Ο τίτλος που θα έβαζα για την παρουσία μου στην πορεία: "Ουφ και ουγκ".
Ουφ διότι γύρισα αρτιμελής από την πορεία, με μοναδικές απώλειες την αναπνοή και την όραση για κάτι δεύτερα σε συγκεκριμένες στιγμές, συν τη διαρκή εγρήγορση από φόβο μήπως μεγαλώσει το κακό.
Και ουγκ, διότι κάποια πιτσιρίκια με κουκούλες και αντιασφυξιογόνες μάσκες κατέβηκαν στην πορεία με σκοπό να με κάνουν να θέλω να μην ξαναπάω (λόγω επαγγέλματος που έχω επιλέξει θα ξαναπάω όμως- και λόγω πολιτικής συνείδησης).
Τα τυπάκια με τις κουκούλες έχουν πρόβλημα. Το μόνο που τους χαρακτηρίζει είναι ο τυφλός τους έρωτας για τη βία, τη σύγκρουση με τον απρόσωπο μπάτσο, με τη... βιτρίνα, με ό,τι σπάει στο διάβα τους. Ακόμα και τους ανθρώπους που πορεύονται δίπλα τους, υποτίθεται για τον ίδιο σκοπό.
Ξεκίνησα το μεσημέρι από το σπίτι με ένα μάγκωμα στην καρδία, έναν υποδόριο φόβο, δεν θα πω ψέματα. Επίσης δεν ήμουν και τόσο σίγουρος για τους λόγους που με οδηγούν στο κέντρο- ήθελα και δεν ήθελα να πάω, υποψιαζόμουν τι θα συναντήσω. Επικράτησε η δημοσιογραφική φύση και η αλληλεγγύη μου προς τους νέους- το σκεπτικό μου εν μέρει ήταν να προστατέψω όσο και όπως μπορώ παιδιά που ενδεχομένως να κινδύνευαν από την αστυνομική βία.
Παίρνω έναν φίλο από το σπίτι του στο Μουσείο και φτάνουμε στο Μοναστηράκι να αφήσουμε τη μηχανή. Από Πατησίων μέχρι και εκεί ήταν τίγκα στην αστυνομία, παντού όμως.
Πάμε με τα πόδια από Ερμού προς τα Προπύλαια. Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε: μπάτσους ολούθε, αφρικανούς μετανάστες να πουλάνε τις πραμάτειες τους (πλάι στους μπάτσους που αδιαφορούσαν... η μαύρη αγορά είναι παράνομη υποτίθεται, ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι δόλιοι οι μετανάστες μόλις δουν ένστολο κάνουν μπόγο το εμπόρευμα και τρέχουν. Σήμερα η ΕΛ.ΑΣ είχε άλλους εχθρούς) και ανύποπτους Αθηναίους που έκαναν βόλτα και πήγαιναν για καφέ (αυτούς τους θαύμασα- θέλει ψυχή να πας στο κέντρο για καφέ μία τέτοια μέρα. Ή άγνοια κινδύνου. Η βλακεία, δεν ξέρω).
Φτάνουμε στα Προπύλαια λίγο πριν, λίγο μετά τις 14.00- η πορεία έχει ξεκινήσει, βλέπουμε την "ουρά" της και έτσι μπαίνουμε στο τελευταίο μπλοκ, αυτό του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Τσίπρα αυτοπροσώπως και λοιπούς βουλευτές. Πρώτη φορά είδα τέτοια περιφρούρηση σε μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ παρεμπιπτόντως. Παράλληλα, πίσω από το Πανεπιστήμιο αναδύονταν μαύροι καπνοί- δεν είχαμε οπτική επαφή, μετά είδα (από την TV) ότι σημειώνονταν επεισόδια.
Λίγα μέτρα μετά κουκουλοφόροι μας πλευρίζουν και αρχίζουν 1) να σπάνε τα τζάμια ενός ταχυφαγείου και 2) ρίψη αντικειμένων προς τα ΜΑΤ σε κάθετο δρόμο. Τα ΜΑΤ απαντούν με χημικά και δακρυγόνα, καθώς και με κρότου λάμψης. Ο κόσμος συμπιέζεται και εκεί τα χρειαστήκαμε... Το μπλοκ "έσπασε" αρκετά, και εμείς ανεβήκαμε στο πεζοδρόμιο και μετά σε κάτι σκάλες.
Αφού καταφέραμε να μην ποδοπατηθούμε και κάποια παιδιά μας έριξαν μάλοξ με... ψεκαστικό (και ανακούφισαν τα μάτια μας) συνεχίσαμε την πορεία, υπό την έντονη παρουσία κουκουλοφόρων πιτσιρικάδων (από 15 έως 25 ετών περίπου- όσο μπορούσα να καταλάβω καθώς είχαν κουκούλες) πλαγιομετωπικά. Οι τύποι αυτοί ήταν τόσο... θαρραλέοι που χρησιμοποιούσαν εμάς (μαθητές, φοιτητές, 50ρηδες "νοικοκυραίους", τον Τσίπρα, τον Λαφαζάνη, εμένα κ.λπ) σαν ασπίδα για τις επιθέσεις τους.
Αυτό το "παιχνίδι" κράτησε σε όλη την πορεία, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε διαρκώς από τα χημικά, τις χειροβομβίδες κρότου- λάμψης, την πιθανότητα να ποδοπατηθούμε, και από μία πιθανή επέμβαση των ΜΑΤ... που σίγουρα εμάς θα "δένανε", καθ' ότι άσχετοι με το... "γάμο" (πάγια τακτική).
(Στιγμιότυπο 1: Στη Σταδίου, στο ύψος της πλατείας Κλαυθμώνος, δεχθήκαμε βροχή χημικών, εις απάντηση των πετρών και λοιπών αντικειμένων που οι κουκουλοφόροι έριχναν στα ΜΑΤ, ενώ πριν είχαν σπάσει κάποιες βιτρίνες. Υπήρξε στιγμή που δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου για κάποια δευτερόλεπτα- έκαιγαν. Το ίδιο και οι λοιποί. Είχα σύγκρουση λόγω στιγμιαίας στραβομάρας με τον... Νίκο Χρυσόγελο, επικεφαλής (στις εκλογές) των Οικολόγων Πράσινων και (στην περίπτωση μας) ενός μικρού μπλοκ ανθρώπων ηλικίας 40 και άνω, που τράβηξαν ό,τι και εμείς).
Ευτυχώς στην περίπτωση μας επέμβαση των ΜΑΤ δεν υπήρξε, αλλά κυριάρχησε ο φόβος του "μη τυχόν" και η συνεχής προσοχή μην πάθουμε κάτι. Προσωπικά δηλώνω αηδιασμένος και ομολογώ ότι θέλησα να φύγω, αλλά δεν είχα τρόπο και δρόμο, μίας και οι διμοιρίες ήταν παντού και εγώ με άσπρη τη μούρη από το μάλοξ έμοιαζα δυνάμει ύποπτος.
(Στιγμιότυπο 2: Στην Πανεπιστημίου πλέον, στο ύψος του Ζόναρς για μερικά λεπτά συμπορεύτηκα πλάι πλάι με έναν... κουκουλοφόρο. Ήταν δεν ήταν 16 ετών. Είδα τα μάτια του. Τον ιδρώτα που έσταζε από το πρόσωπο του. Την πέτρα που κρατούσε στα χέρια του. Δεν είδα οργή στο βλέμμα του, δεν ξέρω. Ούτε φόβο ίσως. Παρατήρησα, μάλλον, αγωνία για να τα καταφέρει σε αυτό το "παιχνίδι" που έπαιζε. Ήθελα να του μιλήσω. Να τον ρωτήσω: "τι κάνεις ρε αγόρι μου;", "τι θέλεις, τι ζητάς;", "γιατί;". Δεν το έκανα. Ήμουν γενικά αποσυντονισμένος).
Δεν κατάφερα να διαδηλώσω για τη μνήμη του παιδιού που δολοφονήθηκε, δεν κατάφερα να δώσω μάχη (αν θέλετε) για τα δίκαια αιτήματα της νεολαίας. Επειδή το θέλησαν κάποιοι δήθεν υπέρ-επαναστάτες, το μόνο που κατάφερα είναι να φτάσω αρτιμελής στο σπίτι μου, αφού πρώτα έφτιαξα στρατηγικό σχέδιο εξόδου από το κέντρο της πόλης που ζω.
Ήμασταν (έμαθα) πάνω- κάτω 8.000. Μικρή πορεία, δοθέντος του λόγου που έγινε. Κανονικά θα έπρεπε να πλημμυρίσει η Αθήνα από λαό που να απαιτεί "Ποτέ ξανά βία" με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Χιλιάδες πολιτών να διατρανώσουν αιτήματα. Σκατά όμως. Ήμασταν λίγοι και ενδεχομένως την επόμενη φορά ακόμα πιο λίγοι. Διότι θα δώσω δίκιο στον οποιονδήποτε μου πει ότι δεν κατεβαίνει σε πορεία επειδή φοβάται για τη ζωή του ή έστω απλώς φοβάται...
Ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε βαθιά παρακμή και γι' αυτό ευθύνονται πολλοί. Γνωστά είναι αυτά. Απλώς απορώ με τη λογική αυτών των παιδιών με τις κουκούλες. Τι νομίζουν ότι κερδίζουν διώχνοντας τον κόσμο από τις πορείες; Ήταν σωστό που λόγω της "επιλογής τους να συγκρουστούν" (με' μένα για ασπίδα...) κινδύνευσα, όπως και χιλιάδες άλλοι; Άξιζε αυτή η βία;
Η δική μου απάντηση είναι πως όχι, είναι λάθος από την αρχή ως το τέλος. Είναι γελοία, μηδενιστική, απολίτικη, απολίτιστη, αντικατοπτρισμός όλης της βίας που υποτίθεται αντιμάχεται.
Δεν το γούσταρα καθόλου, με χάλασε πολύ άσχημα. Αλλά τη χάρη δεν θα τους την κάνω. Στην επόμενη πορεία με της οποίας τα αιτήματα συμφωνώ, θα κατέβω. Ή υπερασπίζεσαι το δημοκρατικό σου δικαίωμα ή όχι. Διαλέγεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου