Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται οι περιβόητες «100 ημέρες» της νέας διακυβέρνησης. Οι εκατό ημέρες, προφανώς, εντάσσονται σε ένα συμβολικό σχήμα, διότι με τις αλλαγές που απαιτούνται μόνο κάποιος μάγος θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Μάγοι δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως πολιτικές: εφαρμοσμένες και με μετρήσιμα αποτελέσματα.
Στους πρώτους μήνες η κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με μία εφιαλτική κατάσταση: το δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Ειρήσθω εν παρόδω, μάλλον από αυτή ακριβώς την «καυτή πατάτα» ήθελε να απαλλαγεί ο Κ. Καραμανλής, εξ ου και η εσπευσμένη απομάκρυνση του από την εξουσία- είχε ψυχανεμιστεί τι τον περίμενε στις κάλπες του Μαρτίου (αν τότε στήνονταν) και μάλλον είπε να γλιτώσει μία ώρα αρχύτερα.
Είναι νωρίς για να κριθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου. Κάποιοι εκτίμησαν ότι ξεκίνησε με μία σειρά καλών προθέσεων, αλλά μετά ήρθαν… οι Ευρωπαίοι- και οι Έλληνες (όλοι…) έγιναν κοινωνοί της δύσκολης ορολογίας της οικονομικής επιστήμης. Βουνό (με ελλείμματα) ορθώθηκε μπροστά της και –μετά βεβαιότητας- ο ανήφορος που ακολουθεί θα είναι κακοτράχαλος, κυρίως για τους πολίτες.
Στους πρώτους τρεις μήνες της διακυβέρνησης έγιναν λάθη, παραλείψεις, υπήρξαν αμφιλεγόμενες αποφάσεις. Η καινοφανής πρωτοβουλία για στελέχωση των γενικών και ειδικών γραμματέων των υπουργείων με επιλογή από βιογραφικά προκάλεσε θετικές αντιδράσεις, για να ακολουθήσουν ειρωνικά σχόλια για την καθυστέρηση στις επιλογές, αλλά και για αναμενόμενα («πράσινα») ονόματα- και το ευτράπελο περιστατικό με τον Α. Κουτούπη. Θα κριθεί στο μέλλον.
Πρόβλημα μεγάλο προέκυψε και στον ΟΛΠ, όπου μετά από απεργίες και καταλήψεις η κυβέρνηση κατέληξε σε έναν εξαιρετικά δαπανηρό συμβιβασμό με τους λιμενεργάτες, αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Και έναν υπουργό (Εργασίας) να πνέει μένεα. Και ακολούθησε πισωγύρισμα (ή όχι;).
Διφορούμενες ήταν οι απόψεις για τις αποφάσεις του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Κάποιοι αναφώνησαν με ικανοποίηση ότι σώθηκαν από τα (πολλά) επεισόδια, κάποιοι άλλοι μίλησαν για βάναυση συμπεριφορά της ΕΛ.ΑΣ ή (τουλάχιστον) για αστυνομοκρατία. Ο Μ. Χρυσοχοΐδης είναι δύσκολη περίπτωση- έχει κάνει ανακοινώσεις που προκαλούν χαμόγελα (οι αστυνομικοί θα φέρουν διακριτικά, κατάργηση της χρήσης χημικών στις διαδηλώσεις, γραφείο καταγγελιών της αστυνομικής αυθαιρεσίας, αποπομπή από το Σώμα οργάνων που άσκησαν άσκοπη βία, κ.λπ). Παράλληλα, όμως, έχει επιδείξει «σιδηρά πυγμή» επί δικαίων και αδίκων- και αυτό χρεώνεται στα αρνητικά του.
Πισωγύρισμα (διπλό μάλιστα) συναντήσαμε στην απόφαση για «πάγωμα» των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων που αμείβονται με άνω των 2.000 ευρώ (μεικτά). Ανακοινώθηκε αρχικώς από το υπ. Οικονομικών, μετά από παρέμβαση Παπουτσή πάρθηκε πίσω και εν συνεχεία (επαν)ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό. Πύργος της Βαβέλ, την ώρα που η χώρα είναι στο στόχαστρο των διεθνών ΜΜΕ και αναζητείται συνταγή εξόδου από την κρίση.
Το τέλος του έτους βρήκε περισσότερους από 160.000 πολίτες να παραδίδουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους, και πολλούς ακόμα να πληρώνουν πολύ ακριβά τα τέλη κυκλοφορίας, εν μέσω χάους και μεγάλων ουρών στις εφορίες και αλλού. Το πρόβλημα που ανέκυψε ήταν τόσο φθοροποιό για την κυβέρνηση, αναγκάζοντας τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου να παραδεχθεί ότι «κάναμε λάθος» και να προαναγγείλει αλλαγή του πλαισίου και… αναδρομική ισχύ.
Όλα τούτα προκάλεσαν συζητήσεις- πολιτικές ως επί το πλείστον. Υπήρξαν και θετικές κινήσεις, αλλά στα ελληνικά ΜΜΕ τονίζονται κυρίως τα αρνητικά. Οι πολίτες, άλλωστε, δεν δίνουν πίστωση χρόνου, επιζητούν λύσεις εδώ και τώρα και τα ενδεχόμενα λάθη βαραίνουν περισσότερο.
Υπήρξε, όμως, και μία απόφαση εξαιρετικά σημαντική (κατά την άποψη του γράφοντος, έστω). Η ανάδειξη της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, με αιχμή το δημόσιο διάλογο για τα προωθούμενα νομοσχέδια. Αδυνατώ να πιστέψω ότι οι υπουργοί δαπανούν ώρες μπροστά από τις οθόνες του κομπιούτερ τους μελετώντας σχόλια, αλλά αυτό αποτελεί μία καλή βάση για «σεμινάριο διαλόγου» σε πολίτες που έχουν- σχεδόν- μηδενική κουλτούρα επί του συγκεκριμένου.
Πέραν του ότι δίνει αίσθηση συμμετοχής, δημιουργεί συνείδηση ενεργού πολίτη που συνδιαμορφώνει μερικώς τις αποφάσεις (τους νόμους), που «ακούγεται» η άποψη του, που τέλος πάντων διαλέγεται, χωρίς απαραιτήτως να κραυγάζει και να επιδιώκει να επιβληθεί με φωνές και αλαλαγμούς- όπως διδάσκει η τηλεοπτική «δημοκρατία». Δεν είναι πανάκεια, αλλά σε μία κοινωνία «επικυρίαρχης» καφρίλας το opengov.gr δημιουργεί μία νησίδα ελπίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου