιλούντα κοστούμια έχει πάει τελευταία στα Εξάρχεια), εκπονώντας στρατηγικές που δεν αποκλείεται να τον κάψουν- αυτόν και την όποια καλοπροαίρετη προσπάθεια του. Κάτι τέτοιο έγινε το βράδυ της Τετάρτης έξω από το Floral.

Γέμισε μία περιοχή με «όργανα» ολούθε (και άνευ διακριτικών, λες και είναι κατάσκοποι), σε μία... επιχείρηση (;) καταστολής των 30-40 πιτσιρικάδων που φοράνε κουκούλες, πετάνε πέτρες και σπάνε βιτρίνες. Κατάφερε να "απονομιμοποιήσει" (ή δαιμονοποιήσει έτι περαιτέρω) μία ολόκληρη γειτονιά- που μένει κόσμος, οικογένειες, άλλοι συχνάζουν, κανονικοί άνθρωποι. Μπορεί και να πιστεύει στα σοβαρά ότι τα Εξάρχεια είναι γκέτο- όπως όταν αποκαλούσε την Αθήνα «Καμπούλ»- και συμπέρανε ότι είναι αποδοτικό να στήνονται (άνθρωπο)μπλόκα κάθε 20 μέτρα.

Έσπειρε θύελλες και προκάλεσε βλακωδώς ρωγμές σε ό,τι σωστό πάει να οικοδομήσει. Και το χειρότερο; Όλο αυτό με μία Αστυνομία που φέρει ακόμα στο dna της το δόγμα Πολύδωρα (του αλήστου μνήμης πραίτορες ουρμπάνις), το δόγμα Παυλόπουλου (αδράνεια, κομματοκρατία και άγιος ο Θεός) και το δόγμα Μαρκογιάννακη (μηδενική ανοχή, βαράτε στο ψαχνό γιατί χάνουμε ψήφους προς το ΛΑΟΣ).

Ο Χρυσοχοΐδης ξεκίνησε σωστά και ανάποδα μαζί (κατόρθωμα, δεν λέω). Διατύπωσε τις καλές προθέσεις του, ωστόσο έχοντας εντοπίσει μέρος του προβλήματος (τη διάλυση του Σώματος), το διόγκωσε ζητώντας από το «πρόβλημα» να λύσει ένα άλλο μικρότερου βεληνεκούς πρόβλημα (μία μερίδα πιτσιρικάδων που πετάει πέτρες).

Ναι, στη μετά-καραμανλική εποχή η διαχείριση των εντυπώσεων δια της επικοινωνίας, με σπασμωδική επίδειξη πυγμής, παραμένει παρούσα και ζώσα στο δημόσιο χώρο. Κακώς, αλλά είναι εκεί. Και μάλλον εκεί οφείλει να εντοπίσει την αφετηρία ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, εάν όντως θέλει να δώσει ρεαλιστική υπόσταση στον (κωμικό σε τωρινή ανάγνωση) τίτλο του.

Με πρώτο κεφάλαιο τον πλήρη εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας (όχι μόνο με φοβέρες, αλλά και εκπαίδευση- εκ βάθρων αν χρειάζεται), με εκρίζωση κάθε ίχνους κομματισμού, και αποφυγή (εκ μέρους του) της αμετροέπειας σε λόγια και -κυρίως- πράξεις. Διαφορετικά ο ίδιος και οι αντιφάσεις του θα βιώνουν ένα σισύφειο μαρτύριο…

Το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου

Τις τελευταίες ημέρες δύο κατηγορίες ανθρώπων βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα της λέξης ρουσφέτι: Ο ένας τυγχάνει πρόεδρος της Γαλλίας και οι άλλοι συγκροτούν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.

Ο «Σαρκό» είναι large γενικώς και μάλλον δεν σκιάζεται ιδιαιτέρως από τις αλλεπάλληλες βολές της αντιπολίτευσης για το διορισμό του 23χρονου – και ακόμα φοιτητή- γιου του στη θέση του επικεφαλής της Ντεφάνς, του παρισινού Μανχάταν δηλαδή. Άλλωστε στην περίπτωση του δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με ρουσφέτι, αλλά με νεποτισμό.

Αυτοί που μάλλον σκιάχτηκαν ήταν μέρος των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ όταν άκουγαν τον πρόεδρο τους να εκφέρει τα παρακάτω λόγια: «Γνωρίζω ότι οι πιέσεις που θα υποστείτε για προσωπικές εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια, ακόμα και για μικρές και μεγάλες παρατυπίες, υπέρ προσωπικών ή οικονομικών συμφερόντων, θα είναι μεγάλες». Κάποιοι ένιωσαν έναν κρύο ιδρώτα να υγραίνει το πουκάμισο τους (ή έστω το ταγιέρ τους).

Ειλικρινά, θα πλήρωνα εισιτήριο ώστε να παρακολουθήσω τις συσπάσεις των προσώπων ορισμένων βουλευτών. Ο πρωθυπουργός –αρκούντως διπλωματικά- τους απαγόρευσε το ρουσφέτι: Την «αποπληρωμή» της ψήφου στο συντοπίτη, στον οποίο έταξε για να λάβει και τώρα πρέπει να δώσει (για να λάβει εκ νέου στο μέλλον).

Ο Παπανδρέου τα τελευταία χρόνια έχει επιδείξει εμμονή με κάποιες έννοιες. Μία εξ αυτών είναι και οι πελατειακές σχέσεις στην πολιτική κι αν λάβουμε υπόψη τις πρώτες του –συμβολικές προς το παρόν- κινήσεις, μάλλον επιδιώκει να κολυμπήσει στα βαθιά. Ενδεικτική ήταν η πρόσκληση του Συνηγόρου του Πολίτη στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

Οι βουλευτές, ωστόσο, δεν συγκροτούν «τάγματα αγγέλων», μεγάλη μερίδα τουλάχιστον. Το αλισβερίσι στην ελληνική πολιτική σκηνή έχει βαθιές ρίζες και ουκ ολίγοι έκαναν καριέρα στο ελληνικό κοινοβούλιο φορώντας το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου.

Σίγουρα στις μέρες μας δύσκολα τάζει κανείς γέφυρες (μαζί με τα ποτάμια). Ωστόσο οι μεγάλες «εξυπηρετήσεις» στα όρια (και πέραν της διαπλοκής) καθώς και τα ρουσφετάκια ανθούν στους κήπους των εκλογικών περιφερειών: Από ευνοϊκή μεταχείριση επιχειρηματιών ή άλλων συμφερόντων, μέχρι αιτήματα εργασιακής φύσης (ή -για να είμαστε ακριβείς- βολέματος στο Δημόσιο).

Μπορεί αυτά να αποβούν φούσκα ως δυνάμει ρουσφέτι; Εάν όντως υπάρξουν πραγματικές δομικές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, όλα παίζονται. Θα υπάρξουν;

Καλά τα λόγια του Παπανδρέου, αλλά δίπλα μου έχω μικρό καλάθι. Όχι τόσο γιατί ο ίδιος είναι αναξιόπιστος, όσο διότι οι αναξιοκρατικές πρακτικές και τα ρουσφέτια έχουν εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο σε σχέση με την πολιτική ζωή του τόπου. Είτε ενεργητικά είτε κυνικά και αποστασιοποιημένα.

Και αρκετοί βουλευτές κάνουν ό,τι μπορούν για να το επιβεβαιώσουν. Δεν μίλησε τυχαία ο Παπανδρέου για τα κοστούμια της εξουσίας που θα μείνουν στο ράφι, κατά την προεκλογική περίοδο. Διάφοροι πασόκοι πολιτευτές είχαν σπεύσει να προαναγγείλουν με ύφος χιλίων Καρδιναλίων στους ψηφοφόρους τους το μελλοντικό υπουργικό τους θώκο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται… στο μυαλό τους).

Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα της νέας διακυβέρνησης. Αν καταφέρει να σκίσει το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου, έστω να κόψει τα μανίκια και τη φόδρα, θα έχει πετύχει μία δρασκελιά προς το μέλλον. Και το μήνυμα προς την κοινωνία μπορεί να το στείλει ο πρωθυπουργός όταν έρθει στη δημοσιότητα η πρώτη περίπτωση αδιαφάνειας. Να στείλει κλοτσηδόν το βουλευτή που εμπλέκεται από εκεί που ήρθε. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό.

Δώστε χρόνο στο χρόνο

Ο Φρανσουά Μιττεράν ζητούσε από τους Γάλλους να δώσουν χρόνο στο χρόνο- μία πολιτική πρόταση διαχείρισης επί της ουσίας που συστήνει αναμονή και υπομονή, καθώς (όπως αντιστοίχως λένε και οι Έλληνες) «το καλό πράγμα αργεί».

Οι Έλληνες ωστόσο είναι ένας λαός χωρίς ιδιαίτερα αποθέματα υπομονής, τα οποία συνήθως αντικαθίστανται με λογικές ενθουσιασμού, υπερβολής και ενίοτε υστερίας. Αυτά είναι και τα συστατικά, λίγο- πολύ, της αφήγησης των ημερών.

Μέσα σε μία εβδομάδα άλλαξαν πολλά στην πολιτική ζωή της χώρας. Το Μέγαρο Μαξίμου απέκτησε νέο ένοικο, ενώ ο προηγούμενος βιάζεται να απέλθει από τη δημοσιότητα γενικώς (όπως φαίνεται…) μετά το σοκ της συντριπτικής ήττας και υπό το βάρος των φίλιων πυρών που συνεχώς πληθαίνουν.

Ο ενθουσιασμός…

Ο νέος πρωθυπουργός με τις πρώτες του κινήσεις κατάφερε να εντυπωσιάσει πολλούς. Με γοργούς ρυθμούς ανακοίνωσε μία νέα «γεωγραφία» (βάσει αρμοδιοτήτων) για τα υπουργεία, υπουργική σύνθεση με ευχάριστες και γεμάτες ρίσκο εκπλήξεις, ενώ προχώρησε και σε δύο καινοτομίες στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

Ήταν ανοιχτή προς το εθνικό ακροατήριο, με τον ίδιο να θέτει την πλατφόρμα της πολιτικής που σκοπεύει να ακολουθήσει, καθώς και τις βασικές κατευθύνσεις (με διαρκώς επαναλαμβανόμενο το σύνθημα «Πρώτα ο πολίτης»). Την παράσταση έκλεψε η παρέμβαση του «Συνηγόρου του Πολίτη», Γ. Καμίνη, που έθεσε τους υπουργούς προ των ευθυνών τους: Ενημερώθηκαν από πρώτο χέρι για τα κακώς κείμενα της δημόσιας διοίκησης- πλέον δεν υπάρχει η δικαιολογία ότι «δεν ήξερα, δεν γνώριζα».

Ταυτόχρονα η νέα κυβέρνηση κάνει πράξη και μία από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Σε μία ιστοσελίδα (με άρωμα Ομπάμα…) μπορούν να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους όσοι επιθυμούν να στελεχώσουν τις θέσεις των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων των Υπουργείων και των Γενικών Γραμματέων των Περιφερειών. Όντως σε άλλες χώρες κάτι αντίστοιχο θα ήταν αυτονόητο- στην Ελλάδα όμως που είθισται οι θέσεις αυτές να καλύπτονται από αποτυχόντες πολιτευτές και από «κολλητούς», μάλλον έχουμε να κάνουμε με μία μικρή επανάσταση.

Έτερη έκπληξη ήταν η τοποθέτηση της Τίνας Μπιρμπίλη ως υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής: ένα υπουργείο- κλειδί για τη νέα διακυβέρνηση, εάν λάβουμε υπόψη την προσήλωση σε βαθμό… εμμονής του Γ. Παπανδρέου με την «Πράσινη Ανάπτυξη». Η κ. Μπιρμπίλη μέχρι προ ημερών ήταν σχεδόν άγνωστη (το όνομα της γνώριζαν μόνον οι παροικούντες την πασοκική Ιερουσαλήμ). Πρόκειται για τη βασική εισηγήτρια του ΠΑΣΟΚ σε περιβαλλοντικά θέματα, ενώ είχε και ρόλο λογογράφου για τον Γ. Παπανδρέου.

Μία αντικομφορμιστική παρουσία, η οποία έκανε αίσθηση (σε αυτούς που εντυπωσιάζονται με κάτι τέτοια) με τον τρόπο ενδυμασίας της και την… εύλογη αμηχανία της μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Από τα λίγα που έγιναν γνωστά μέχρι τώρα η Τίνα Μπιρμπίλη φαίνεται ότι γνωρίζει το αντικείμενο που της ανατέθηκε, είναι εργασιομανής, προσγειωμένη, σοβαρή και (το καλύτερο!) δεν είναι πολιτικάντης.

Η τοποθέτηση της έχει αν μη τι άλλο το στίγμα του ΓΑΠ, μέρος της πολιτικής αισθητικής του πριν αυτή υποστεί πλήγματα από το βαθύ ΠΑΣΟΚ της αντιπολιτευτικής περιόδου. Ίσως πάλι να ερμηνεύεται με ψυχολογικά εργαλεία: Καθώς ο ίδιος δεν μπορεί να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά του επίγονου μίας δυναστείας, δίνει απλόχερα την ευκαιρία σε νέους (κανονικούς) ανθρώπους να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ένα στίβο που συνήθως «διακρίνονται» πολιτικοί του κομματικού σωλήνα.

Η υστερία…

Στην αντίπερα όχθη ακούγονται οι κλαγγές των όπλων, με «μαχητές» που βαδίζουν στο μονοπάτι του εμφυλίου. Η Νέα Δημοκρατία μετά τη βαριά ήττα και την απόφαση του Καραμανλή να αποχωρήσει βιώνει κρίση ταυτότητας. Επί 12 έτη η παράταξη είχε αναγάγει σε… ιδεολογία το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος δοξάστηκε σχεδόν κρυπτόμενος και με επικοινωνιακές, ως επί το πλείστον, καντρίλιες.

Τώρα που πρέπει να κοιταχθεί στον καθρέπτη, αντικρίζει μία πολιτικά απωθητική εικόνα που παράγει εσωκομματικό χάος. Οι ίδιοι οι βουλευτές της, εκλεγέντες και μη, στην προσπάθεια τους να εντοπίσουν τα αίτια της ήττας εκθέτουν τον Καραμανλή, στον οποίο ακόμα και τώρα ομνύουν πίστη. Οξύμωρο. Αλλά δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία όταν οι ίδιοι κατηγορούν το στενό επιτελείο του απελθόντος πρωθυπουργού για την αδράνεια στις αποφάσεις και εν γένει στη στάση του. (Ενδεχομένως… άθελα τους) τον παρουσιάζουν σαν μαριονέτα.

Η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα διαλόγου- σε σημείο που οι ίδιοι (μερικοί έστω) το λένε δυνατά. Δεν έχουν μάθει να διαλέγονται, να ζυμώνονται πολιτικά, παρά μόνο να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι στον αρχηγό-τοτέμ. Με ιδεολογία που η βασική της μαγιά είναι η «τάξις και ηθική». Δεν είναι διόλου τυχαίο άλλωστε ότι ο Κ. Καραμανλής στη δική του πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου είχε δώσει ως κυβερνητικό πρόταγμα το «σεμνά και ταπεινά»…

Η υπερβολή…

Η αντίδραση της ελάσσονος αντιπολίτευσης χαρακτηρίσθηκε από υπερβολή. Το ΚΚΕ έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση αναφορικά με τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου πριν καν ολοκληρωθεί, κάνοντας τυφλή επίθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε την κυβέρνηση για έλλειψη συγκεκριμένου σχεδίου, χωρίς όμως να προτείνει από την πλευρά του κάτι συγκεκριμένο, ενώ ο ΛΑΟΣ… περιορίστηκε σε πατριδοκαπηλία και ακρότητες με ατάκες του τύπου «έκαναν το χατίρι στο Νίμιτς» ή περί «Χίλτον».

Και ο χρόνος…

Η επόμενη ημέρα προμηνύεται ενδιαφέρουσα. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφύγει τις συμπληγάδες του ενθουσιασμού, η ΝΔ πρέπει να περάσει από τον κάβο της υστερίας, ενώ ΚΚΕ- ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ οφείλουν να περιορίσουν τις δόσεις της αντιπολιτευτικής υπερβολής, εκτός κι αν αρέσκονται στο ρόλο του μικρού κόμματος διαμαρτυρίας, επ’ άπειρον.

Η πικρή επίγευση των εκλογών

Άραγε τι επίγευση αφήνει η προεκλογική εκστρατεία, λίγες ώρες προτού ο «κυρίαρχος λαός» προσέλθει στις κάλπες; Δύσκολο το ερώτημα, δοθέντος ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός προκήρυξε τις πρόωρες εκλογές με επιχείρημα την οικονομική κρίση και τις συνέπειες της στην εγχώρια οικονομία. Αυτό επικαλέστηκε τέλος πάντων…

Με αυτή την ατζέντα –υποτίθεται- κύλησε η «μάχη» της προεκλογικής περιόδου, ενώ δεν αποκλείεται, αν δεν έχει ήδη γίνει, να υπάρξουν ακόμα και θετικά σχόλια (από πολιτικούς και εκπροσώπους των ΜΜΕ) για πολιτισμένη ατμόσφαιρα, συζήτηση επί της ουσίας, για νέα πολιτικά ήθη και πάει λέγοντας.

Συγκρινόμενη με το παρελθόν, αυτή η προεκλογική περίοδος ήταν σαφώς πιο… πολιτισμένη. Αυτό όμως δεν αφορά τόσο στις επιλογές των πρωταγωνιστών, αλλά στην αδιαφορία των πολιτών, καθώς και στα άσχημα οικονομικά- στη χώρα (δεν ήθελαν να προκαλέσουν) και στα κόμματα (και να ήθελαν, δεν είχαν λεφτά).

Οι εκλογές προκύψαν από το πουθενά, λες βγαλμένες από την αδιάκοπη σεναριολογία του πολιτικού ρεπορτάζ, ωσάν να έπρεπε να επιβεβαιωθούν οι «πηγές» κάποιων ρεπόρτερ. Η προκήρυξη των εκλογών αιφνιδίασε πολλούς και δη του κυβερνητικού στρατοπέδου.

Κάπως έτσι, η προεκλογική περίοδος εκτυλίχθηκε με βιασύνη, θεαματικά (άρα τηλεοπτικά) και χωρίς ιδιαίτερη πολιτική ουσία. Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων εξουσίας –και οι εκπρόσωποι τους- ξιφούλκησαν για την οικονομία μεν, περιοριζόμενοι ωστόσο σε τεχνικότητες, ονομασίες κονδυλίων, σκοτεινά νούμερα.

Σπανίως έως ποτέ η κοινωνία δεν πρωταγωνίστησε στα λόγια τους- ήταν απούσα, μία κοινωνία στο όνομα της οποίας εκπονούνται οι βαθυστόχαστες στρατηγικές… εξόδου από την κρίση, αυτές που τα κόμματα εμφάνισαν ως σημαία τους.

Κι αν σε κάποιες στιγμές με πρωτοβουλία των ΜΜΕ ερχόταν στο προσκήνιο η πραγματική κοινωνία (οι άνθρωποι που την απαρτίζουν, οι προσωπικές ιστορίες που δημιουργούν σύνολα και εν τέλει συλλογικά συνειδητά και υποσυνείδητα), οι εκπρόσωποι είτε ανέβαζαν τους τόνους μιλώντας περί άλλων είτε απαντούσαν σε ερωτήσεις που είχαν στο μυαλό τους, ωσάν το μαθητή που λέει το ποίημα του στο σχολείο.

Προεκλογική συζήτηση χωρίς κουλτούρα διαλόγου, με κραυγές και αλαλαγμούς, με «προκάτ» απαντήσεις, με τη χρήση «παπαγάλων» ρεπόρτερ, με αλληλοκατηγορίες που αφορούν στενούς κύκλους και κανέναν άλλο και με αρνητικό πρωταγωνιστή την απερχόμενη κυβέρνηση, που βιάστηκε κατά την προεκλογική περίοδο να εμφανιστεί αντιπολιτευόμενη.

Από την κουβέντα έλειψε η πολιτική και η κοινωνία: Οι νέοι άνθρωποι, κυνικοί και μηδενιστές στην πλειονότητα, διαπίστωσαν ότι από τη μία τα δεινά τους οφείλονται στο… πανεπιστημιακό άσυλο και από την άλλη άκουσαν παρατηρήσεις/σχόλια για «εργασιακό μεσαίωνα» (λες και δεν γνωρίζουν τη ζωή τους), χωρίς όμως συγκεκριμένα μέτρα. Οι παραγωγικές τάξεις, οι πλέον δημιουργικές, πήραν το μήνυμα της ατομικότητας- ότι κατισχύει τελικά ο κυνισμός, ο «πελάτης», ο κολλητός: Ότι αν θέλεις να επιβιώσεις, κοίτα τον εαυτό σου. Και η τρίτη ηλικία, ότι το άγχος για να βγει το σήμερα γιγαντώνεται.

Αρκεί η αλλαγή φρουράς, ο άλλος «ένοικος» στο Μέγαρο Μαξίμου; Σίγουρα καλλιεργεί προσδοκία, αποτέλεσμα καθόλου αμελητέο σε μία τόσο συναισθηματική κοινωνία όπως η δική μας. Ωστόσο κρίνοντας από τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες 3-4 εβδομάδες, ηττημένη φαίνεται η πολιτική, διάτρητη η δημοκρατία, τραυματισμένη η κοινωνία και ενεός ο πολίτης, που με απογοήτευση, χωρίς ιδιαίτερη ελπίδα, προσέρχεται στις κάλπες- αν προσέλθει.

Υγ: Ο Κ. Καραμανλής ακόμα και την τελευταία πράξη της αποχώρησης του τη σκηνοθέτησε λάθος. Με την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να μην χρησιμοποιήσει αφίσες, ο απερχόμενος πρωθυπουργός βρέθηκε εκτεθειμένος με τις γιγαντοαφίσες του που έχουν κατακλύσει τις πόλεις, με σκοτεινό μπλε φόντο και τον ίδιο να κοιτάζει βλοσυρά. Εκτεθειμένος στην καθημερινή λαϊκή οργή, που συχνά πυκνά πλέον παράγει και πολλές μούντζες...

Παράλληλα διαγγέλματα με την ουσία… απούσα

Το πρώτο ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί μετά από πολλές ώρες πολιτικών μονολόγων (και καθόλου διαλόγων) είναι το εάν γίναμε σοφότεροι ακούγοντας τους πολιτικούς αρχηγούς- είτε σε «πακέτο» των έξι είτε (κυρίως) σε τετ-α-τετ των δύο.

Αν μάθαμε κάτι διαφορετικό από όσα έχουν ειπωθεί πολλαπλώς από τους ίδιους στο πρόσφατο παρελθόν- είτε σε συνεντεύξεις είτε από το βήμα της Βουλής. Ή εάν είχαν καλλιεργηθεί απλώς και μόνο υψηλές προσδοκίες για ένα πολιτικό τηλεοπτικό χάπενινγκ, που θα έμοιαζε με αντιπαράθεση ιδεών/σχεδίων/προγραμμάτων, πλην όμως αφήνει μία αδιάφορη τελικά γεύση σε κάποιον που θέλησε ν’ ακούσει απόψεις και ν’ αποφασίσει βάσει αυτών.

Όσοι μπήκαν στον κόπο να τα παρακολουθήσουν (και σύμφωνα με τις τηλεμετρήσεις ήταν πολλοί) δύσκολα θα αλλάξουν άποψη αν είναι αποφασισμένοι και ακόμα δυσκολότερα πείστηκαν για μία θετική ψήφο. Εν τέλει, πολύ κακό για το τίποτα, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Εκτός κι αν εκτιμάμε βασίμως ότι η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως, ότι μας γοητεύει ο λόγος που λες και βγαίνει από κασέτα- που είναι από την αρχή ως το τέλος προαποφασισμένος. Που δεν είναι πολιτικός, αλλά στείρος.

Αν επιμένουμε ότι η πολιτική- και κατ’ επέκταση η διακυβέρνηση, μιας και μιλάμε για εκλογές- είναι κάτι σαν καλλιστεία με ποδοσφαιρική ανάγνωση. Μία αξιολόγηση του ύφους, της εκφοράς του λόγου, των κινήσεων του σώματος, ακόμα και της ενδυμασίας. Και στο τέλος το βασανιστικό ερώτημα «ποιος νίκησε;», ωσάν να αφορούσε σε ματς σε γήπεδο. Επικοινωνία και ουδόλως ουσία με άλλα λόγια.

Κι όμως στην τελική ευθεία πριν από τις κάλπες, πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ αναλώθηκαν σε ένα ατέρμονο κουβεντολόι για τα ντιμπέιτ, κυρίως για τη δομή και τους κανόνες τους…

Κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει στα παραπάνω επιχειρήματα ότι δόθηκαν απαντήσεις, ότι υπήρξε η δυνατότητα σύγκρισης- αξιολογήθηκαν οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί σε απευθείας χρόνο, ενώ βρίσκονταν ο ένας απέναντι στον άλλο. Θα μπορούσε να είναι θετικό, υπό προϋποθέσεις. Να υπήρχε πραγματική πολιτική συζήτηση επί των θεμάτων και όχι επί της πολιτικής στρατηγικής των επιτελείων. Ψιλά γράμματα…

Τα τελευταία 24ωρα το οικονομικό ρεπορτάζ κάνει πλάκα στην πολιτική συγκυρία, την ώρα που η χώρα βαδίζει προς τις κάλπες με… διακύβευμα την οικονομία. Μόνο τη Δευτέρα προκύψαν επιπλέον άνεργοι, μετά το «κανόνι» στις ασφαλιστικές και τον Αγούδημο. Σηματοδοτώντας, εκ νέου, ότι η κρίση είναι εδώ, επί της πραγματικής οικονομίας και όχι μόνον στην άυλη του χρηματοπιστωτικού συστήματος ή στις τρομολαγνικές διακηρύξεις, κατόπιν εορτής.

Για παράδειγμα το θέμα της ανεργίας, που οι διεθνείς οργανισμοί αξιολογούν ως σημαντικότερο, τέθηκε ελαφρώς και ακόμα πιο ελαφρώς δόθηκαν απαντήσεις, με χείριστη αυτή του Κ. Καραμανλή αναφορικά με τα stage, αποδεικνύοντας ότι δεν γνωρίζει την πραγματικότητα, αλλά μόνο τη θεωρία: Επανέλαβε ότι «είναι νόμιμα», χωρίς ωστόσο να απαντήσει εάν επιτρέπεται να είναι κομματικά-πελατειακά ή μία πολυετής ομηρία με επικάλυμμα νομιμότητας.

Κοντολογίς, πολύ κακό για το τίποτα. Απλώς επιβεβαιώθηκε εκ νέου ότι η Δημοκρατία κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει πραγματική υπόσταση στον επιθετικό προσδιορισμό «τηλεοπτική», που της έχει αποδοθεί. Μία σαφής ένδειξη πολιτικής υπανάπτυξης.

http://www.tvxs.gr/blog/?p=504

«Θα γίνουμε Ελλάδα»

Η Ελλάδα είναι γενικώς μία σούρεαλ χώρα, αλλά αυτό μάλλον δεν συνιστά είδηση σε όσους διαμένουν εντός της επικράτειας. Ο βαθμός του σουρεαλισμού, σε επίπεδα γκροτέσκο, ανεβαίνει με γεωμετρική πρόοδο στη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων. Και επειδή είθισται τα τελευταία χρόνια να έχουμε πολλές, το πράγμα έχει ξεφύγει.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα- μία υπόθεση εργασίας. Φτάνει στη χώρα μας ένας Δανός (που η χώρα καταγωγής του είναι του πολιτικού συρμού εσχάτως), ο οποίος τυγχάνει να γνωρίζει την ελληνική. Αποφασίζει να παρακολουθήσει τα κεντρικά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων (τρόπος του λέγειν) της Τετάρτης (16/9) και της Πέμπτης (17/9). Αν είναι καλοπροαίρετος- με αρκετή δόση πιθανότητας, δοθείσης της καταγωγής του- θα θεωρήσει βασίμως ότι ως χώρα η Ελλάδα: 1) Έχει εξέλθει της οικονομικής κρίσης, 2) Έχει λύσει όλα της τα προβλήματα, 3) Και έχει πλέον την πολυτέλεια να ασχολείται με υψηλής θεώρησης αντικείμενα, όπως η δομή και οι κανόνες ενός (ή δύο…) τηλεοπτικού debate, εν όψει εκλογών.

Ο Δανός –καθότι σκανδιναβικής κουλτούρας: δεν στοχάζεται με λογική λαμόγιου ας πούμε- θα αποκομίσει θετική άποψη, αν δε είναι και πολιτικός, ενδεχομένως να προτείνει στο κόμμα του να εντάξουν στη συνθηματολογία των επόμενων εκλογών τη φράση: «Θα γίνουμε Ελλάδα».

Πέραν του Δανού και των εντυπώσεων του, υπάρχει και η ελληνική πραγματικότητα, όπως τη βιώνουν οι εγχώριοι. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, την ώρα που το ΔΝΤ κρούει δαιμονισμένα ποικίλους «κώδωνες» κινδύνου για κοινωνικές εκρήξεις, ο ΟΟΣΑ υπογραμμίζει ότι οι χειρότερες συνέπειες της οικονομικής κρίσης σε ό,τι αφορά την απασχόληση βρίσκονται ακόμη μπροστά μας (Ετήσια έκθεσή «Προοπτικές Απασχόλησης»- 16/9/09) και η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδος ανακοινώνει ποσοστό ανεργίας 8,9% στο δεύτερο τρίμηνο του 2009 από 7,2% που ήταν ένα χρόνο νωρίτερα (δηλαδή ανεργία σε διψήφιο ποσοστό, καθώς δεν προσμετράται η μερική απασχόληση, πολύ περισσότερο η «μαύρη» εργασία), το πολιτικό και δημοσιογραφικό «παιχνίδι» αναλώνεται επί 48 ώρες στο πεδίο… των κανονισμών που θα ισχύσουν στα debates.

Κουραφέξαλα θα πείτε, πλην όμως φευ. «Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως έσπευσε να το διατυπώσει ο πρώην πρωθυπουργός, «έχουμε τηλεοπτική δημοκρατία» όπως είπε ο απερχόμενος (στη συνέντευξη στον Γ. Πρετεντέρη στο Mega. Φράση που πέρασε απαρατήρητη από το σύνολο σχεδόν το ΜΜΕ). Τελικώς τη στιγμή που οι ίδιοι το παραδέχονται/αποδέχονται, ποια η χρησιμότητα της συζήτησης;

Ενδεχομένως η φύση των Ελλήνων –η συλλογική κουλτούρα- λειτουργεί λυτρωτικά. Είμαστε αποψάκηδες, το συζητάμε πολύ, βιώνουμε συναισθηματικά τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της, εξ ου και τα πολλά μας λάθη σε διαχρονικές (και) πολιτικές επιλογές. Και κάπως έτσι η λήθη υπερτερεί της μνήμης.

Αυτή τη στιγμή, το μόνο ασφαλές πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι στις κάλπες προσέρχεται ένας απογοητευμένος λαός- χωρίς ελπίδα για κάτι καλύτερο. Ένας λαός θλιμμένος, κουρασμένος, χωρίς πολιτικές επιλογές ικανές να τον συνεγείρουν- να ταυτιστεί και να συμπορευτεί. Εξαιρούνται οι λίγοι που ανεμίζουν πλαστικές σημαίες στις προεκλογικές ομιλίες- περιφέροντας τη θλίψη τους και ακούγοντας, χωρίς ν’ ακούν, κενολογίες και συνθήματα, όπως το ανέκδοτο φέρ’ ειπείν ότι το «διακύβευμα των εκλογών» είναι η οικονομία.

Η απάντηση στην παραπάνω πραγματικότητα δεν είναι η αποχή από τις εκλογές, αλλά μάλλον η ευρεία συμμετοχή. Η φράση-κλισέ στα στόματα των πολιτικών ότι «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» ισχύει και ένα εκλογικό αποτέλεσμα πάντα έχει πολλαπλότητα στην ανάγνωση των μηνυμάτων του. Προκαλεί εξελίξεις.

Στην περίπτωση μας θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά εύγλωττο- ωστόσο απαιτεί συμμετοχή και λογική (ενεργού) πολίτη- κι όχι μόνο ενώπιον της κάλπης. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Κι όμως αν δεν γίνει σύντομα, όχι μόνο δεν θα γίνουμε Δανία, αλλά θα μας πάρουν χαμπάρι και οι καλοκάγαθοι Δανοί…

http://www.tvxs.gr/blog/?p=499

Ο έλλην Idiot

Διάφοροι έσπευσαν να κάνουν λογοπαίγνια με τους απέχοντες, χαρακτηρίζοντας τους ιδιώτες, με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης- πρόσθεσαν μάλιστα ότι η λέξη idiot (ηλίθιος) έχει τη ρίζα της στον "ιδιώτη" της αρχαιότητας, αυτόν που δεν τον απασχολούσαν τα κοινά, δεν εξέφραζε την άποψη του.

Idiots κατά τη δική μου άποψη δεν είναι οι όποιοι προτίμησαν για τους δικούς τους λόγους την αποχή, αλλά αυτοί που επέλεξαν (και τους φάνηκε και έξυπνο... από την καρέκλα τους στο Μαξίμου) μία διαφήμιση με παπαγαλάκια εν καιρώ κρίσης, για να πουν στο λαό ότι... όλα πάνε καλά και πως φταίει η αντιπολίτευση.

Για να εξηγούμαστε για το ποιος είναι idiot σε αυτή τη χώρα και ποιος όχι.

Νομίζω ότι η απάντηση της "Ελληνοφρένειας" στην παπαγάλεια διαφήμιση, με τις ρήσεις "θα τον πιούμε", "τον πούλο", "θα διαλυθούμε", "παπάρια μάντολες", ήταν το highlight των παγερά αδιάφορων από άποψη επικοινωνίας εκλογών.

Και ο idiot σε αυτή τη χώρα, μετά την πολιτική ήττα που υπέστη- όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ, αλλά από το λαό, καθώς ένα τεράστιο ποσοστό δεν τον επέλεξε- το μόνο που κατάλαβε είναι ότι πρέπει να "τρέξει" πιο γρήγορα τις πολιτικές του (έλεος...), ότι στελέχη της κυβέρνησης με προκλητικές συμπεριφορές πλήγωσαν το κοινό αίσθημα (γι' αυτό τους αθώωνε;- γι’ αυτό είναι ακόμα βουλευτές; γι' αυτό τους έχει ακόμα στο κόμμα;) και πως η αποχή ήταν πρωτοφανής... (λες και δεν φταίει κυρίως αυτός- καθώς αυτός είναι ο πρωθυπουργός, σε ένα εντελώς πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα όπως το ελληνικό).

Κατά το υπουργικό συμβούλιο της Τρίτης (9/6), ο έλλην idiot, επανέφερε το (παροιμιωδώς εκφυλισμένο) δόγμα του "σεμνά και ταπεινά", κάλεσε τους υπουργούς να αποφεύγουν τις σπατάλες και τα ταξίδια (Four Seasons;) και χάιδεψε τα αυτιά των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ, κάνοντας λόγο για τα θέματα της ασφάλειας και της μετανάστευσης (εν θερμώ, σπασμωδικά, θεωρητικά, ως απότοκο του εκλογικού Βατερλό).

Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να θυμηθεί νόμους που δεν ψηφίστηκαν ακόμα, όπως αυτόν της ποινικοποίησης της κουκούλας και της ονομαστικοποίησης των καρτοκινητών- νόμους που είχαν χαρακτηριστεί ατελέσφοροι και γραφικοί, ενώ παράλληλα είχαν καταγραφεί ως προσπάθειες επικοινωνιακού εντυπωσιασμού- για να μαγνητίσει το δεξιό ακροατήριο που έχασε η ΝΔ. Αυτό δηλαδή που βρήκε ιδεολογικό "καταφύγιο" στις υστερίες και τους λαϊκισμούς του κόμματος Καρατζαφέρη. Και ταυτόχρονα απέρριψε κάθε συνεργασίας με τον ΛΑΟΣ, υιοθετώντας ωστόσο μέρος της ρητορείας του.

Αυτός που δεν ασχολείται με τα κοινά (πραγματική πολιτική- με σχέδιο και εκτέλεση) και ενδιαφέρεται κυρίως για τα ιδιωτικά του (ισορροπίες στο κόμμα, εκλογική νίκη σώνει και καλά) μάλλον παίζει το ρόλο του σύγχρονου idiot, παρά του πολίτη- ειδικά δε του πρωθυπουργού...

Κούφια βόλια (στον πόλεμο της πραγματικότητας)

Πως μπορεί άραγε να απαντηθεί πολιτικά κάτι το τόσο βαθιά απολίτικο, όπως η αποχή από τις εκλογές;

Ίσως θα μπορούσε με κλισέ και τσιτάτα, όπως "η αποχή είναι συνενοχή" ή ότι η "ψήφος είναι δημοκρατικό δικαίωμα". Αμφότερα έχουν ισχυρή δόση αλήθειας, ωστόσο υπογείως ενδυναμώνουν την επιχειρηματολογία των "ιδεολογικά" αποφασισμένων να επιλέξουν την αποχή ως "πολιτική" στάση την ημέρα των εκλογών.

Και αυτό διότι η πλευρά της "αποχής" αντιστρέφει το επιχείρημα, εξίσου με δόση αλήθειας: "η συμμετοχή είναι συνενοχή στη διεφθαρμένη και παρακμάζουσα εικόνα της (σημερινής) πολιτικής σκηνής" και "η ψήφος επιβεβαιώνει, αν όχι επιβραβεύει, τους άθλιους της πολιτικής".

Ως εδώ καλά. Με την παραπάνω επιχειρηματολογία οι δυνάμει απέχοντες καλύπτουν τα ιδεολογικά τους νώτα- προσφέρουν επικάλυμμα ηθικής νομιμοποίησης στην αντιδημοκρατική τους συμπεριφορά. Τους καθιστά αυτό καταδικαστέους;

Και ναι και όχι. Από τη μία ρίχνουν "λευκή πετσέτα" στο ρινγκ και δια της απουσίας τους -επί της ουσίας- νομιμοποιούν και ακουσίως (άνευ βουλήσεως…) επιβραβεύουν αρνητικές πολιτικές πρακτικές/ συμπεριφορές. Δεν τις καταδικάζουν, όσο κι αν θεωρούν ότι το πράττουν απέχοντας- διότι η επιλεγμένη "καταδίκη" δεν έχει αντίκτυπο στο υπάρχον σύστημα. Απλώς δεν μετράει…

Παράλληλα, με δεδομένη την παρακμή του πολιτικού συστήματος και την ανεπαρκή (τουλάχιστον) εικόνα του πολιτικού προσωπικού- στην πλειονότητά του-, είναι φαινομενικά άδικο να θεωρούνται συνυπεύθυνοι του "κακού", να εξισώνονται με τους "δολοφόνους" για το "έγκλημα". Όμως...

Σε μία συντεταγμένη κοινωνία (όσο κι αν δεν γίνεται πιστευτό με την πρώτη, ισχύει...) υπάρχει ένα πλέγμα κανόνων, μία βάση με συγκεκριμένες δομές και ένα πλαίσιο μεθόδων με τα οποία είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν τα λεγόμενα κακώς κείμενα της δημοκρατίας (ναι, αυτό είναι το πολίτευμα μας, όσο κι αν μας ξενίζει η υπενθύμιση ώρες- ώρες).

Ένα εξ αυτών είναι οι εκλογές: Όπου και δύναται (ακόμα…) να εκφραστεί η λαϊκή βούληση και το αποτέλεσμα να γίνει μήτρα πολιτικών εξελίξεων. Η κάλπη μπορεί να στείλει ηχηρά μηνύματα, έστω κι αν στις 7 Ιουνίου φέρει τη σφραγίδα της Ευρωβουλής.

Κακά τα ψέματα, το σημερινό σκηνικό του εγχώριου πολιτικού σύμπαντος είναι κατώτερο των περιστάσεων. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, το πολιτικό προσωπικό περί άλλων τυρβάζει και τα "παραδοσιακά" κόμματα, ως επί το πλείστον, παραμένουν πιστά στο "θεόπνευστο" δόγμα τους. Η αίσθηση που δίνουν είναι ότι πρόκειται για εξαιρετικά αυτιστικά μορφώματα, με μεσσιανικές λογικές και παρωχημένες τάσεις. Εθνοσωτήρες άλλως πως ή απλώς φωτεινοί παντογνώστες της συμφοράς.

Δεκτό: Αλλά ποια είναι η θέση του πολίτη απέναντι σε μία πραγματικότητα σαν αυτή; Να δέχεται ότι είναι άρρωστος, αλλά να κατηγορεί την αρρώστια και ως αντίδραση να της γυρνά την πλάτη; Αυτό δεν συνιστά γιατρειά. Ούτε καν ασπιρίνη...

Παράλληλα, τα λογικοφανή μα και συνωμοσιολογικά επιχειρήματα περί μανιπουλαρισμένης ψήφου (μέσω δημοσκοπήσεων, τηλεοπτικής προπαγάνδας "ειδησεογραφικού" χαρακτήρα, πρακτικών από εκδοτικά συγκροτήματα, κ.λπ), αρχίζουν να απέχουν από την αλήθεια, δοθείσης μίας νέας πραγματικότητας: Του διαδραστικού πολίτη, ο οποίος είναι αρκετά ενημερωμένος, από πολλαπλές πηγές, και -κυρίως- ζει σε αυτή την κοινωνία: βιώνει τα προβλήματα και η οργή του είναι έκδηλη και σαφής.

Η αποχή είναι εξαιρετικά απολίτικη συμπεριφορά. Κι αν δεχθούμε, με όρους πολιτικής ηθικής και φιλοσοφίας, ότι οι αθλιότητες των κυβερνώντων ή εν γένει του πολιτικού κατεστημένου συνιστούν "α-πολίτικη στάση", τότε οι συνειδητά απέχοντες πλησιάζουν επικίνδυνα στο σύμπαν της συνενοχής.

Ο πολίτης που επιδιώκει την αλλαγή παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Στέλνει το μήνυμα, συμμετέχει, αντιδρά, ζητά με νόημα και στόχευση το καλύτερο- το (συν)διαμορφώνει. Και σε αυτό το εγχείρημα αγωνίζεται να πλαισιώσει με περισσότερους τις γραμμές της μάχης. Με επιχειρήματα και (κοινή) λογική.

Κάθε αντίθετη συμπεριφορά συνιστά τουφεκιά στον αέρα με κούφια πυρά.

Τα καλύτερα πολιτικά μηνύματα!

«Η μόδα της οικολογίας» και τα επίχειρα των πράξεων

Τελευταία –και λόγω της δημοσκοπικής ανόδου των Οικολόγων- Πράσινων- ακούγεται η άποψη ότι "οι οικολόγοι είναι απλώς μόδα". Τα χείλη όπου συναντάται συχνότερα η παραπάνω θέση ανήκουν είτε σε άτομα άνω των 50 ετών είτε σε αμετανόητα κομματόσκυλα, κάθε απόχρωσης.

Να το πάμε αλλιώς. Υπάρχει κάποιος που όντως δεν πιστεύει ότι ο κόσμος μας (αστικό περιβάλλον, η γη, η χλωρίδα, η πανίδα, κλπ) είναι εντελώς ανθρωποκεντρικός: ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το είδος μας; Αν ναι, έχει καλώς. Προσωπικά το πιστεύω απόλυτα.

Το παρατηρώ- ας πούμε- από το φαινόμενο του θερμοκηπίου και των συνεπειών του όπως το λιώσιμο των πάγων, από την εξαφάνιση πολλών ειδών ζώων, την εκμετάλλευση της γης σε βαθμό κορεσμού, την ερημοποίηση, τη μόλυνση της ατμόσφαιρας και του ύδατος και ουκ ολίγα ακόμα.

Και πλέον ζούμε τα επίχειρα των πράξεων. Των ασύδοτων πράξεων της baby-boom generation, των παιδιών των 60ς δλδ, που θεώρησαν ότι επειδή ήταν πολλοί- και δεν είχαν και κάποιο πόλεμο να τους ταλανίζει- μπορούσαν να επιλέξουν το ρόλο του επιβήτορα για τα πάντα.

Εν μέρει το έκαναν, με βασικό σημείο στη στόχευση τους, το περιβάλλον. Και τώρα ζούμε τα επίχειρα...

Ούτε επιστήμονας είμαι, ούτε περιβαλλοντολόγος. Με το φτωχό μου το μυαλό και την πενιχρή μου γνώση, όμως, αντιλαμβάνομαι (ή και ζω...) τις συνέπειες.

Ας το επικεντρώσουμε στα καθ' ημάς. Η ερημοποίηση και η μόλυνση ποταμών ήδη έχει κάνει απειλητική εμφάνιση. Σε πολλές περιοχές το νερό είναι μολυσμένο. Πολλές πυρκαγιές δεν ξέσπασαν λόγω της "ασύμμετρης απειλής" με σύμμαχο το "στρατηγό άνεμο", αλλά κατά πολύ λόγω της αδιαφορίας μας για το περιβάλλον (σε συνδυασμό και με την αβελτηρία της κρατικής μηχανής).

Όλα τούτα, και πάρα πολλά ακόμα, συνιστούν σημερινούς, υπάρχοντες και απειλητικούς κινδύνους.

Τα παιδιά της δικής μου γενιάς, που γνωρίζουν λίγο-πολύ ότι θα φέρουν σε αυτό το (συγκεκριμένο) περιβάλλον τα δικά τους παιδιά (αν κάνουν...) ανησυχούν, άγχονται, φοβούνται. Πλακώνονται από το τσιμέντο και την έλλειψη της φύσης. Ασφυκτιούν από την ανυπαρξία καθαρού αέρα. Θλίβονται για την κακομεταχείριση που επιφυλάσσει ο άνθρωπος προς τα ζώα.

Συνεπώς, αρκετοί εξ ημών -και σε συνδυασμό με την ευκολότερη πρόσβαση στη γνώση και την πληροφόρηση- ευαισθητοποιούνται, αντιδρούν, εξεγείρονται, αναζητούν εναλλακτικές λύσεις. Θεωρούν την οικολογία ως μέρος –απαραίτητο και σπουδαίο- της καθημερινότητας τους.

Αν αυτό συνιστά μόδα, μάλλον οφείλουμε να επανα-οριοθετήσουμε τις έννοιες, ειδικά δε αυτή της ρεαλιστικής πραγματικότητας...

Προοίμιο κοινωνικής ανάφλεξης

Το απειλητικό φάσμα της ανεργίας που απλώνεται πάνω από τη Γηραιά Ήπειρο κινητοποιεί τους εργαζόμενους στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, γεμίζοντας τους δρόμους των μητροπόλεων με εξοργισμένους πολίτες που διεκδικούν διασφάλιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Ευρωπαίοι αναλυτές αποτολμούν την πρόβλεψη ότι -εν μέσω κρίσης- κινήσεις αυτής της μορφής ενδέχεται να αποτελέσουν το προοίμιο μίας γενικότερης κοινωνικής ανάφλεξης.

Η ανεργία στην Ευρώπη αγγίζει το απειλητικό όριο του 10% το 2009 και οι προβλέψεις για το 2010 κάνουν λόγο για 11,5%. Στην Ελλάδα η ανεργία μετρήθηκε στο 9,1%, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι είναι παραπάνω, λόγω της ημι-απασχόλησης, της μαύρης εργασίας κλπ. Παράλληλα σε Ισπανία και Ιρλανδία φτάνει πάνω από τα αστρονομικά ποσοστά του 20% και 16% αντίστοιχα (για περισσότερα στοιχεία).

Τούτων δοθέντων, και με την ατμόσφαιρα εξαιρετικά ηλεκτρισμένη. ο πρόεδρος του Eurogroup (δλδ των υπουργών Οικονομίας της Ευρωζώνης) Ζαν Κλοντ Γιούκερ λέει: "Η Ευρώπη οδηγείται προς μία κοινωνική κρίση, μία κρίση ανεργίας, που θα φέρει εκατομμύρια πολίτες σε καθεστώς απελπισίας". Και προσθέτει: "Δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε τις εκρηκτικές συνέπειες μίας τέτοιας οικονομικής κρίσης. Οφείλουμε να σκεφτούμε πολύ, και επί μακρόν, για το κοινωνικό μας μοντέλο και για το κατά πόσο βρίσκεται στο σωστό δρόμο".

Σε αυτό το πλαίσιο την Πέμπτη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση σε Μαδρίτη (40.000 άνθρωποι) και Βουκουρέστι (10.000), την Παρασκευή στις Βρυξέλλες και το Σάββατο σε Πράγα και Βερολίνο. Τις συγκεντρώσεις κάλεσε η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων, η οποία αντιπροσωπεύει 82 συνδικαλιστικές οργανώσεις σε 36 ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και 12 ομοσπονδίες τομέων. Καλώς τα παιδιά...

Διευκρινίζω ότι δεν ξεκινά πόλεμος, ούτε κάποια επανάσταση βγαλμένη από ιστορικά βιβλία. Ζούμε στο παρόν και διαμορφώνουμε το μέλλον. Και το σήμερα αναμένεται εκρηκτικό και αναλόγως του νικητή θα δομηθεί το αύριο.

Στην εικόνα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ούτε για κομμούνα αναρχικών, ούτε κομμουνισμό-σταλινισμό, ούτε κάτι συναφές από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Υπάρχει το εύλογο αίτημα για Δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισονομία και διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Άρα αφορά σε αγώνα σύγχρονο, με τρέχοντα αιτήματα και ανάγκες, εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Τα ίδια αιτήματα και ανάγκες υφίστανται στην Ελλάδα, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και βαρύτητα, ειδικά υπό τη σκιά των σκανδάλων και της κακοδιοίκησης μίας εντελώς ανίκανης κυβέρνησης- η οποία έμαθε τον επικοινωνισμό και τώρα που δεν της κάθεται η μπίλια παρακολουθεί μακαρίως το καράβι να βυθίζεται.

Και φτάνω στις Ευρωεκλογές, που πολλοί σπεύδουν να στείλουν στο πυρ το εξώτερον. Εκτιμώ ότι αφορούν σε ευρύτερο και όχι σε αμιγώς τοπικό ζήτημα. Η κάλπη θα στείλει μηνύματα σε όλη την Ευρώπη, ασχέτως αν σε κάποιους η συνωμοσιολογία ή ο μηδενισμός είναι απείρως βολικότερες τεχνικές ανάλυσης.

Και σίγουρα θα σταλεί ένα λαϊκό μήνυμα και για την εγχώρια πολιτική σκηνή, που μαστίζεται (και εννοώ τη λέξη) από τη δημοσκοπική ανάγνωση της πραγματικότητας. Ιδού, ωστόσο, πεδίον δόξης λαμπρό ώστε τα μηνύματα να σταλούν με σχετική ευφράδεια.

Ναι, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι άρδην την επόμενη ημέρα, αλλά θα φυσήξει αέρας στο μύλο της αλλαγής. Και δη -ελπίζω- από τη νέα γενιά, που μπορεί με σαφήνεια να "φωνάξει" νισάφι και να στραφεί σε εναλλακτικές λύσεις.

Δεν ονειροβατώ, θεωρώ δύσβατη ανηφόρα την ανατροπή της υπάρχουσας (καθεστωτικής...) λογικής του δικομματισμού (που παράγει τις γνωστές παθογένειες). Ναι, είναι δύσκολο να αλλάξει η ρότα. Αλλά αν δεν βάλουμε το χέρι μας, είτε δια της ψήφου είτε με τη φωνή, μην περίμενε τίποτα ως μάννα εξ ουρανού. Αυτά υπήρξαν στις μυθολογίες του χριστιανισμού- εδώ μιλάμε για γεγονότα και πραγματικότητα...

Όχι, δεν υπάρχουν σκάνδαλα (μην είστε κακεντρεχείς)

Όντως... στην περίπτωση Παυλίδη δεν υπήρχε κουκίδα με "ένδειξη" για παραπομπή σε περαιτέρω διερεύνηση (της υπόθεσης) και ουχί -ακόμη- στο ειδικό δικαστήριο... Απλώς σε 1 μήνα παραγράφονται τα πάντα.

Όχι, δεν υπήρχε σκάνδαλο, ο Παυλίδης είναι άγιος και πάνω απ' όλα υπουργός. Και βεβαίως δεν είναι σκάνδαλο ο στενότερος σου συνεργάτης, ο εξ απορρήτων σου, να μπαινοβγαίνει στο γραφείο αμφιλεγόμενου γαλάζιου εφοπλιστή, να καταγράφεται από κάμερα, να κατηγορείται ότι εκβίασε και πήρε λεφτά... για να δοθούν στον κάποιες άγονες γραμμές... με παχυλές επιδοτήσεις.

Και σύμφωνα με την καταγγελία Μανούση, να έχει ζητήσει τα λεφτά (ο συνεργάτης) για... τα γεράματα του υπουργού και του ιδίου. (Άσε που η κόρη είχε πάρει σπίτι). Όχι βέβαια, δεν είναι.

Και όταν ο Παυλίδης έμαθε ότι ο συνεργάτης του κάνει ύποπτες επισκέψεις τα πήρε τόσο πολύ που τον "παραίτησε". Και ήταν τόσο μεγάλη η οργή του που την επόμενη ημέρα τον προσέλαβε και πάλι... ως ειδικό σύμβουλο. "Ειδικός"...

Και σιγά μην υπάρχει έστω και σκιά σκανδάλου όταν ο ίδιος ο Παυλίδης δηλώνει άλλη τιμή για το "κωλόσπιτο" στον ανακριτή (και από το βήμα της Βουλής, υπό τους ρυθμούς του παλλόμενου δακτύλου) και τελικώς άλλη στην Ειδική Επιτροπή Προκαταρκτικής Εξέτασης, αφού πρώτα τον "κάρφωσαν" θυγατέρα και αδερφός... Όχι, αυτό είναι απλώς συμπεριφορά που δεν αρμόζει στην ηθικίζουσα (στα λόγια) ΝΔ.

Και σιγά μην υπάρχει υπόνοια, όταν αφού άνοιξαν οι λογαριασμοί της οικογενείας μάθαμε (έκθαμβοι) ότι ο αδερφός Παυλίδη είχε λογαριασμό σε τράπεζα (εντός της Βουλής) στην οποία συνδικαιούχος ήταν ο πρώην υπουργός αδελφός του. Και σε αυτόν το λογαριασμό μπαινοβγαίνανε... περίεργα ποσά, από... (μεγάλα) δάνεια χωρίς παραστατικά σε επίδοξους επιχειρηματίες και δυνάμει επενδυτές (που μπορεί και να είχαν σχέση με το χώρο της ναυτιλίας). Επρόκειτο (ειπώθηκε) για προφορικές συμφωνίες: Μόρτικες και παντελονάτες.

Όχι, δεν υπάρχει ούτε σκόνη που να σκανδαλίζει. Άλλωστε ο ίδιος ο πρώην υπουργός ζήτησε από τους ομοίους του στο κοινοβούλιο "δικαιοσύνη, δικαιοσύνη", σε μία σεξπηρική παράσταση από το βήμα της Βουλής. Που αν μη τι άλλο ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Δεν υπήρχε ούτε αβαρία, ούτε φορτίο στη θάλασσα άνευ αποζημίωσης, ουδέ καν ένα "δεν παραιτούμαι, δεν ανεξαρτητοποιούμαι", έτσι για τα μάτια του κόσμου. Ούτε και το δάκτυλο "χόρεψε" τόσο...

Και εννοείται ότι δεν έπρεπε να υπάρξει παραπομπή. Όλοι οι (κυβερνητικοί κυρίως) βουλευτές ψήφισαν κατά συνείδηση: Πολλοί εξ αυτών, μάλιστα, επιλέγοντας άλλη ψήφο, σε σχέση με όσα υποστήριζαν σε δημόσιες δηλώσεις και ιδιωτικές τους συνομιλίες... Ακόμα κι αν -δημοσίως!- κάποιοι δήλωναν πως είχαν πειστεί ότι -τουλάχιστον- υπάρχουν οι ενδείξεις για περαιτέρω διερεύνηση.

Και υπήρχαν άλλωστε και λευκά και "παρών". Τουτέστιν, οκτώ εθνοσωτήρες μπήκαν σε μία δαιδαλώδη ατραπό: Είτε δεν πείστηκαν για τίποτα... είτε ψήφιζαν υπέρ της δικής τους μη παραπομπής από τη βουλευτική τους καρέκλα στον πρότερο τους βίο. Θαρρώ πως ισχύει το κατά συνείδηση κι όλα τ' άλλα είναι κακεντρέχειες από... απατεώνες πολίτες.

Όχι, δεν συνέβη τίποτα. Η κυβέρνηση- εν χορώ- απάλλαξε έναν ακόμα αθώο που ο κακός ο κόσμος και οι φήμες τον είχε ρίξει στο λαβύρινθο της κακοδαιμονίας. Αδικίες της ζωής δηλαδή.

Έναν άνθρωπο που ενώ ήταν υπουργός Αιγαίου και τα μικρά νησιά της Δωδ/σου δεν είχαν βιώσιμες ακτοπλοϊκές συνδέσεις, αυτός όταν ερωτάτο επί του θέματος, απαντούσε κατηγορώντας το ΠΑΣΟΚ για "αβάπορον Αιγαίο" και τις ακτοπλοϊκές συνδέσεις... στο βόρειο Αιγαίο. Και καλά κρασιά, επίσης...

Η κυβέρνηση επιτέλεσε το χρέος της και πρόσφερε αφειδώς άρτους και θεάματα στο αιμοδιψές κοινό της. Τους ιθαγενείς... Έκλεισε ακόμα ένας κύκλος των αυτοτελών επεισοδίων της σειράς "Κουκουλώματα". Όχι, όλα πήγαν καλά και η δημοκρατία μας ακόμα αντέχει.

Το απέδειξε στη Βουλή μας άλλωστε. Με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι "δεν πρέπει να γίνουν εκλογές". Διότι η Νέα Διακυβέρνηση έχει μεσσιανικό χαρακτήρα, είναι σωτήρια δι’ ημάς- και η πιθανή αποχώρηση της θα σπάσει την έβδομη σφραγίδα της Αποκάλυψης, θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως, θα προκαλέσει τον... Αρμαγεδώνα.

Η ίδια κυβέρνηση που από την ίδια Βουλή αποφάσισε προ ημερών να "ποινικοποιήσει" την κουκούλα. Η απορία είναι ποιος είναι χειρότερος: Ο κουκουλοφόρος που πετάει πέτρες ή αυτός που κουκουλώνει σκάνδαλα; Και αν ισχύει το 2ο, γιατί η στάση/δράση του δεν εμπίπτει στο νέο νόμο για τις κουκούλες;

Υγ: Δεν παίρνουν χαμπάρι... και η οργή του κόσμου μεγαλώνει. Και όταν το καταλάβουν θα είναι πολύ αργά. Για τους ίδιους.

Active Member - Ισως μετα να κρυφακουω (Studio Version)