«Θα γίνουμε Ελλάδα»

Η Ελλάδα είναι γενικώς μία σούρεαλ χώρα, αλλά αυτό μάλλον δεν συνιστά είδηση σε όσους διαμένουν εντός της επικράτειας. Ο βαθμός του σουρεαλισμού, σε επίπεδα γκροτέσκο, ανεβαίνει με γεωμετρική πρόοδο στη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων. Και επειδή είθισται τα τελευταία χρόνια να έχουμε πολλές, το πράγμα έχει ξεφύγει.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα- μία υπόθεση εργασίας. Φτάνει στη χώρα μας ένας Δανός (που η χώρα καταγωγής του είναι του πολιτικού συρμού εσχάτως), ο οποίος τυγχάνει να γνωρίζει την ελληνική. Αποφασίζει να παρακολουθήσει τα κεντρικά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων (τρόπος του λέγειν) της Τετάρτης (16/9) και της Πέμπτης (17/9). Αν είναι καλοπροαίρετος- με αρκετή δόση πιθανότητας, δοθείσης της καταγωγής του- θα θεωρήσει βασίμως ότι ως χώρα η Ελλάδα: 1) Έχει εξέλθει της οικονομικής κρίσης, 2) Έχει λύσει όλα της τα προβλήματα, 3) Και έχει πλέον την πολυτέλεια να ασχολείται με υψηλής θεώρησης αντικείμενα, όπως η δομή και οι κανόνες ενός (ή δύο…) τηλεοπτικού debate, εν όψει εκλογών.

Ο Δανός –καθότι σκανδιναβικής κουλτούρας: δεν στοχάζεται με λογική λαμόγιου ας πούμε- θα αποκομίσει θετική άποψη, αν δε είναι και πολιτικός, ενδεχομένως να προτείνει στο κόμμα του να εντάξουν στη συνθηματολογία των επόμενων εκλογών τη φράση: «Θα γίνουμε Ελλάδα».

Πέραν του Δανού και των εντυπώσεων του, υπάρχει και η ελληνική πραγματικότητα, όπως τη βιώνουν οι εγχώριοι. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, την ώρα που το ΔΝΤ κρούει δαιμονισμένα ποικίλους «κώδωνες» κινδύνου για κοινωνικές εκρήξεις, ο ΟΟΣΑ υπογραμμίζει ότι οι χειρότερες συνέπειες της οικονομικής κρίσης σε ό,τι αφορά την απασχόληση βρίσκονται ακόμη μπροστά μας (Ετήσια έκθεσή «Προοπτικές Απασχόλησης»- 16/9/09) και η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδος ανακοινώνει ποσοστό ανεργίας 8,9% στο δεύτερο τρίμηνο του 2009 από 7,2% που ήταν ένα χρόνο νωρίτερα (δηλαδή ανεργία σε διψήφιο ποσοστό, καθώς δεν προσμετράται η μερική απασχόληση, πολύ περισσότερο η «μαύρη» εργασία), το πολιτικό και δημοσιογραφικό «παιχνίδι» αναλώνεται επί 48 ώρες στο πεδίο… των κανονισμών που θα ισχύσουν στα debates.

Κουραφέξαλα θα πείτε, πλην όμως φευ. «Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως έσπευσε να το διατυπώσει ο πρώην πρωθυπουργός, «έχουμε τηλεοπτική δημοκρατία» όπως είπε ο απερχόμενος (στη συνέντευξη στον Γ. Πρετεντέρη στο Mega. Φράση που πέρασε απαρατήρητη από το σύνολο σχεδόν το ΜΜΕ). Τελικώς τη στιγμή που οι ίδιοι το παραδέχονται/αποδέχονται, ποια η χρησιμότητα της συζήτησης;

Ενδεχομένως η φύση των Ελλήνων –η συλλογική κουλτούρα- λειτουργεί λυτρωτικά. Είμαστε αποψάκηδες, το συζητάμε πολύ, βιώνουμε συναισθηματικά τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της, εξ ου και τα πολλά μας λάθη σε διαχρονικές (και) πολιτικές επιλογές. Και κάπως έτσι η λήθη υπερτερεί της μνήμης.

Αυτή τη στιγμή, το μόνο ασφαλές πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι στις κάλπες προσέρχεται ένας απογοητευμένος λαός- χωρίς ελπίδα για κάτι καλύτερο. Ένας λαός θλιμμένος, κουρασμένος, χωρίς πολιτικές επιλογές ικανές να τον συνεγείρουν- να ταυτιστεί και να συμπορευτεί. Εξαιρούνται οι λίγοι που ανεμίζουν πλαστικές σημαίες στις προεκλογικές ομιλίες- περιφέροντας τη θλίψη τους και ακούγοντας, χωρίς ν’ ακούν, κενολογίες και συνθήματα, όπως το ανέκδοτο φέρ’ ειπείν ότι το «διακύβευμα των εκλογών» είναι η οικονομία.

Η απάντηση στην παραπάνω πραγματικότητα δεν είναι η αποχή από τις εκλογές, αλλά μάλλον η ευρεία συμμετοχή. Η φράση-κλισέ στα στόματα των πολιτικών ότι «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» ισχύει και ένα εκλογικό αποτέλεσμα πάντα έχει πολλαπλότητα στην ανάγνωση των μηνυμάτων του. Προκαλεί εξελίξεις.

Στην περίπτωση μας θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά εύγλωττο- ωστόσο απαιτεί συμμετοχή και λογική (ενεργού) πολίτη- κι όχι μόνο ενώπιον της κάλπης. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Κι όμως αν δεν γίνει σύντομα, όχι μόνο δεν θα γίνουμε Δανία, αλλά θα μας πάρουν χαμπάρι και οι καλοκάγαθοι Δανοί…

http://www.tvxs.gr/blog/?p=499