Η πικρή επίγευση των εκλογών

Άραγε τι επίγευση αφήνει η προεκλογική εκστρατεία, λίγες ώρες προτού ο «κυρίαρχος λαός» προσέλθει στις κάλπες; Δύσκολο το ερώτημα, δοθέντος ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός προκήρυξε τις πρόωρες εκλογές με επιχείρημα την οικονομική κρίση και τις συνέπειες της στην εγχώρια οικονομία. Αυτό επικαλέστηκε τέλος πάντων…

Με αυτή την ατζέντα –υποτίθεται- κύλησε η «μάχη» της προεκλογικής περιόδου, ενώ δεν αποκλείεται, αν δεν έχει ήδη γίνει, να υπάρξουν ακόμα και θετικά σχόλια (από πολιτικούς και εκπροσώπους των ΜΜΕ) για πολιτισμένη ατμόσφαιρα, συζήτηση επί της ουσίας, για νέα πολιτικά ήθη και πάει λέγοντας.

Συγκρινόμενη με το παρελθόν, αυτή η προεκλογική περίοδος ήταν σαφώς πιο… πολιτισμένη. Αυτό όμως δεν αφορά τόσο στις επιλογές των πρωταγωνιστών, αλλά στην αδιαφορία των πολιτών, καθώς και στα άσχημα οικονομικά- στη χώρα (δεν ήθελαν να προκαλέσουν) και στα κόμματα (και να ήθελαν, δεν είχαν λεφτά).

Οι εκλογές προκύψαν από το πουθενά, λες βγαλμένες από την αδιάκοπη σεναριολογία του πολιτικού ρεπορτάζ, ωσάν να έπρεπε να επιβεβαιωθούν οι «πηγές» κάποιων ρεπόρτερ. Η προκήρυξη των εκλογών αιφνιδίασε πολλούς και δη του κυβερνητικού στρατοπέδου.

Κάπως έτσι, η προεκλογική περίοδος εκτυλίχθηκε με βιασύνη, θεαματικά (άρα τηλεοπτικά) και χωρίς ιδιαίτερη πολιτική ουσία. Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων εξουσίας –και οι εκπρόσωποι τους- ξιφούλκησαν για την οικονομία μεν, περιοριζόμενοι ωστόσο σε τεχνικότητες, ονομασίες κονδυλίων, σκοτεινά νούμερα.

Σπανίως έως ποτέ η κοινωνία δεν πρωταγωνίστησε στα λόγια τους- ήταν απούσα, μία κοινωνία στο όνομα της οποίας εκπονούνται οι βαθυστόχαστες στρατηγικές… εξόδου από την κρίση, αυτές που τα κόμματα εμφάνισαν ως σημαία τους.

Κι αν σε κάποιες στιγμές με πρωτοβουλία των ΜΜΕ ερχόταν στο προσκήνιο η πραγματική κοινωνία (οι άνθρωποι που την απαρτίζουν, οι προσωπικές ιστορίες που δημιουργούν σύνολα και εν τέλει συλλογικά συνειδητά και υποσυνείδητα), οι εκπρόσωποι είτε ανέβαζαν τους τόνους μιλώντας περί άλλων είτε απαντούσαν σε ερωτήσεις που είχαν στο μυαλό τους, ωσάν το μαθητή που λέει το ποίημα του στο σχολείο.

Προεκλογική συζήτηση χωρίς κουλτούρα διαλόγου, με κραυγές και αλαλαγμούς, με «προκάτ» απαντήσεις, με τη χρήση «παπαγάλων» ρεπόρτερ, με αλληλοκατηγορίες που αφορούν στενούς κύκλους και κανέναν άλλο και με αρνητικό πρωταγωνιστή την απερχόμενη κυβέρνηση, που βιάστηκε κατά την προεκλογική περίοδο να εμφανιστεί αντιπολιτευόμενη.

Από την κουβέντα έλειψε η πολιτική και η κοινωνία: Οι νέοι άνθρωποι, κυνικοί και μηδενιστές στην πλειονότητα, διαπίστωσαν ότι από τη μία τα δεινά τους οφείλονται στο… πανεπιστημιακό άσυλο και από την άλλη άκουσαν παρατηρήσεις/σχόλια για «εργασιακό μεσαίωνα» (λες και δεν γνωρίζουν τη ζωή τους), χωρίς όμως συγκεκριμένα μέτρα. Οι παραγωγικές τάξεις, οι πλέον δημιουργικές, πήραν το μήνυμα της ατομικότητας- ότι κατισχύει τελικά ο κυνισμός, ο «πελάτης», ο κολλητός: Ότι αν θέλεις να επιβιώσεις, κοίτα τον εαυτό σου. Και η τρίτη ηλικία, ότι το άγχος για να βγει το σήμερα γιγαντώνεται.

Αρκεί η αλλαγή φρουράς, ο άλλος «ένοικος» στο Μέγαρο Μαξίμου; Σίγουρα καλλιεργεί προσδοκία, αποτέλεσμα καθόλου αμελητέο σε μία τόσο συναισθηματική κοινωνία όπως η δική μας. Ωστόσο κρίνοντας από τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες 3-4 εβδομάδες, ηττημένη φαίνεται η πολιτική, διάτρητη η δημοκρατία, τραυματισμένη η κοινωνία και ενεός ο πολίτης, που με απογοήτευση, χωρίς ιδιαίτερη ελπίδα, προσέρχεται στις κάλπες- αν προσέλθει.

Υγ: Ο Κ. Καραμανλής ακόμα και την τελευταία πράξη της αποχώρησης του τη σκηνοθέτησε λάθος. Με την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να μην χρησιμοποιήσει αφίσες, ο απερχόμενος πρωθυπουργός βρέθηκε εκτεθειμένος με τις γιγαντοαφίσες του που έχουν κατακλύσει τις πόλεις, με σκοτεινό μπλε φόντο και τον ίδιο να κοιτάζει βλοσυρά. Εκτεθειμένος στην καθημερινή λαϊκή οργή, που συχνά πυκνά πλέον παράγει και πολλές μούντζες...