Διαβάζω την είδηση ότι η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου δέχθηκε επίθεση (με αυγά) σε χώρο εκδηλώσεων στα Εξάρχεια, την ώρα που παρουσίαζε το νέο της βιβλίο. Διαβάζω, επίσης, ότι η αφορμή (μεταξύ άλλων;) ήταν ότι επέλεξε την περιοχή των Εξαρχείων, αντί το… Κολωνάκι.
Σε μία ζοφερή ατμόσφαιρα, σαν τη δική μας, η δίκαιη και λελογισμένη (πολιτική) οργή παίρνει λάθος δρόμο: κατευθύνεται σε γεγονότα που υπάρχουν χωρίς να πρέπει, αντί σε αυτά που δεν συμβαίνουν ενώ πρέπει.
Η είδηση προκαλεί αναγούλα, γυρίζουν τα άντερα. Οργίζομαι διότι κάποιοι λίγοι αρνούνται δια της βίας την ελευθερία στη σκέψη και την (διαφορετική) άποψη.
Οργίζομαι διπλά. Διότι θα προτιμούσα αυτή η οργή να οδηγηθεί προς άλλες κατευθύνσεις. Να αφιερώσω αυτές τις λέξεις στο ότι εν έτει 2009 δεν είναι εξοπλισμένα όλα τα σχολεία, από δημοτικό έως λύκειο και κατ’ επέκταση το Πανεπιστήμιο, με Η/Υ και γρήγορο Ίντερνετ.
Τεντώνουν τα νεύρα μου διότι η οργή διοχετεύεται στη δυσωδία των αυγών, αντί στην έλλειψη (ας πούμε) ποδηλατόδρομων ή δανειστικής βιβλιοθήκης σε κάθε γειτονιά ή σε κάδους ανακύκλωσης για χαρτί σε κάθε γωνιά.
Οργίζομαι διότι οι εξελίξεις με πειθαναγκάζουν να αφιερώνω χρόνο και σκέψη στην καταδίκη του αυτονόητου (των αυγών), να παραπέμπω το σήμερα στο μακρινό χθες- να θυμηθώ τους Ναζί που έκαιγαν βιβλία ή κάθε λογής ολοκληρωτισμό που κυνηγούσε και φυλάκιζε την ελεύθερη σκέψη.
Δεν εκπλήσσομαι. Η βία έχει γίνει σύμφυτη με τον κοινωνικό μας βηματισμό, εμβολιάζοντας (αυτό είναι το πιο δυσάρεστο) με δηλητήριο τη σκέψη. Μία μειοψηφία δογματικών εκφράζεται κατά σύστημα με βία σε ποικίλες εκδοχές της κοινωνικής ζωής. Και γεννά αισθήματα κυνισμού και αποστασιοποίησης στην πλειοψηφία.
Η επίθεση στη Σώτη Τριανταφύλλου είναι, ίσως, παρεμπίπτουσα περίπτωση για τη βίαιη κοινωνία μας. Την ίδια ώρα που συνέβαινε, στελέχη της ΝΔ πλακώνονταν εκ νέου από τηλεοράσεως, δείχνοντας ότι έχουν σχέση με το διάλογο, όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Τα στελέχη που κυβερνούσαν επί 5,5 έτη τη χώρα έστελναν μηνύματα βίας, κραυγάζοντας και φωνασκώντας (για τον εαυτό τους!).
Ό,τι αντίκειται στην κουλτούρα του διαλόγου, της ελεύθερης διατύπωσης μίας θέσης, της αντίθεσης και (γιατί όχι;) της σύνθεσης είναι σύμπτωμα βίας. Και συναντάμε πολλά στη μελαγχολική Δημοκρατία μας. Μόνη λύση (ενδεχομένως) η ενδυνάμωση της με «καταιγισμό» παιδείας. Σύντομα. Διαφορετικά η ελευθερία στη σκέψη και στην έκφραση θα αιχμαλωτίζεται στα τσόφλια κλούβιων αυγών. Επεκτείνοντας την καθυστέρηση μας σε έναν κόσμο που τρέχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου