Τι σχέση μπορεί να έχει η Μποτσουάνα με ένα εμβληματικό για τα καθ’ ημάς κτίριο στην Πατησίων και τον διοικητή της ΕΚΤ; Φαινομενικά καμία, ίσως και ως απορία προκαλεί τον Γέλωτα. Την Τρίτη (17/11), ωστόσο, όλα τούτα (χώρα, Πολυτεχνείο και Τρισέ) ήταν από τις λέξεις- κλειδιά που συνέθεσαν την ειδησεογραφία της ημέρας.
Στο Πολυτεχνείο τιμήθηκε η 36η επέτειος της εξέγερσης εναντίον της δικτατορίας. Άραγε 3,5 δεκαετίες μετά, η καθιερωμένη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία προσφέρει κάτι περισσότερο από την τήρηση μίας διαχρονικής εθιμοτυπίας;
Ενδεχομένως ναι, καθώς αν εξαιρέσουμε τα παραδοσιακά συνθήματα (εν είδει παιάνα- κατά τα πρότυπα των παρελάσεων) ενίοτε προκύπτουν και συνθήματα- αιτήματα με βάση το σήμερα. Ακούστηκε για παράδειγμα το «είμαστε η γενιά των 700, ας γίνουμε ο εφιάλτης των 300». Ένα σύνθημα με σαφέστατη αναφορά στο πυρήνα του προβλήματος της σημερινής νεολαίας: στο εργασιακό και στην ανεργία.
Το παραπάνω σύνθημα απαξιώνει με μένος τον… κοινοβουλευτισμό- μία ρηχή πρώτη ανάγνωσή του πιθανότατα να οδηγούσε σε επικίνδυνες ατραπούς και δυσάρεστες σκέψεις. Οι νέοι, ωστόσο, άλλο πράγμα εννοούν όταν το φωνάζουν.
Απευθύνονται σε εκείνους που φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για ένα ακόμα ελληνικό «πρωτάθλημα». Το «χρυσό μετάλλιο» στη διαφθορά εντός Ευρώπης και τη διόλου τιμητική 71η θέση παγκοσμίως, πίσω από την… Μποτσουάνα και μάλιστα με καταβαράθρωση: Στην 71η θέση του 2009 διολισθήσαμε από την 57η θέση του 2008.
«Πρωταθλητές» στη διαφθορά αναδείχθηκαν το Αφγανιστάν και η Σομαλία, αλλά μάλλον εκεί οι καταστάσεις είναι δυσμενέστερες από τη δική μας. Εδώ έχουμε… Δημοκρατία. Πως όμως λογίζεται μία χώρα ως δημοκρατική όταν στις εκθέσεις της Διεθνούς Διαφάνειας εμφανίζεται ως διεφθαρμένη μέχρι μυελού των οστών;
Η απάντηση είναι δύσκολη και εν μέρει αντικατοπτρίζεται στο ελληνικό παράδοξο, που εσχάτως έκανε τους ευρωπαίους ομολόγους (σε ευρωζώνη και Κομισιόν) να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους και να απορούν με τους… αδούλωτους Έλληνες, οι οποίοι επί έτη πολλά παραδίδουν στην Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία χαλκευμένα στοιχεία.
Η Ελλάδα μπήκε εκ νέου σε επιτήρηση και αν δεν φέρουν άμεσα αποτελέσματα τα μέτρα που θα πάρει το υπουργείο Οικονομικών έπεται συνέχεια, με εφιαλτικό αποτέλεσμα να μην δανείζει στη χώρα κανείς, η αξιοπιστία να μην υπάρχει ούτε στα λόγια και να ακουστεί ξανά η τρικούπεια φράση του 1893: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Για την ώρα, πάντως, ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ, «φωτογραφίζει» τη χώρα μας ως το μαύρο πρόβατο του ευρώ που «κινδυνεύει να χάσει την εμπιστοσύνη των αγορών», καλώντας την να λάβει σκληρά μέτρα.
Μπορούν άραγε τα παραπάνω να συνθέσουν εξίσωση; Αυτή που φέρει την ευθύνη να περισώσει ό,τι απόθεμα αξιοπιστίας μένει, αποτρέποντας παράλληλα μία πιθανή χρεοκοπία είναι η κυβέρνηση. Και όλα τούτα σε συνθήκες άγριας διαφθοράς. Αυτή σε πρώτο πλάνο. Διότι σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία αν σιωπήσουν και αποστασιοποιηθούν οι πολίτες, ενδεχομένως γκρινιάζοντας, μηδενίζοντας και ζητώντας εύκολες λύσεις, θα επιτείνουν το πρόβλημα.
Αυτοί που οφείλουν να πρωτοστατήσουν και να πιέσουν είναι οι νέοι, με την ουτοπία και τη μαχητικότητα τους. Σίγουρα η προσπάθεια για να πέσει το χρέος και να μειωθεί το έλλειμμα δύσκολα προκαλεί «ιερό» πάθος στη νεολαία, αμφίβολο το πόσο συνεγείρει για αγώνες, ωστόσο τα αιτήματα της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και (γιατί όχι;) της εμβάθυνσης της Δημοκρατίας είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Και εντός κάδρου στη μάχη για να αποσοβηθεί η χρεοκοπία.
Αν πάλι δεν βρεθεί η «χρυσή τομή» που θα βελτιώνει τα δημοσιονομικά, χωρίς να διευρύνεται η οικονομική δυσανεξία της μέσης οικογένειας- αν δεν καταπολεμηθεί η διαφθορά στη ρίζα της, επουλώνοντας τις πληγές που προκαλούν οι αδικίες, τότε το ερώτημα για νέα «Πολυτεχνεία» γίνεται εξαιρετικά θεωρητικό και τη θέση του καταλαμβάνει το επερχόμενο κοινωνικό χάος με τις πολλαπλές «εκρήξεις» που αυτό συνεπάγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου