Από κόλαση, με αγάπη

Μαίνεται κόλαση στης ψυχής μου τα χωράφια. Παλμός σκληρός. Μολυσμένος αέρας στα πνευμόνια. Νυχτολούλουδο στην άκρη του βουνού. Μελαγχολικό, αστροφεγγίζει θλίψη- κόκκινα μάτια, επάλληλοι μαύροι κύκλοι. Σημαία μου. Φυτρώνει δέντρο ψηλό, γερό, αγριεμένο. Ποτισμένο με ανάσες που δεν τελειώνουν.

Η κόλαση δική μου γη… εκεί θα σπείρω.

Δική μου εστία- φωτιά- και τα τραγούδια ποίηση. Δεν λυγίζω, η ήττα απέχει, το ανάστημα δεν κλονίστηκε- δεν προκαλούν εγκαύματα οι φλόγες. Λέξεις γεννάνε και χάος- με πόνο, έμπνευση, αγωνία και κραυγές. Είσαι διαρκώς παρών. Δεν σε φοβάμαι.

Κόλαση συνέχεια. Σε προκαλώ.

Η ποίηση μόνο με αίμα γράφεται, στης κόλασης τα καλντερίμια και εγώ μοναχικός θαμώνας της παραμένω ψηλά, βράχος αταλάντευτος. Τυλιγμένος με φωτιές που δεν μπορούν οι άμοιρες να με κάψουν. Χαμένο σκοπό τις ορίσατε. Δεν χάνω και εξακολουθώ, όσο κι αν θεριεύει η ψυχή μου, να αντέχω. Πάντα.

Από κόλαση, με αγάπη.