Πάω κάθε Σάββατο μεσημέρι για καφέ στα Εξάρχεια. Το περασμένο Σάββατο ήμουν πάλι εκεί, με μεγάλη συντροφιά. Κάθε τρεις και λίγο βλέπαμε «σιδηρόφταχτες» διμοιρίες των ΜΑΤ να περιδιαβαίνουν τη Θεμιστοκλέους, έξω από την πόρτα της καφετέριας. Χωρίς λόγο. Απολύτως.
Σε κάποια φάση είπα αστειευόμενος σε έναν από τους φίλους να βγει έξω και να τους πάει ένα τσάι, έναν καφέ, ψιχάλιζε κι' όλας, και με έπιανε η αλληλεγγύη μου… από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κωλοκατάσταση, ένιωθες (κάτι σαν) αιχμάλωτος, δυνάμει ένοχος άνευ αιτίας, αλλά αυτό το βίωνα εγώ και μερικοί άλλοι. Απαίσιο, αντιδημοκρατικό, κλπ, κλπ, ως εκεί. Διότι ούτε η Ελλάδα, ούτε ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στα Εξάρχεια. Υπάρχουν και άλλα (πολλά, πάρα πολλά) θέματα ασφαλείας που χρήζουν ορθής και τάχιστης διεκπεραίωσης.
Θα το παίξω αιρετικός, πλην ορθολογικός (το κατά δύναμη). Θεωρώ ότι οι (μετρίων ντεσιμπέλ) κραυγές του Χρυσοχοϊδη έχουν δόση αλήθειας και η οργή του είναι γνήσια. Ο ίδιος είναι κάτοχος του υπουργικού θώκου κάτι μέρες μόνο, και σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα έχει δώσει ένα σαφές στίγμα. Θετικό, ομολογώ... ή θέλω να πιστέψω.
Μίλησε για δημοκρατική Αστυνομία, είπε ότι αστυνομικός που χτυπά αναίτια πολίτη φεύγει, ότι τα νταραβέρια με τους χρυσαυγήτες είναι κολάσιμα και πάει λέγοντας. Συνάντησε μέλη αντιρατσιστικών οργανώσεων και έδωσε μία γεύση για το τι μέλλει γενέσθαι στα τμήματα- ωραίο μου ακούστηκε (ψυχολόγοι, αλλοδαποί διερμηνείς, κλπ). Συν του ότι ανακοίνωσε (επιτέλους) ότι οι γεννημένοι εδώ αλλοδαποί (παιδιά μεταναστών) θα είναι Έλληνες και όχι nomanlandίτες.
Επίσης ανακάλεσε αριθμό αστυνομικών που αμείβονται για να πηγαίνουν για ψώνια κυρίες υπουργών και λοιπών μεγαλοσχημόνων. Και επιπλέον προανήγγειλε τη δημιουργία γραφείου (κατάθεσης) παραπόνων πολιτών για τις αστυνομικές αυθαιρεσίες, σε σύμπραξη με τον Συνήγορο του Πολίτη. Καλό κι αυτό…
Ο Χρυσοχοΐδης είναι μεθοδικός και εργατικός. Έχει ωστόσο ένα ελάττωμα, ικανό να καταστρέψει ό,τι χτίζει. Είναι δογματικός για κάποιες καταστάσεις και αρέσκεται σε εντυπωσιακές ατάκες (αυτές που λέγονται για να προκαλέσουν εντυπώσεις, όχι εντυπωσιακές λόγω σπουδαιότητας).
Επιμένει να αποκαλεί τα Εξάρχεια «γκέτο», υπακούοντας στη λογική τηλεοπτικών γραβατών και ταγέρ (θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι- δεν είναι, καθώς όταν εκφράζεις μία άποψη έχεις κάνει και ρεπορτάζ. Αμφιβάλω αν κάποιο από τα ομιλούντα κοστούμια έχει πάει τελευταία στα Εξάρχεια), εκπονώντας στρατηγικές που δεν αποκλείεται να τον κάψουν- αυτόν και την όποια καλοπροαίρετη προσπάθεια του. Κάτι τέτοιο έγινε το βράδυ της Τετάρτης έξω από το Floral.
Γέμισε μία περιοχή με «όργανα» ολούθε (και άνευ διακριτικών, λες και είναι κατάσκοποι), σε μία... επιχείρηση (;) καταστολής των 30-40 πιτσιρικάδων που φοράνε κουκούλες, πετάνε πέτρες και σπάνε βιτρίνες. Κατάφερε να "απονομιμοποιήσει" (ή δαιμονοποιήσει έτι περαιτέρω) μία ολόκληρη γειτονιά- που μένει κόσμος, οικογένειες, άλλοι συχνάζουν, κανονικοί άνθρωποι. Μπορεί και να πιστεύει στα σοβαρά ότι τα Εξάρχεια είναι γκέτο- όπως όταν αποκαλούσε την Αθήνα «Καμπούλ»- και συμπέρανε ότι είναι αποδοτικό να στήνονται (άνθρωπο)μπλόκα κάθε 20 μέτρα.
Έσπειρε θύελλες και προκάλεσε βλακωδώς ρωγμές σε ό,τι σωστό πάει να οικοδομήσει. Και το χειρότερο; Όλο αυτό με μία Αστυνομία που φέρει ακόμα στο dna της το δόγμα Πολύδωρα (του αλήστου μνήμης πραίτορες ουρμπάνις), το δόγμα Παυλόπουλου (αδράνεια, κομματοκρατία και άγιος ο Θεός) και το δόγμα Μαρκογιάννακη (μηδενική ανοχή, βαράτε στο ψαχνό γιατί χάνουμε ψήφους προς το ΛΑΟΣ).
Ο Χρυσοχοΐδης ξεκίνησε σωστά και ανάποδα μαζί (κατόρθωμα, δεν λέω). Διατύπωσε τις καλές προθέσεις του, ωστόσο έχοντας εντοπίσει μέρος του προβλήματος (τη διάλυση του Σώματος), το διόγκωσε ζητώντας από το «πρόβλημα» να λύσει ένα άλλο μικρότερου βεληνεκούς πρόβλημα (μία μερίδα πιτσιρικάδων που πετάει πέτρες).
Ναι, στη μετά-καραμανλική εποχή η διαχείριση των εντυπώσεων δια της επικοινωνίας, με σπασμωδική επίδειξη πυγμής, παραμένει παρούσα και ζώσα στο δημόσιο χώρο. Κακώς, αλλά είναι εκεί. Και μάλλον εκεί οφείλει να εντοπίσει την αφετηρία ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, εάν όντως θέλει να δώσει ρεαλιστική υπόσταση στον (κωμικό σε τωρινή ανάγνωση) τίτλο του.
Με πρώτο κεφάλαιο τον πλήρη εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας (όχι μόνο με φοβέρες, αλλά και εκπαίδευση- εκ βάθρων αν χρειάζεται), με εκρίζωση κάθε ίχνους κομματισμού, και αποφυγή (εκ μέρους του) της αμετροέπειας σε λόγια και -κυρίως- πράξεις. Διαφορετικά ο ίδιος και οι αντιφάσεις του θα βιώνουν ένα σισύφειο μαρτύριο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου