Δώστε χρόνο στο χρόνο

Ο Φρανσουά Μιττεράν ζητούσε από τους Γάλλους να δώσουν χρόνο στο χρόνο- μία πολιτική πρόταση διαχείρισης επί της ουσίας που συστήνει αναμονή και υπομονή, καθώς (όπως αντιστοίχως λένε και οι Έλληνες) «το καλό πράγμα αργεί».

Οι Έλληνες ωστόσο είναι ένας λαός χωρίς ιδιαίτερα αποθέματα υπομονής, τα οποία συνήθως αντικαθίστανται με λογικές ενθουσιασμού, υπερβολής και ενίοτε υστερίας. Αυτά είναι και τα συστατικά, λίγο- πολύ, της αφήγησης των ημερών.

Μέσα σε μία εβδομάδα άλλαξαν πολλά στην πολιτική ζωή της χώρας. Το Μέγαρο Μαξίμου απέκτησε νέο ένοικο, ενώ ο προηγούμενος βιάζεται να απέλθει από τη δημοσιότητα γενικώς (όπως φαίνεται…) μετά το σοκ της συντριπτικής ήττας και υπό το βάρος των φίλιων πυρών που συνεχώς πληθαίνουν.

Ο ενθουσιασμός…

Ο νέος πρωθυπουργός με τις πρώτες του κινήσεις κατάφερε να εντυπωσιάσει πολλούς. Με γοργούς ρυθμούς ανακοίνωσε μία νέα «γεωγραφία» (βάσει αρμοδιοτήτων) για τα υπουργεία, υπουργική σύνθεση με ευχάριστες και γεμάτες ρίσκο εκπλήξεις, ενώ προχώρησε και σε δύο καινοτομίες στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

Ήταν ανοιχτή προς το εθνικό ακροατήριο, με τον ίδιο να θέτει την πλατφόρμα της πολιτικής που σκοπεύει να ακολουθήσει, καθώς και τις βασικές κατευθύνσεις (με διαρκώς επαναλαμβανόμενο το σύνθημα «Πρώτα ο πολίτης»). Την παράσταση έκλεψε η παρέμβαση του «Συνηγόρου του Πολίτη», Γ. Καμίνη, που έθεσε τους υπουργούς προ των ευθυνών τους: Ενημερώθηκαν από πρώτο χέρι για τα κακώς κείμενα της δημόσιας διοίκησης- πλέον δεν υπάρχει η δικαιολογία ότι «δεν ήξερα, δεν γνώριζα».

Ταυτόχρονα η νέα κυβέρνηση κάνει πράξη και μία από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Σε μία ιστοσελίδα (με άρωμα Ομπάμα…) μπορούν να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους όσοι επιθυμούν να στελεχώσουν τις θέσεις των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων των Υπουργείων και των Γενικών Γραμματέων των Περιφερειών. Όντως σε άλλες χώρες κάτι αντίστοιχο θα ήταν αυτονόητο- στην Ελλάδα όμως που είθισται οι θέσεις αυτές να καλύπτονται από αποτυχόντες πολιτευτές και από «κολλητούς», μάλλον έχουμε να κάνουμε με μία μικρή επανάσταση.

Έτερη έκπληξη ήταν η τοποθέτηση της Τίνας Μπιρμπίλη ως υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής: ένα υπουργείο- κλειδί για τη νέα διακυβέρνηση, εάν λάβουμε υπόψη την προσήλωση σε βαθμό… εμμονής του Γ. Παπανδρέου με την «Πράσινη Ανάπτυξη». Η κ. Μπιρμπίλη μέχρι προ ημερών ήταν σχεδόν άγνωστη (το όνομα της γνώριζαν μόνον οι παροικούντες την πασοκική Ιερουσαλήμ). Πρόκειται για τη βασική εισηγήτρια του ΠΑΣΟΚ σε περιβαλλοντικά θέματα, ενώ είχε και ρόλο λογογράφου για τον Γ. Παπανδρέου.

Μία αντικομφορμιστική παρουσία, η οποία έκανε αίσθηση (σε αυτούς που εντυπωσιάζονται με κάτι τέτοια) με τον τρόπο ενδυμασίας της και την… εύλογη αμηχανία της μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Από τα λίγα που έγιναν γνωστά μέχρι τώρα η Τίνα Μπιρμπίλη φαίνεται ότι γνωρίζει το αντικείμενο που της ανατέθηκε, είναι εργασιομανής, προσγειωμένη, σοβαρή και (το καλύτερο!) δεν είναι πολιτικάντης.

Η τοποθέτηση της έχει αν μη τι άλλο το στίγμα του ΓΑΠ, μέρος της πολιτικής αισθητικής του πριν αυτή υποστεί πλήγματα από το βαθύ ΠΑΣΟΚ της αντιπολιτευτικής περιόδου. Ίσως πάλι να ερμηνεύεται με ψυχολογικά εργαλεία: Καθώς ο ίδιος δεν μπορεί να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά του επίγονου μίας δυναστείας, δίνει απλόχερα την ευκαιρία σε νέους (κανονικούς) ανθρώπους να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ένα στίβο που συνήθως «διακρίνονται» πολιτικοί του κομματικού σωλήνα.

Η υστερία…

Στην αντίπερα όχθη ακούγονται οι κλαγγές των όπλων, με «μαχητές» που βαδίζουν στο μονοπάτι του εμφυλίου. Η Νέα Δημοκρατία μετά τη βαριά ήττα και την απόφαση του Καραμανλή να αποχωρήσει βιώνει κρίση ταυτότητας. Επί 12 έτη η παράταξη είχε αναγάγει σε… ιδεολογία το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος δοξάστηκε σχεδόν κρυπτόμενος και με επικοινωνιακές, ως επί το πλείστον, καντρίλιες.

Τώρα που πρέπει να κοιταχθεί στον καθρέπτη, αντικρίζει μία πολιτικά απωθητική εικόνα που παράγει εσωκομματικό χάος. Οι ίδιοι οι βουλευτές της, εκλεγέντες και μη, στην προσπάθεια τους να εντοπίσουν τα αίτια της ήττας εκθέτουν τον Καραμανλή, στον οποίο ακόμα και τώρα ομνύουν πίστη. Οξύμωρο. Αλλά δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία όταν οι ίδιοι κατηγορούν το στενό επιτελείο του απελθόντος πρωθυπουργού για την αδράνεια στις αποφάσεις και εν γένει στη στάση του. (Ενδεχομένως… άθελα τους) τον παρουσιάζουν σαν μαριονέτα.

Η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα διαλόγου- σε σημείο που οι ίδιοι (μερικοί έστω) το λένε δυνατά. Δεν έχουν μάθει να διαλέγονται, να ζυμώνονται πολιτικά, παρά μόνο να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι στον αρχηγό-τοτέμ. Με ιδεολογία που η βασική της μαγιά είναι η «τάξις και ηθική». Δεν είναι διόλου τυχαίο άλλωστε ότι ο Κ. Καραμανλής στη δική του πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου είχε δώσει ως κυβερνητικό πρόταγμα το «σεμνά και ταπεινά»…

Η υπερβολή…

Η αντίδραση της ελάσσονος αντιπολίτευσης χαρακτηρίσθηκε από υπερβολή. Το ΚΚΕ έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση αναφορικά με τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου πριν καν ολοκληρωθεί, κάνοντας τυφλή επίθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε την κυβέρνηση για έλλειψη συγκεκριμένου σχεδίου, χωρίς όμως να προτείνει από την πλευρά του κάτι συγκεκριμένο, ενώ ο ΛΑΟΣ… περιορίστηκε σε πατριδοκαπηλία και ακρότητες με ατάκες του τύπου «έκαναν το χατίρι στο Νίμιτς» ή περί «Χίλτον».

Και ο χρόνος…

Η επόμενη ημέρα προμηνύεται ενδιαφέρουσα. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφύγει τις συμπληγάδες του ενθουσιασμού, η ΝΔ πρέπει να περάσει από τον κάβο της υστερίας, ενώ ΚΚΕ- ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ οφείλουν να περιορίσουν τις δόσεις της αντιπολιτευτικής υπερβολής, εκτός κι αν αρέσκονται στο ρόλο του μικρού κόμματος διαμαρτυρίας, επ’ άπειρον.