Το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου

Τις τελευταίες ημέρες δύο κατηγορίες ανθρώπων βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα της λέξης ρουσφέτι: Ο ένας τυγχάνει πρόεδρος της Γαλλίας και οι άλλοι συγκροτούν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.

Ο «Σαρκό» είναι large γενικώς και μάλλον δεν σκιάζεται ιδιαιτέρως από τις αλλεπάλληλες βολές της αντιπολίτευσης για το διορισμό του 23χρονου – και ακόμα φοιτητή- γιου του στη θέση του επικεφαλής της Ντεφάνς, του παρισινού Μανχάταν δηλαδή. Άλλωστε στην περίπτωση του δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με ρουσφέτι, αλλά με νεποτισμό.

Αυτοί που μάλλον σκιάχτηκαν ήταν μέρος των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ όταν άκουγαν τον πρόεδρο τους να εκφέρει τα παρακάτω λόγια: «Γνωρίζω ότι οι πιέσεις που θα υποστείτε για προσωπικές εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια, ακόμα και για μικρές και μεγάλες παρατυπίες, υπέρ προσωπικών ή οικονομικών συμφερόντων, θα είναι μεγάλες». Κάποιοι ένιωσαν έναν κρύο ιδρώτα να υγραίνει το πουκάμισο τους (ή έστω το ταγιέρ τους).

Ειλικρινά, θα πλήρωνα εισιτήριο ώστε να παρακολουθήσω τις συσπάσεις των προσώπων ορισμένων βουλευτών. Ο πρωθυπουργός –αρκούντως διπλωματικά- τους απαγόρευσε το ρουσφέτι: Την «αποπληρωμή» της ψήφου στο συντοπίτη, στον οποίο έταξε για να λάβει και τώρα πρέπει να δώσει (για να λάβει εκ νέου στο μέλλον).

Ο Παπανδρέου τα τελευταία χρόνια έχει επιδείξει εμμονή με κάποιες έννοιες. Μία εξ αυτών είναι και οι πελατειακές σχέσεις στην πολιτική κι αν λάβουμε υπόψη τις πρώτες του –συμβολικές προς το παρόν- κινήσεις, μάλλον επιδιώκει να κολυμπήσει στα βαθιά. Ενδεικτική ήταν η πρόσκληση του Συνηγόρου του Πολίτη στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

Οι βουλευτές, ωστόσο, δεν συγκροτούν «τάγματα αγγέλων», μεγάλη μερίδα τουλάχιστον. Το αλισβερίσι στην ελληνική πολιτική σκηνή έχει βαθιές ρίζες και ουκ ολίγοι έκαναν καριέρα στο ελληνικό κοινοβούλιο φορώντας το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου.

Σίγουρα στις μέρες μας δύσκολα τάζει κανείς γέφυρες (μαζί με τα ποτάμια). Ωστόσο οι μεγάλες «εξυπηρετήσεις» στα όρια (και πέραν της διαπλοκής) καθώς και τα ρουσφετάκια ανθούν στους κήπους των εκλογικών περιφερειών: Από ευνοϊκή μεταχείριση επιχειρηματιών ή άλλων συμφερόντων, μέχρι αιτήματα εργασιακής φύσης (ή -για να είμαστε ακριβείς- βολέματος στο Δημόσιο).

Μπορεί αυτά να αποβούν φούσκα ως δυνάμει ρουσφέτι; Εάν όντως υπάρξουν πραγματικές δομικές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, όλα παίζονται. Θα υπάρξουν;

Καλά τα λόγια του Παπανδρέου, αλλά δίπλα μου έχω μικρό καλάθι. Όχι τόσο γιατί ο ίδιος είναι αναξιόπιστος, όσο διότι οι αναξιοκρατικές πρακτικές και τα ρουσφέτια έχουν εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο σε σχέση με την πολιτική ζωή του τόπου. Είτε ενεργητικά είτε κυνικά και αποστασιοποιημένα.

Και αρκετοί βουλευτές κάνουν ό,τι μπορούν για να το επιβεβαιώσουν. Δεν μίλησε τυχαία ο Παπανδρέου για τα κοστούμια της εξουσίας που θα μείνουν στο ράφι, κατά την προεκλογική περίοδο. Διάφοροι πασόκοι πολιτευτές είχαν σπεύσει να προαναγγείλουν με ύφος χιλίων Καρδιναλίων στους ψηφοφόρους τους το μελλοντικό υπουργικό τους θώκο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται… στο μυαλό τους).

Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα της νέας διακυβέρνησης. Αν καταφέρει να σκίσει το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου, έστω να κόψει τα μανίκια και τη φόδρα, θα έχει πετύχει μία δρασκελιά προς το μέλλον. Και το μήνυμα προς την κοινωνία μπορεί να το στείλει ο πρωθυπουργός όταν έρθει στη δημοσιότητα η πρώτη περίπτωση αδιαφάνειας. Να στείλει κλοτσηδόν το βουλευτή που εμπλέκεται από εκεί που ήρθε. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό.