Η χαμένη ψυχή της πολιτικής

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μικρές λόξες και διαστροφές. Θα σας αποκαλύψω τη δική μου. Η πολιτική. Έχω μια υποδόρια αίσθηση ότι η παραπάνω αναφορά προκάλεσε θυμηδία στον αναγνώστη. Ίσως να ετοιμάζετε το άνοιγμα της παλάμης με κατεύθυνση προς τον υπολογιστή. Δεν σας κακίζω. Μια σύντομη ματιά στην τρέχουσα πολιτική σκηνή, εγχώρια και διεθνή, μόνο μούντζες αξιώνει. Δικαίως κέρδισα και εγώ τη δική μου. Ας είναι όμως…

Γυρνάω το ρολόι του χρόνου καμία εικοσαριά χρόνια πίσω. Αμούστακος πιτσιρικάς με κοντά παντελόνια, στο κέντρο της Ρόδου, έτρεχα σαν τρελός σε όλες τις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Παρακολουθούσα και ενθουσιαζόμουν από τον παλμό, τα πλήθη, τις… λαοθάλασσες. Άκουγα έκθαμβος τους μεγάλους και σπουδαίους του τόπου να αστράφτουν και να βροντούν. «Έξω οι κλέφτες», «να φύγουν οι φαύλοι», «φάγατε με χρυσά κουτάλια» και άλλα τέτοια συμπαθητικά. Ενθουσιαζόμουν. Καλά να πάθω…

Ήταν το βρώμικο 89. Το σκάνδαλο Κοσκωτά μονοπωλούσε την πολιτική ζωή. Ο Μητσοτάκης κατακεραύνωνε, ο Ανδρέας απαντούσε, η αριστερά έδινε χείρα βοηθείας στη δεξιά. Να ξεβρομίσει ο τόπος. Ειδικό δικαστήριο και γουνάκια. Δίκη Μπεν Χουρ. Ο Μένιος Κουτσόγιωργας νεκρός. Το κανάλι 29 με πρωτοπαλίκαρο τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο να ωρύεται. Το βρώμικο 89…

Θαρρώ πως σε αυτή την περίοδο έγινε η πρώτη μου επαφή με την πολιτική. Για κάποιο περίεργο, άξιο ψυχανάλυσης, λόγο την ερωτεύτηκα. Και συνέχισα να την παρακολουθώ. Αλλά τα κόμματα με ενοχλούσαν, είχαν μια απωθητική δύναμη πάνω μου. Ενώ προσπαθούσα να μπω σε βάθος μέσα στην ουσία της, δεν τα κατάφερνα με τίποτα. Δεν ήξερα τι έφταιγε.

Μέλος σε κόμμα δεν έγινα ποτέ- ναι υποστήριζα, ψήφισα, αλλά δεν οργανώθηκα, παρά τη φλόγα των νιάτων. Και στα 16 πήρα την απόφαση που με έχει σημαδεύσει. Να γίνω δημοσιογράφος, να κάνω από αυτό το μετερίζι πολιτική. Ο Καζαντζάκης είχε πει ότι το να είσαι νέος σημαίνει ότι θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο. Νέος ήμουν, πήρα αποφάσεις…

Σκεφτόμουν τότε, μέσα στην αχαλίνωτη αθωότητα μου, ότι η πολιτική είναι η αγάπη και η δημοσιογραφία ο έρωτας μου. Και χάραξα τη διαδρομή. Την σπούδασα την πολιτική. Έφυγα στα ξένα για πάρτη της. Γνώρισα τον κόσμο, μπολιάστηκα. Και η αγάπη μεγάλωνε, τι κι αν είχε αρχίσει προ πολλού να γεμίζει με πληγές το θυμικό μου, να πυκνώνει τα σύννεφα της απελπισίας- ο έρωτας όταν είναι γνήσιος σε τυφλώνει. Τυφλός να ανοίξω τα μάτια μαχόμουν. Και σε αυτή τη μάχη επιμένω.

Τι είναι, όμως, η πολιτική; Ποια πολιτική αγάπησα; Στο σύγχρονο κόσμο νιώθω σαν τον ρέκτη της τέχνης που τον έδεσαν σε ένα αδειανό μουσείο. Διψάει αλλά το νερό είναι δηλητηριασμένο, όταν δεν είναι ανύπαρκτο. Ερωτεύτηκα την πολιτική γιατί σχημάτισα το σώμα της με ιδέες- μια διαλεκτική του πάθους για τη βελτίωση της ανθρωπότητας. Μια διαρκής ζύμωση απόψεων, μια φιλοσοφική θέση- αντίθεση- σύνθεση. Ένας διαχρονικός ανθρωπισμός- διαφωτισμός. Ένα κορμί με λεπτές γραμμές, ντελικάτο και θελκτικό για πνεύματα που θέλουν να πλατύνουν το νου. Ουτοπιστής; Αν νιώθω ο βλάκας της ιστορίας;.. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ.

Η πολιτική στη χώρα μας είναι ένα διαρκές αλισβερίσι συμφερόντων. Σχέση πελάτη και αγοραστή. Μου δίνεις ψήφο, σου δίνω ό,τι κουλό μου ζητήσεις. Πόσα μου δίνεις (λεφτά…) για να σε ψηφίσω (πραγματικός διάλογος σε γραφείο υποψήφιου βουλευτή). Η αγάπη για την καρέκλα και όχι γι’ αυτό που μπορείς να προσφέρεις από την καρέκλα. Κραυγές, αλαλαγμοί και παραιτήσεις μηδέν. Σκανδαλοθηρία- σκανδαλολογία, πολιτικό κόστος, ναρκισσισμός του γλυκού νερού, βλαχομπαρόκ, συναλλαγές στο σκοτάδι και μεγάλο-ΜΜΕ να «παίζουν» παιχνίδια. Ποια πολιτική; Μαλακία είναι αυτή. Και εμείς στο παραμύθι μας να κυνηγάμε χίμαιρες.

Με λυσσαλέο πείσμα απουσιάζουν οι ιδέες. Και όταν τύχει να ξεπροβάλλουν ενίοτε, μοιάζουν με ντεμπουτάντ παρθένες σε χορό βιαστών. Δεν προκάνουν να πάρουν ανάσα και χάνονται κάτω από τη φθοροποιό δύναμη της μικροπολιτικής και της ατέρμονης ίντριγκας.

Κουράγιο μου δίνει μια απλοϊκή ρήση: Τα πάντα στη ζωή είναι πολιτική. Και αυτό το κειμενάκι που έγραψα μέρος της είναι. Ας πούμε ένα ακόμα χειροφίλημα από κάποιον που ανάμεσα στις γραμμές της τολμά να διακρίνει ποίηση και όχι οίηση. Που πιστεύει δονκιχωτικά ότι υφίστανται ακόμα ιδέες που μπορούν να συναρπάσουν. Και να φτιάξουν τραγούδια με ψυχή.

- Το κείμενο αυτό το έγραψα στις 8 Μαΐου 2007. Λόγω Παυλίδη και λοιπών υποθέσεων με "άρωμα" βόθρου παραμένει επίκαιρο...