Πως μπορεί άραγε να απαντηθεί πολιτικά κάτι το τόσο βαθιά απολίτικο, όπως η αποχή από τις εκλογές;
Ίσως θα μπορούσε με κλισέ και τσιτάτα, όπως "η αποχή είναι συνενοχή" ή ότι η "ψήφος είναι δημοκρατικό δικαίωμα". Αμφότερα έχουν ισχυρή δόση αλήθειας, ωστόσο υπογείως ενδυναμώνουν την επιχειρηματολογία των "ιδεολογικά" αποφασισμένων να επιλέξουν την αποχή ως "πολιτική" στάση την ημέρα των εκλογών.
Και αυτό διότι η πλευρά της "αποχής" αντιστρέφει το επιχείρημα, εξίσου με δόση αλήθειας: "η συμμετοχή είναι συνενοχή στη διεφθαρμένη και παρακμάζουσα εικόνα της (σημερινής) πολιτικής σκηνής" και "η ψήφος επιβεβαιώνει, αν όχι επιβραβεύει, τους άθλιους της πολιτικής".
Ως εδώ καλά. Με την παραπάνω επιχειρηματολογία οι δυνάμει απέχοντες καλύπτουν τα ιδεολογικά τους νώτα- προσφέρουν επικάλυμμα ηθικής νομιμοποίησης στην αντιδημοκρατική τους συμπεριφορά. Τους καθιστά αυτό καταδικαστέους;
Και ναι και όχι. Από τη μία ρίχνουν "λευκή πετσέτα" στο ρινγκ και δια της απουσίας τους -επί της ουσίας- νομιμοποιούν και ακουσίως (άνευ βουλήσεως…) επιβραβεύουν αρνητικές πολιτικές πρακτικές/ συμπεριφορές. Δεν τις καταδικάζουν, όσο κι αν θεωρούν ότι το πράττουν απέχοντας- διότι η επιλεγμένη "καταδίκη" δεν έχει αντίκτυπο στο υπάρχον σύστημα. Απλώς δεν μετράει…
Παράλληλα, με δεδομένη την παρακμή του πολιτικού συστήματος και την ανεπαρκή (τουλάχιστον) εικόνα του πολιτικού προσωπικού- στην πλειονότητά του-, είναι φαινομενικά άδικο να θεωρούνται συνυπεύθυνοι του "κακού", να εξισώνονται με τους "δολοφόνους" για το "έγκλημα". Όμως...
Σε μία συντεταγμένη κοινωνία (όσο κι αν δεν γίνεται πιστευτό με την πρώτη, ισχύει...) υπάρχει ένα πλέγμα κανόνων, μία βάση με συγκεκριμένες δομές και ένα πλαίσιο μεθόδων με τα οποία είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν τα λεγόμενα κακώς κείμενα της δημοκρατίας (ναι, αυτό είναι το πολίτευμα μας, όσο κι αν μας ξενίζει η υπενθύμιση ώρες- ώρες).
Ένα εξ αυτών είναι οι εκλογές: Όπου και δύναται (ακόμα…) να εκφραστεί η λαϊκή βούληση και το αποτέλεσμα να γίνει μήτρα πολιτικών εξελίξεων. Η κάλπη μπορεί να στείλει ηχηρά μηνύματα, έστω κι αν στις 7 Ιουνίου φέρει τη σφραγίδα της Ευρωβουλής.
Κακά τα ψέματα, το σημερινό σκηνικό του εγχώριου πολιτικού σύμπαντος είναι κατώτερο των περιστάσεων. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, το πολιτικό προσωπικό περί άλλων τυρβάζει και τα "παραδοσιακά" κόμματα, ως επί το πλείστον, παραμένουν πιστά στο "θεόπνευστο" δόγμα τους. Η αίσθηση που δίνουν είναι ότι πρόκειται για εξαιρετικά αυτιστικά μορφώματα, με μεσσιανικές λογικές και παρωχημένες τάσεις. Εθνοσωτήρες άλλως πως ή απλώς φωτεινοί παντογνώστες της συμφοράς.
Δεκτό: Αλλά ποια είναι η θέση του πολίτη απέναντι σε μία πραγματικότητα σαν αυτή; Να δέχεται ότι είναι άρρωστος, αλλά να κατηγορεί την αρρώστια και ως αντίδραση να της γυρνά την πλάτη; Αυτό δεν συνιστά γιατρειά. Ούτε καν ασπιρίνη...
Παράλληλα, τα λογικοφανή μα και συνωμοσιολογικά επιχειρήματα περί μανιπουλαρισμένης ψήφου (μέσω δημοσκοπήσεων, τηλεοπτικής προπαγάνδας "ειδησεογραφικού" χαρακτήρα, πρακτικών από εκδοτικά συγκροτήματα, κ.λπ), αρχίζουν να απέχουν από την αλήθεια, δοθείσης μίας νέας πραγματικότητας: Του διαδραστικού πολίτη, ο οποίος είναι αρκετά ενημερωμένος, από πολλαπλές πηγές, και -κυρίως- ζει σε αυτή την κοινωνία: βιώνει τα προβλήματα και η οργή του είναι έκδηλη και σαφής.
Η αποχή είναι εξαιρετικά απολίτικη συμπεριφορά. Κι αν δεχθούμε, με όρους πολιτικής ηθικής και φιλοσοφίας, ότι οι αθλιότητες των κυβερνώντων ή εν γένει του πολιτικού κατεστημένου συνιστούν "α-πολίτικη στάση", τότε οι συνειδητά απέχοντες πλησιάζουν επικίνδυνα στο σύμπαν της συνενοχής.
Ο πολίτης που επιδιώκει την αλλαγή παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Στέλνει το μήνυμα, συμμετέχει, αντιδρά, ζητά με νόημα και στόχευση το καλύτερο- το (συν)διαμορφώνει. Και σε αυτό το εγχείρημα αγωνίζεται να πλαισιώσει με περισσότερους τις γραμμές της μάχης. Με επιχειρήματα και (κοινή) λογική.
Κάθε αντίθετη συμπεριφορά συνιστά τουφεκιά στον αέρα με κούφια πυρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου