Πολιτικός Φρόιντ, και ό,τι βγει...

Στα blogs του contra υπάρχει μία ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση ανάμεσα σε φίλους για τον «τρίτο δρόμο», καθώς και άλλες προτάσεις για τη βελτίωση της κοινωνίας.

Ένας από τους χρήστες, ο ΤΕΝ ΤΕΝ, μιλάει με βεβαιότητα για κάτι που το ονομάζει "ευρωπαϊκή αριστερά" και τρίτο δρόμο. Εικάζω ότι εννοεί τον πάλαι ποτέ ευρώ-κομμουνισμό, την απάντηση δηλαδή των ευρωπαίων σοσιαλιστών/κομμουνιστών στο σταλινισμό της ΕΣΣΔ. Κλασσικό παράδειγμα ο "ιστορικός συμβιβασμός" του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ στην Ιταλία, με το πρόταγμα της μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης (των νοικοκυραίων συμπεριλαμβανομένων, ασφαλώς).

Το παραπάνω έχει ισχυρή δόση ηθικής, ευρύ όραμα, διάθεση να εμπνεύσει κ.α. Τότε, αν δεν κάνω λάθος, ο "ιστορικός συμβιβασμός" δεν κατάφερε και πολλά, με αποτέλεσμα να επέλθει σειρά διασπάσεων στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο και εν τέλει να προκύψει ο... Μπερλουσκόνι.

Κοντολογίς, ο ΤΕΝ ΤΕΝ χρησιμοποιεί με ζήλο μία παλιά συνταγή για ένα καινούργιο φαγητό. Και ως εκ τούτου του διαφεύγει σειρά θεμάτων.

Λέει ο ΤΕΝ ΤΕΝ: "Το να μου πεις ότι ο τρίτος δρόμος είναι δύσκολος γιατί θέλει κάποιο επίπεδο, προσκρούει σε αντιλήψεις, νοοτροπίες, τρόπους σκέψης, να το δεχθώ".

Η ουσία είναι ότι ο ΤΕΝ ΤΕΝ το δέχεται, το ζητούμενο όμως για κάποιον που συντάσσει ιδεολογικά μανιφέστα θα ήταν να κάνει κατ' αρχάς ανάλυση της υπάρχουσας κατάστασης και στη συνέχεια να παρουσιάσει μία στρατηγική. Αμφότερα δείχνουν να απουσιάζουν από τα γραφόμενα του, πλην ορισμένων ψηγμάτων που εμφανίζονται κατά διαστήματα, και κατόπιν χάνονται και κυκεώνα της ηθικολογικής προσέγγισης των πολιτικών πραγμάτων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ζήτημα των "νοικοκυραίων". Ο ΤΕΝ ΤΕΝ συγκρίνει το σημερινό "νοικοκυραίο" με τον πολεμιστή της αντίστασης- δηλαδή συγχέει αλλότριες εποχές και καταστάσεις. Τότε η "είδηση" ήταν ο Ναζισμός του Χίτλερ, τώρα η πνέουσα τα λοίσθια νέο-φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Άλλοι κόσμοι, άλλοι καιροί.

Τι θα μπορούσε να γίνει; Δύσκολη η απάντηση. Κατ' αρχάς να απαλλαγούμε από τις αναχρονιστικές ταμπέλες, τα τσιτάτα και τα παρωχημένα δόγματα. Ανήκουν στην ιστορία, στα βιβλία και στα μουσεία. Ευτυχώς η (παγκόσμια) κοινωνία προχωράει, ευτυχώς και στη χώρα που έτυχε να ζούμε γίνονται βήματα προόδου.

Προσωπικά- και ανέκαθεν- στρέφω τις ελπίδες μου στη νέα γενιά. Και βασίζω το παραπάνω στη λογική της ευκολότερης και μεγαλύτερης πρόσβασης στην ενημέρωση. Δεν υπάρχουν μονοπώλια σε αυτό τον τομέα σήμερα, κακά τα ψέματα: Τι κι αν το είπε ένα δελτίο ειδήσεων στην TV, υπάρχει και το Ιντερνετ με την ελευθερία του που μπορεί να στο διαψεύσει.

Ευελπιστώ ότι από το παραπάνω οι νέοι άνθρωποι θα φτάσουν σε ένα επίπεδο συνειδητοποίησης για τα αρνητικά φαινόμενα και "προϊόντα" της κομματοκρατίας. Η ενημέρωση ή και το ξεμπρόστιασμα βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Η κοινωνία (ανά)δημιουργείται εξ αρχής/εκ βάθρων από τα μέλη της: Εάν αυτά κατανοήσουν το πρόβλημα και κατόπιν αναλάβουν δράσεις. Γι' αυτό συνήθως είμαι ζεστός με εκδηλώσεις του τύπου "συγκέντρωση με τα μαύρα στο Σύνταγμα" και ούτω καθεξής.

Το θέμα όμως δεν είναι στενά τοπικό, αλλά έχει και εξωγενείς επιρροές με ισχυρές δυναμικές διαμόρφωσης της κοινωνίας. Τι κάνουμε γι' αυτό; Γνωρίζουμε, διαβάζουμε, ενημερωνόμαστε, δρούμε. Αυτό μόνο μπορώ να προτείνω σε αυτή τη φάση. Καμία άλλη ταμπέλα...

Ειλικρινώς, δεν γνωρίζω το πως μπορεί να έρθει μία ριζική αλλαγή για τη βελτίωση της κοινωνίας, τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, την πραγματικά δημόσια Παιδεία και Υγεία. Αν το ήξερα θα το είχα γράψει, ίσως έφτιαχνα και κόμμα. Το αναζητώ συνέχεια, με ζύμωση, με στοχασμούς, με ενημέρωση, με τα άρθρα που γράφω.

Και τέλος: Πιστεύω στο δημοκρατικό σύστημα, θέλω να υπάρξει αλλαγή δια της λαϊκής εντολής, ωστόσο σήμερα υπάρχουν δομικά προβλήματα σε ένα σάπιο κατασκεύασμα. Ίσως ενίοτε χρειάζεται ηλεκτροσόκ, ενδεχομένως οι πέτρες του Δεκέμβρη να έχουν ρόλο αφυπνιστικό. Μπορεί ακόμη και οι μολότοφ... Η δημοκρατία πολλές φορές θυμίζει ψευδαίσθηση και οι ποικίλες αντιδράσεις λειτουργούν ακόμα και σαν αντισώματα.

Όταν ο Μάης του 68 "έλαβε τέλος" και στις εκλογές θριάμβευσε ο Ντε Γκολ, πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για ήττα της ριζοσπαστικής νεολαίας, "τους αλήτες με τις πέτρες", αυτούς τους μαλλιάδες στα οδοφράγματα. (Τους κουκουλοφόρους εκείνης της εποχής).

Συν τω χρόνω αποδείχθηκε ότι η επήρεια του Μάη ήταν ισχυρή, η έμπνευση που προκάλεσε απέκτησε διαχρονικότητα και όντως με τον καιρό επήλθαν βαθιές αλλαγές στη γαλλική κοινωνία, επί το προοδευτικότερο, και κυρίως στην Παιδεία της χώρας, που- όπως οι καθηγητές της υποστηρίζουν- έγινε πιο ανοιχτή.