Της πατρίδας μου ο ύμνος...

Ο Ρον είναι στην ίδια ηλικία με μένα και πριν από επτά χρόνια συμπέσαμε στο Μπέρμινγχαμ της Αγγλίας, συμφοιτητές στο μάστερ των διεθνών σχέσεων.

Ο Ρον είναι Ιάπωνας, γεννηθείς στο Τόκιο, με πατέρα μάνατζερ της Φουτζίτσου, άρα πολλά λεφτά και πολλή (άγρια όμως) δουλειά. Συγκριτικά με μένα, από άλλον πλανήτη. Ειδικά γι' αυτόν, το να είναι στην Ευρώπη ήταν μία δοκιμασία, άλλωστε είναι ενδεικτικό ότι δεν έλεγε "είμαι στην Αγγλία", αλλά "είμαι στην Ευρώπη".

Δεν ήταν αυτό που λέμε φανατικός πατριώτης. Ιάπωνας μεν, με ό,τι σήμαινε αυτό στο πολιτισμικό του συνειδητό και υποσυνείδητο, ωστόσο με έντονη κοσμοπολίτικη διάθεση και... απέχθεια στον ιαπωνικό τρόπο ζωής αναφορικά με την εργασία (υπέρ-εργασία, Karoshi και πάει λέγοντας).

Η διαφορά στην κουλτούρα μας ήταν εξαιρετικά εμφανής, ωστόσο το Πανεπιστήμιο στην Αγγλία βοηθά στη μίξη των πολιτισμών. Έτσι κάναμε παρέα- τον συμπαθούσα γιατί ήταν τρελιάρης μέχρι παρεξηγήσεως. Και παρότι δεν γνώριζε τον "ευρωπαϊκό τρόπο", κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες.

Σε κάποια φάση, και ενώ βρισκόμασταν στις Βρυξέλλες για εκπαιδευτική εκδρομή στην ΕΕ, ο Ρον μου αποκάλυψε τον έρωτα του για μία συμφοιτήτρια μας, την Αφσάν, γάλλο-πακιστανή, και αρκούντως πουριτανή παρά το ότι ήταν κοσμογυρισμένη.

Με ρώτησε ο δόλιος πως πρέπει να την προσεγγίσει... και την πάτησε γιατί ρώταγε κάποιον που πολλές φορές για να κάνει χιούμορ γίνεται προκλητικός. Του είπα ένα κάρο μπούρδες και ο κακόμοιρος τις μετέφερε μέσα στα γραφεία... της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εις επήκοον όλων!

Το γέλιο που έπεσε ήταν κολασμένο, ωστόσο ο Ρον αντί να μου κρατήσει κακία, με θεώρησε τον καλύτερο του φίλο, μόνο από το γεγονός ότι μολονότι Ευρωπαίος (στο μυαλό του) ασχολήθηκα μαζί του και τελικά- όντως- μίλησε στην Αφσάν, ξεπερνώντας την αρχική του συστολή. Ένιωσε ότι τον είχα προτρέψει να κάνει αυτό που επιθυμούσε.

Μετά τις σπουδές, ο Ρον δεν επέστρεψε στην Ιαπωνία για να εργαστεί, διότι δεν ήθελε να πάθει karoshi (να πεθάνει από την εργασιακή κόπωση), διότι δεν ήθελε να ακολουθήσει το παράδειγμα του πατρός. Τελικά πήγε στη Σιγκαπούρη, εργάζεται στον οικονομικό τομέα και όπως μαθαίνω τα πάει καλά (τουλάχιστον πριν από την κρίση).

Σημειώνουμε ότι φέρει (εκ των πραγμάτων) την Ιαπωνία μέσα του όπου κι αν πάει, επιχείρησε όμως να αποφύγει τα στραβά της -όπως μπορούσε και έκρινε- και την τιμά με την παρουσία του "εκτός έδρας", σε άλλη σημαντική (οικονομικά) ασιατική περιοχή.

Μία φορά, ήμασταν μεγάλη παρέα συμφοιτητών, από πολλές και διάφορες χώρες, στην καφετέρια του Πανεπιστημίου. Ήταν και ο Ρον. Δεν ξέρω πως μου ήρθε, αλλά του λέω: "Τραγούδα τον εθνικό ύμνο της Ιαπωνίας, θέλω να τον ακούσω". Μπροστά σε όλους αρχίζει να άδει τον ιαπωνικό εθνικό ύμνο... με στεντόρεια φωνή μάλιστα.

Έναν άνθρωπο που πήρε μάστερ από το 3ο καλύτερο πανεπιστήμιο της Αγγλίας στις διεθνείς σχέσεις και κάνει καριέρα στην οικονομική Μέκκα της Ασίας, τη Σιγκαπούρη, δεν τον λες ηλίθιο... Ωστόσο γνώριζε τον ύμνο, μου τον είπε και ο περίγυρος ξεράθηκε στα γέλια, κάποιοι μάλιστα μου έκαναν παρατήρηση επειδή τον πείραζα απροκάλυπτα...

Επιμύθιο: Το να τραγουδάς τον ύμνο δεν σε κάνει (καλύτερο) πατριώτη ή κάτι το ιδιαίτερο. Σε κάνει η στάση ζωής σου απέναντι στους συνανθρώπους σου, είτε στη χώρα καταγωγής σου είτε όπου κι αν βρίσκεσαι.

Και, τελικά, πατριώτης είναι αυτός που σέβεται τη χώρα του- όχι μισώντας άλλες, όχι αναμασώντας εθνικούς μύθους, αλλά αυτός που αφήνει θετικό αποτύπωμα, όπου γης, με τη στάση του.

Ερωτήθηκα, με αφορμή την κόντρα Αλαβάνου- Καρατζαφέρη για τη "βία", εάν γνωρίζων τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας. Απαντώ: Ναι, τον γνωρίζω. Αλλά δεν μου λέει κάτι περισσότερο, από το ότι με τη στάση μου συνολικά έκανα τελικά τον Ρον να θεωρεί καλό του φίλο έναν Έλληνα.