Οι χλιδάνεργοι...

Ορισμένες φορές η γλώσσα μπορεί να κάνει τα δικά της μικρά θαύματα και να συμπυκνώσει με εύσχημο τρόπο τις πλέον αντιφατικές έννοιες. Τελευταίως έκανε την εμφάνιση της μία λέξη- όρος που ομολογώ ότι μου κίνησε το ενδιαφέρον. Χλιδάνεργος: Αυτός που ζει σε συνθήκες- τρόπον τινά- χλιδής μολονότι δηλώνει άνεργος…

Η ανεργία από μόνη της ως όρος ενέχει αρνητικό φορτίο για τον άτυχο που εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Στο δυτικό κόσμο άνεργος είναι συνήθως αυτός τον οποίο ξεπέρασαν οι εξελίξεις και δεν κατάφερε να εναρμονιστεί με τις επιταγές της σύγχρονης οικονομίας. Όσοι εμφανίστηκαν –ακουσίως- ουραγοί στην κούρσα της τεχνολογικής επανάστασης, δεν πρόφτασαν το τρένο και περιβλήθηκαν το μανδύα του απόκληρου. Ως επί το πλείστον οι άνω των 50 ετών ταλανίζονται από αυτή τη δυσανεξία της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.

Η χώρα μας εμφανίζει μια –όχι μοναδική στο είδος της- ιδιαιτερότητα. Αδυνατεί να ενσωματώσει στην αγορά εργασίας τους έχοντες πτυχίο, με το πρόβλημα να κλιμακώνεται ανάλογα με το πόσο υψηλή είναι η μόρφωση- εξειδίκευση. Τούτων δοθέντων η Ελλάδα εμφανίζεται ως «πρωταθλήτρια» στην ΕΕ στους ανέργους κάτω των 25 ετών (και ασφαλώς και στις γυναίκες…).

Και έτσι προκύπτουν τα εξής δεδομένα: είτε ο νέος στέλνει με ρυθμούς καταιγίδας το βιογραφικό του προς πάσα κατεύθυνση με την ευχή να του ρίξουν καμιά ματιά είτε διαγκωνίζεται σε πολιτικά γραφεία ακολουθώντας το φωτεινό μονοπάτι του Greek Dream- δημόσιου τομέα είτε κάθεται στο θρόνο του χλιδάνεργου περιμένοντας τους γονείς- που τον χρηματοδοτούν- να του βρουν δουλειά που να ανταποκρίνεται στα προσόντα του.

Το θέμα είναι οι χλιδάνεργοι. Πρόκειται ως επί το πλείστον για νέους που σπούδασαν στο εξωτερικό, ανήκουν στη μεσαία τάξη, οι γονείς τους έχουν μικρή ή μεγάλη οικονομική επιφάνεια και δεν επιθυμούν ο βλαστός τους να συγχρωτιστεί με το… λούμπεν προλεταριάτο της εργασίας. Έτσι αναλαμβάνουν οι ίδιοι τη χρηματοδότηση- μισθοδοσία του «παιδιού» μην τυχόν και κακοπάθει και πάψουν τα μάγουλα του να είναι ροδοκόκκινα… Και μιλάμε για γενναίους μισθούς, όχι αστεία. Σε σημείο που ο κατώτατος μοιάζει με φιλοδώρημα.

Στην Ελλάδα εμφανίζουμε ως κατάκτηση τη σχέση οικογένειας- παιδιού. Της «αγίας οικογένειας» που δεν αφήνει τον υιό ή τη θυγατέρα να… πεινάσει, άρα τους τρέφει μέχρι τον τελευταίο ασπασμό (που λέει ο λόγος). Κάποιοι το θεωρούν μεγάλη κατάκτηση και μαξιλαράκι ασφαλείας για τη βραδυφλεγή βόμβα που ονομάζεται Ασφαλιστικό. Κουραφέξαλα…

Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται στρατιές «μπούληδων», 30ρηδων που δεν έχουν εργαστεί ούτε ένα δευτερόλεπτο στη ζωή τους, καλοζωισμένων μαμμόθρεφτων που στην πρώτη κρίση θα χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.

Τα μέλη της «κάστας» των χλιδάνεργων είθισται να οδηγούν ακριβά αυτοκίνητα, να αγοράζουν ρούχα με γνωστές «ετικέτες», να συχνάζουν σε trendy clubs και γενικά να κάνουν πολλά ακριβά «σπορ» με… ξένα κόλλυβα. Είναι οι αγενείς ξερόλες που θεωρούν εαυτούς υπέρτερους επειδή τους… έστειλαν για σπουδές «εκεί έξω» και δικαιολογούν την αεργία (και όχι ανεργία) τους με το επιχείρημα ότι «δεν σπούδασα εγώ για να δουλεύω σε καφετέρια» ή κάτι παρόμοιο. Άρα: «δεν δουλεύω, περιμένω και άσε τη γενιά των 700 ευρώ να ψήνεται». Με αυτή τη λογική, βεβαίως, δεν υπάρχει περίπτωση να διεκδικήσουν τίποτα… διότι αυτό ακριβώς θα τους χαλάσει τη μαγιά.

Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και είναι απέραντα εγωιστές. Τους ενδιαφέρει μόνο η καλοπέραση τους και αν τύχει να τους πεις καμιά ιστορία- πρόβλημα βγαλμένο από το σκληρό πυρήνα της ζωής γελάνε ωσάν να τους λες ανέκδοτα…

Ο καθείς και ο πόνος του ίσως πείτε. Αυτοί οι άνθρωποι ωστόσο είναι μέρος της κοινωνίας μας (ελπίζω μικρό), αντιπαραγωγικοί πρωταθλητές, αδιάφοροι για τα κοινά και απολίτικοι (σε μεγάλο μέρος)- κι όμως ψηφίζουν (βάσει οικογενειακού συμφέροντος). Φυτά που καταναλώνουν οξυγόνο (χωρίς να κάνουν και «κοινωνική φωτοσύνθεση»).

Και είναι λυπηρό διότι είναι νέοι άνθρωποι. Είναι μέρος της ηλικιακής ομάδας που οφείλει να συνιστά τον ανθό της κοινωνίας. Και αυτοί ηθελημένα έχουν το ρόλο του παράσιτου…

(Και, ναι, οι γονείς φταίνε).