Πως μπορεί άραγε να απαντηθεί πολιτικά κάτι το τόσο βαθιά απολίτικο, όπως η αποχή από τις εκλογές;
Ίσως θα μπορούσε με κλισέ και τσιτάτα, όπως "η αποχή είναι συνενοχή" ή ότι η "ψήφος είναι δημοκρατικό δικαίωμα". Αμφότερα έχουν ισχυρή δόση αλήθειας, ωστόσο υπογείως ενδυναμώνουν την επιχειρηματολογία των "ιδεολογικά" αποφασισμένων να επιλέξουν την αποχή ως "πολιτική" στάση την ημέρα των εκλογών.
Και αυτό διότι η πλευρά της "αποχής" αντιστρέφει το επιχείρημα, εξίσου με δόση αλήθειας: "η συμμετοχή είναι συνενοχή στη διεφθαρμένη και παρακμάζουσα εικόνα της (σημερινής) πολιτικής σκηνής" και "η ψήφος επιβεβαιώνει, αν όχι επιβραβεύει, τους άθλιους της πολιτικής".
Ως εδώ καλά. Με την παραπάνω επιχειρηματολογία οι δυνάμει απέχοντες καλύπτουν τα ιδεολογικά τους νώτα- προσφέρουν επικάλυμμα ηθικής νομιμοποίησης στην αντιδημοκρατική τους συμπεριφορά. Τους καθιστά αυτό καταδικαστέους;
Και ναι και όχι. Από τη μία ρίχνουν "λευκή πετσέτα" στο ρινγκ και δια της απουσίας τους -επί της ουσίας- νομιμοποιούν και ακουσίως (άνευ βουλήσεως…) επιβραβεύουν αρνητικές πολιτικές πρακτικές/ συμπεριφορές. Δεν τις καταδικάζουν, όσο κι αν θεωρούν ότι το πράττουν απέχοντας- διότι η επιλεγμένη "καταδίκη" δεν έχει αντίκτυπο στο υπάρχον σύστημα. Απλώς δεν μετράει…
Παράλληλα, με δεδομένη την παρακμή του πολιτικού συστήματος και την ανεπαρκή (τουλάχιστον) εικόνα του πολιτικού προσωπικού- στην πλειονότητά του-, είναι φαινομενικά άδικο να θεωρούνται συνυπεύθυνοι του "κακού", να εξισώνονται με τους "δολοφόνους" για το "έγκλημα". Όμως...
Σε μία συντεταγμένη κοινωνία (όσο κι αν δεν γίνεται πιστευτό με την πρώτη, ισχύει...) υπάρχει ένα πλέγμα κανόνων, μία βάση με συγκεκριμένες δομές και ένα πλαίσιο μεθόδων με τα οποία είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν τα λεγόμενα κακώς κείμενα της δημοκρατίας (ναι, αυτό είναι το πολίτευμα μας, όσο κι αν μας ξενίζει η υπενθύμιση ώρες- ώρες).
Ένα εξ αυτών είναι οι εκλογές: Όπου και δύναται (ακόμα…) να εκφραστεί η λαϊκή βούληση και το αποτέλεσμα να γίνει μήτρα πολιτικών εξελίξεων. Η κάλπη μπορεί να στείλει ηχηρά μηνύματα, έστω κι αν στις 7 Ιουνίου φέρει τη σφραγίδα της Ευρωβουλής.
Κακά τα ψέματα, το σημερινό σκηνικό του εγχώριου πολιτικού σύμπαντος είναι κατώτερο των περιστάσεων. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, το πολιτικό προσωπικό περί άλλων τυρβάζει και τα "παραδοσιακά" κόμματα, ως επί το πλείστον, παραμένουν πιστά στο "θεόπνευστο" δόγμα τους. Η αίσθηση που δίνουν είναι ότι πρόκειται για εξαιρετικά αυτιστικά μορφώματα, με μεσσιανικές λογικές και παρωχημένες τάσεις. Εθνοσωτήρες άλλως πως ή απλώς φωτεινοί παντογνώστες της συμφοράς.
Δεκτό: Αλλά ποια είναι η θέση του πολίτη απέναντι σε μία πραγματικότητα σαν αυτή; Να δέχεται ότι είναι άρρωστος, αλλά να κατηγορεί την αρρώστια και ως αντίδραση να της γυρνά την πλάτη; Αυτό δεν συνιστά γιατρειά. Ούτε καν ασπιρίνη...
Παράλληλα, τα λογικοφανή μα και συνωμοσιολογικά επιχειρήματα περί μανιπουλαρισμένης ψήφου (μέσω δημοσκοπήσεων, τηλεοπτικής προπαγάνδας "ειδησεογραφικού" χαρακτήρα, πρακτικών από εκδοτικά συγκροτήματα, κ.λπ), αρχίζουν να απέχουν από την αλήθεια, δοθείσης μίας νέας πραγματικότητας: Του διαδραστικού πολίτη, ο οποίος είναι αρκετά ενημερωμένος, από πολλαπλές πηγές, και -κυρίως- ζει σε αυτή την κοινωνία: βιώνει τα προβλήματα και η οργή του είναι έκδηλη και σαφής.
Η αποχή είναι εξαιρετικά απολίτικη συμπεριφορά. Κι αν δεχθούμε, με όρους πολιτικής ηθικής και φιλοσοφίας, ότι οι αθλιότητες των κυβερνώντων ή εν γένει του πολιτικού κατεστημένου συνιστούν "α-πολίτικη στάση", τότε οι συνειδητά απέχοντες πλησιάζουν επικίνδυνα στο σύμπαν της συνενοχής.
Ο πολίτης που επιδιώκει την αλλαγή παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Στέλνει το μήνυμα, συμμετέχει, αντιδρά, ζητά με νόημα και στόχευση το καλύτερο- το (συν)διαμορφώνει. Και σε αυτό το εγχείρημα αγωνίζεται να πλαισιώσει με περισσότερους τις γραμμές της μάχης. Με επιχειρήματα και (κοινή) λογική.
Κάθε αντίθετη συμπεριφορά συνιστά τουφεκιά στον αέρα με κούφια πυρά.
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
Σάββατο 23 Μαΐου 2009
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
«Η μόδα της οικολογίας» και τα επίχειρα των πράξεων
Τελευταία –και λόγω της δημοσκοπικής ανόδου των Οικολόγων- Πράσινων- ακούγεται η άποψη ότι "οι οικολόγοι είναι απλώς μόδα". Τα χείλη όπου συναντάται συχνότερα η παραπάνω θέση ανήκουν είτε σε άτομα άνω των 50 ετών είτε σε αμετανόητα κομματόσκυλα, κάθε απόχρωσης.
Να το πάμε αλλιώς. Υπάρχει κάποιος που όντως δεν πιστεύει ότι ο κόσμος μας (αστικό περιβάλλον, η γη, η χλωρίδα, η πανίδα, κλπ) είναι εντελώς ανθρωποκεντρικός: ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το είδος μας; Αν ναι, έχει καλώς. Προσωπικά το πιστεύω απόλυτα.
Το παρατηρώ- ας πούμε- από το φαινόμενο του θερμοκηπίου και των συνεπειών του όπως το λιώσιμο των πάγων, από την εξαφάνιση πολλών ειδών ζώων, την εκμετάλλευση της γης σε βαθμό κορεσμού, την ερημοποίηση, τη μόλυνση της ατμόσφαιρας και του ύδατος και ουκ ολίγα ακόμα.
Και πλέον ζούμε τα επίχειρα των πράξεων. Των ασύδοτων πράξεων της baby-boom generation, των παιδιών των 60ς δλδ, που θεώρησαν ότι επειδή ήταν πολλοί- και δεν είχαν και κάποιο πόλεμο να τους ταλανίζει- μπορούσαν να επιλέξουν το ρόλο του επιβήτορα για τα πάντα.
Εν μέρει το έκαναν, με βασικό σημείο στη στόχευση τους, το περιβάλλον. Και τώρα ζούμε τα επίχειρα...
Ούτε επιστήμονας είμαι, ούτε περιβαλλοντολόγος. Με το φτωχό μου το μυαλό και την πενιχρή μου γνώση, όμως, αντιλαμβάνομαι (ή και ζω...) τις συνέπειες.
Ας το επικεντρώσουμε στα καθ' ημάς. Η ερημοποίηση και η μόλυνση ποταμών ήδη έχει κάνει απειλητική εμφάνιση. Σε πολλές περιοχές το νερό είναι μολυσμένο. Πολλές πυρκαγιές δεν ξέσπασαν λόγω της "ασύμμετρης απειλής" με σύμμαχο το "στρατηγό άνεμο", αλλά κατά πολύ λόγω της αδιαφορίας μας για το περιβάλλον (σε συνδυασμό και με την αβελτηρία της κρατικής μηχανής).
Όλα τούτα, και πάρα πολλά ακόμα, συνιστούν σημερινούς, υπάρχοντες και απειλητικούς κινδύνους.
Τα παιδιά της δικής μου γενιάς, που γνωρίζουν λίγο-πολύ ότι θα φέρουν σε αυτό το (συγκεκριμένο) περιβάλλον τα δικά τους παιδιά (αν κάνουν...) ανησυχούν, άγχονται, φοβούνται. Πλακώνονται από το τσιμέντο και την έλλειψη της φύσης. Ασφυκτιούν από την ανυπαρξία καθαρού αέρα. Θλίβονται για την κακομεταχείριση που επιφυλάσσει ο άνθρωπος προς τα ζώα.
Συνεπώς, αρκετοί εξ ημών -και σε συνδυασμό με την ευκολότερη πρόσβαση στη γνώση και την πληροφόρηση- ευαισθητοποιούνται, αντιδρούν, εξεγείρονται, αναζητούν εναλλακτικές λύσεις. Θεωρούν την οικολογία ως μέρος –απαραίτητο και σπουδαίο- της καθημερινότητας τους.
Αν αυτό συνιστά μόδα, μάλλον οφείλουμε να επανα-οριοθετήσουμε τις έννοιες, ειδικά δε αυτή της ρεαλιστικής πραγματικότητας...
Να το πάμε αλλιώς. Υπάρχει κάποιος που όντως δεν πιστεύει ότι ο κόσμος μας (αστικό περιβάλλον, η γη, η χλωρίδα, η πανίδα, κλπ) είναι εντελώς ανθρωποκεντρικός: ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το είδος μας; Αν ναι, έχει καλώς. Προσωπικά το πιστεύω απόλυτα.
Το παρατηρώ- ας πούμε- από το φαινόμενο του θερμοκηπίου και των συνεπειών του όπως το λιώσιμο των πάγων, από την εξαφάνιση πολλών ειδών ζώων, την εκμετάλλευση της γης σε βαθμό κορεσμού, την ερημοποίηση, τη μόλυνση της ατμόσφαιρας και του ύδατος και ουκ ολίγα ακόμα.
Και πλέον ζούμε τα επίχειρα των πράξεων. Των ασύδοτων πράξεων της baby-boom generation, των παιδιών των 60ς δλδ, που θεώρησαν ότι επειδή ήταν πολλοί- και δεν είχαν και κάποιο πόλεμο να τους ταλανίζει- μπορούσαν να επιλέξουν το ρόλο του επιβήτορα για τα πάντα.
Εν μέρει το έκαναν, με βασικό σημείο στη στόχευση τους, το περιβάλλον. Και τώρα ζούμε τα επίχειρα...
Ούτε επιστήμονας είμαι, ούτε περιβαλλοντολόγος. Με το φτωχό μου το μυαλό και την πενιχρή μου γνώση, όμως, αντιλαμβάνομαι (ή και ζω...) τις συνέπειες.
Ας το επικεντρώσουμε στα καθ' ημάς. Η ερημοποίηση και η μόλυνση ποταμών ήδη έχει κάνει απειλητική εμφάνιση. Σε πολλές περιοχές το νερό είναι μολυσμένο. Πολλές πυρκαγιές δεν ξέσπασαν λόγω της "ασύμμετρης απειλής" με σύμμαχο το "στρατηγό άνεμο", αλλά κατά πολύ λόγω της αδιαφορίας μας για το περιβάλλον (σε συνδυασμό και με την αβελτηρία της κρατικής μηχανής).
Όλα τούτα, και πάρα πολλά ακόμα, συνιστούν σημερινούς, υπάρχοντες και απειλητικούς κινδύνους.
Τα παιδιά της δικής μου γενιάς, που γνωρίζουν λίγο-πολύ ότι θα φέρουν σε αυτό το (συγκεκριμένο) περιβάλλον τα δικά τους παιδιά (αν κάνουν...) ανησυχούν, άγχονται, φοβούνται. Πλακώνονται από το τσιμέντο και την έλλειψη της φύσης. Ασφυκτιούν από την ανυπαρξία καθαρού αέρα. Θλίβονται για την κακομεταχείριση που επιφυλάσσει ο άνθρωπος προς τα ζώα.
Συνεπώς, αρκετοί εξ ημών -και σε συνδυασμό με την ευκολότερη πρόσβαση στη γνώση και την πληροφόρηση- ευαισθητοποιούνται, αντιδρούν, εξεγείρονται, αναζητούν εναλλακτικές λύσεις. Θεωρούν την οικολογία ως μέρος –απαραίτητο και σπουδαίο- της καθημερινότητας τους.
Αν αυτό συνιστά μόδα, μάλλον οφείλουμε να επανα-οριοθετήσουμε τις έννοιες, ειδικά δε αυτή της ρεαλιστικής πραγματικότητας...
Πέμπτη 14 Μαΐου 2009
Προοίμιο κοινωνικής ανάφλεξης
Το απειλητικό φάσμα της ανεργίας που απλώνεται πάνω από τη Γηραιά Ήπειρο κινητοποιεί τους εργαζόμενους στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, γεμίζοντας τους δρόμους των μητροπόλεων με εξοργισμένους πολίτες που διεκδικούν διασφάλιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Ευρωπαίοι αναλυτές αποτολμούν την πρόβλεψη ότι -εν μέσω κρίσης- κινήσεις αυτής της μορφής ενδέχεται να αποτελέσουν το προοίμιο μίας γενικότερης κοινωνικής ανάφλεξης.
Η ανεργία στην Ευρώπη αγγίζει το απειλητικό όριο του 10% το 2009 και οι προβλέψεις για το 2010 κάνουν λόγο για 11,5%. Στην Ελλάδα η ανεργία μετρήθηκε στο 9,1%, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι είναι παραπάνω, λόγω της ημι-απασχόλησης, της μαύρης εργασίας κλπ. Παράλληλα σε Ισπανία και Ιρλανδία φτάνει πάνω από τα αστρονομικά ποσοστά του 20% και 16% αντίστοιχα (για περισσότερα στοιχεία).
Τούτων δοθέντων, και με την ατμόσφαιρα εξαιρετικά ηλεκτρισμένη. ο πρόεδρος του Eurogroup (δλδ των υπουργών Οικονομίας της Ευρωζώνης) Ζαν Κλοντ Γιούκερ λέει: "Η Ευρώπη οδηγείται προς μία κοινωνική κρίση, μία κρίση ανεργίας, που θα φέρει εκατομμύρια πολίτες σε καθεστώς απελπισίας". Και προσθέτει: "Δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε τις εκρηκτικές συνέπειες μίας τέτοιας οικονομικής κρίσης. Οφείλουμε να σκεφτούμε πολύ, και επί μακρόν, για το κοινωνικό μας μοντέλο και για το κατά πόσο βρίσκεται στο σωστό δρόμο".
Σε αυτό το πλαίσιο την Πέμπτη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση σε Μαδρίτη (40.000 άνθρωποι) και Βουκουρέστι (10.000), την Παρασκευή στις Βρυξέλλες και το Σάββατο σε Πράγα και Βερολίνο. Τις συγκεντρώσεις κάλεσε η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων, η οποία αντιπροσωπεύει 82 συνδικαλιστικές οργανώσεις σε 36 ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και 12 ομοσπονδίες τομέων. Καλώς τα παιδιά...
Διευκρινίζω ότι δεν ξεκινά πόλεμος, ούτε κάποια επανάσταση βγαλμένη από ιστορικά βιβλία. Ζούμε στο παρόν και διαμορφώνουμε το μέλλον. Και το σήμερα αναμένεται εκρηκτικό και αναλόγως του νικητή θα δομηθεί το αύριο.
Στην εικόνα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ούτε για κομμούνα αναρχικών, ούτε κομμουνισμό-σταλινισμό, ούτε κάτι συναφές από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Υπάρχει το εύλογο αίτημα για Δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισονομία και διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Άρα αφορά σε αγώνα σύγχρονο, με τρέχοντα αιτήματα και ανάγκες, εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Τα ίδια αιτήματα και ανάγκες υφίστανται στην Ελλάδα, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και βαρύτητα, ειδικά υπό τη σκιά των σκανδάλων και της κακοδιοίκησης μίας εντελώς ανίκανης κυβέρνησης- η οποία έμαθε τον επικοινωνισμό και τώρα που δεν της κάθεται η μπίλια παρακολουθεί μακαρίως το καράβι να βυθίζεται.
Και φτάνω στις Ευρωεκλογές, που πολλοί σπεύδουν να στείλουν στο πυρ το εξώτερον. Εκτιμώ ότι αφορούν σε ευρύτερο και όχι σε αμιγώς τοπικό ζήτημα. Η κάλπη θα στείλει μηνύματα σε όλη την Ευρώπη, ασχέτως αν σε κάποιους η συνωμοσιολογία ή ο μηδενισμός είναι απείρως βολικότερες τεχνικές ανάλυσης.
Και σίγουρα θα σταλεί ένα λαϊκό μήνυμα και για την εγχώρια πολιτική σκηνή, που μαστίζεται (και εννοώ τη λέξη) από τη δημοσκοπική ανάγνωση της πραγματικότητας. Ιδού, ωστόσο, πεδίον δόξης λαμπρό ώστε τα μηνύματα να σταλούν με σχετική ευφράδεια.
Ναι, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι άρδην την επόμενη ημέρα, αλλά θα φυσήξει αέρας στο μύλο της αλλαγής. Και δη -ελπίζω- από τη νέα γενιά, που μπορεί με σαφήνεια να "φωνάξει" νισάφι και να στραφεί σε εναλλακτικές λύσεις.
Δεν ονειροβατώ, θεωρώ δύσβατη ανηφόρα την ανατροπή της υπάρχουσας (καθεστωτικής...) λογικής του δικομματισμού (που παράγει τις γνωστές παθογένειες). Ναι, είναι δύσκολο να αλλάξει η ρότα. Αλλά αν δεν βάλουμε το χέρι μας, είτε δια της ψήφου είτε με τη φωνή, μην περίμενε τίποτα ως μάννα εξ ουρανού. Αυτά υπήρξαν στις μυθολογίες του χριστιανισμού- εδώ μιλάμε για γεγονότα και πραγματικότητα...
Η ανεργία στην Ευρώπη αγγίζει το απειλητικό όριο του 10% το 2009 και οι προβλέψεις για το 2010 κάνουν λόγο για 11,5%. Στην Ελλάδα η ανεργία μετρήθηκε στο 9,1%, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι είναι παραπάνω, λόγω της ημι-απασχόλησης, της μαύρης εργασίας κλπ. Παράλληλα σε Ισπανία και Ιρλανδία φτάνει πάνω από τα αστρονομικά ποσοστά του 20% και 16% αντίστοιχα (για περισσότερα στοιχεία).
Τούτων δοθέντων, και με την ατμόσφαιρα εξαιρετικά ηλεκτρισμένη. ο πρόεδρος του Eurogroup (δλδ των υπουργών Οικονομίας της Ευρωζώνης) Ζαν Κλοντ Γιούκερ λέει: "Η Ευρώπη οδηγείται προς μία κοινωνική κρίση, μία κρίση ανεργίας, που θα φέρει εκατομμύρια πολίτες σε καθεστώς απελπισίας". Και προσθέτει: "Δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε τις εκρηκτικές συνέπειες μίας τέτοιας οικονομικής κρίσης. Οφείλουμε να σκεφτούμε πολύ, και επί μακρόν, για το κοινωνικό μας μοντέλο και για το κατά πόσο βρίσκεται στο σωστό δρόμο".
Σε αυτό το πλαίσιο την Πέμπτη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση σε Μαδρίτη (40.000 άνθρωποι) και Βουκουρέστι (10.000), την Παρασκευή στις Βρυξέλλες και το Σάββατο σε Πράγα και Βερολίνο. Τις συγκεντρώσεις κάλεσε η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων, η οποία αντιπροσωπεύει 82 συνδικαλιστικές οργανώσεις σε 36 ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και 12 ομοσπονδίες τομέων. Καλώς τα παιδιά...
Διευκρινίζω ότι δεν ξεκινά πόλεμος, ούτε κάποια επανάσταση βγαλμένη από ιστορικά βιβλία. Ζούμε στο παρόν και διαμορφώνουμε το μέλλον. Και το σήμερα αναμένεται εκρηκτικό και αναλόγως του νικητή θα δομηθεί το αύριο.
Στην εικόνα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ούτε για κομμούνα αναρχικών, ούτε κομμουνισμό-σταλινισμό, ούτε κάτι συναφές από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Υπάρχει το εύλογο αίτημα για Δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισονομία και διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Άρα αφορά σε αγώνα σύγχρονο, με τρέχοντα αιτήματα και ανάγκες, εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Τα ίδια αιτήματα και ανάγκες υφίστανται στην Ελλάδα, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και βαρύτητα, ειδικά υπό τη σκιά των σκανδάλων και της κακοδιοίκησης μίας εντελώς ανίκανης κυβέρνησης- η οποία έμαθε τον επικοινωνισμό και τώρα που δεν της κάθεται η μπίλια παρακολουθεί μακαρίως το καράβι να βυθίζεται.
Και φτάνω στις Ευρωεκλογές, που πολλοί σπεύδουν να στείλουν στο πυρ το εξώτερον. Εκτιμώ ότι αφορούν σε ευρύτερο και όχι σε αμιγώς τοπικό ζήτημα. Η κάλπη θα στείλει μηνύματα σε όλη την Ευρώπη, ασχέτως αν σε κάποιους η συνωμοσιολογία ή ο μηδενισμός είναι απείρως βολικότερες τεχνικές ανάλυσης.
Και σίγουρα θα σταλεί ένα λαϊκό μήνυμα και για την εγχώρια πολιτική σκηνή, που μαστίζεται (και εννοώ τη λέξη) από τη δημοσκοπική ανάγνωση της πραγματικότητας. Ιδού, ωστόσο, πεδίον δόξης λαμπρό ώστε τα μηνύματα να σταλούν με σχετική ευφράδεια.
Ναι, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι άρδην την επόμενη ημέρα, αλλά θα φυσήξει αέρας στο μύλο της αλλαγής. Και δη -ελπίζω- από τη νέα γενιά, που μπορεί με σαφήνεια να "φωνάξει" νισάφι και να στραφεί σε εναλλακτικές λύσεις.
Δεν ονειροβατώ, θεωρώ δύσβατη ανηφόρα την ανατροπή της υπάρχουσας (καθεστωτικής...) λογικής του δικομματισμού (που παράγει τις γνωστές παθογένειες). Ναι, είναι δύσκολο να αλλάξει η ρότα. Αλλά αν δεν βάλουμε το χέρι μας, είτε δια της ψήφου είτε με τη φωνή, μην περίμενε τίποτα ως μάννα εξ ουρανού. Αυτά υπήρξαν στις μυθολογίες του χριστιανισμού- εδώ μιλάμε για γεγονότα και πραγματικότητα...
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Όχι, δεν υπάρχουν σκάνδαλα (μην είστε κακεντρεχείς)
Όντως... στην περίπτωση Παυλίδη δεν υπήρχε κουκίδα με "ένδειξη" για παραπομπή σε περαιτέρω διερεύνηση (της υπόθεσης) και ουχί -ακόμη- στο ειδικό δικαστήριο... Απλώς σε 1 μήνα παραγράφονται τα πάντα.
Όχι, δεν υπήρχε σκάνδαλο, ο Παυλίδης είναι άγιος και πάνω απ' όλα υπουργός. Και βεβαίως δεν είναι σκάνδαλο ο στενότερος σου συνεργάτης, ο εξ απορρήτων σου, να μπαινοβγαίνει στο γραφείο αμφιλεγόμενου γαλάζιου εφοπλιστή, να καταγράφεται από κάμερα, να κατηγορείται ότι εκβίασε και πήρε λεφτά... για να δοθούν στον κάποιες άγονες γραμμές... με παχυλές επιδοτήσεις.
Και σύμφωνα με την καταγγελία Μανούση, να έχει ζητήσει τα λεφτά (ο συνεργάτης) για... τα γεράματα του υπουργού και του ιδίου. (Άσε που η κόρη είχε πάρει σπίτι). Όχι βέβαια, δεν είναι.
Και όταν ο Παυλίδης έμαθε ότι ο συνεργάτης του κάνει ύποπτες επισκέψεις τα πήρε τόσο πολύ που τον "παραίτησε". Και ήταν τόσο μεγάλη η οργή του που την επόμενη ημέρα τον προσέλαβε και πάλι... ως ειδικό σύμβουλο. "Ειδικός"...
Και σιγά μην υπάρχει έστω και σκιά σκανδάλου όταν ο ίδιος ο Παυλίδης δηλώνει άλλη τιμή για το "κωλόσπιτο" στον ανακριτή (και από το βήμα της Βουλής, υπό τους ρυθμούς του παλλόμενου δακτύλου) και τελικώς άλλη στην Ειδική Επιτροπή Προκαταρκτικής Εξέτασης, αφού πρώτα τον "κάρφωσαν" θυγατέρα και αδερφός... Όχι, αυτό είναι απλώς συμπεριφορά που δεν αρμόζει στην ηθικίζουσα (στα λόγια) ΝΔ.
Και σιγά μην υπάρχει υπόνοια, όταν αφού άνοιξαν οι λογαριασμοί της οικογενείας μάθαμε (έκθαμβοι) ότι ο αδερφός Παυλίδη είχε λογαριασμό σε τράπεζα (εντός της Βουλής) στην οποία συνδικαιούχος ήταν ο πρώην υπουργός αδελφός του. Και σε αυτόν το λογαριασμό μπαινοβγαίνανε... περίεργα ποσά, από... (μεγάλα) δάνεια χωρίς παραστατικά σε επίδοξους επιχειρηματίες και δυνάμει επενδυτές (που μπορεί και να είχαν σχέση με το χώρο της ναυτιλίας). Επρόκειτο (ειπώθηκε) για προφορικές συμφωνίες: Μόρτικες και παντελονάτες.
Όχι, δεν υπάρχει ούτε σκόνη που να σκανδαλίζει. Άλλωστε ο ίδιος ο πρώην υπουργός ζήτησε από τους ομοίους του στο κοινοβούλιο "δικαιοσύνη, δικαιοσύνη", σε μία σεξπηρική παράσταση από το βήμα της Βουλής. Που αν μη τι άλλο ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Δεν υπήρχε ούτε αβαρία, ούτε φορτίο στη θάλασσα άνευ αποζημίωσης, ουδέ καν ένα "δεν παραιτούμαι, δεν ανεξαρτητοποιούμαι", έτσι για τα μάτια του κόσμου. Ούτε και το δάκτυλο "χόρεψε" τόσο...
Και εννοείται ότι δεν έπρεπε να υπάρξει παραπομπή. Όλοι οι (κυβερνητικοί κυρίως) βουλευτές ψήφισαν κατά συνείδηση: Πολλοί εξ αυτών, μάλιστα, επιλέγοντας άλλη ψήφο, σε σχέση με όσα υποστήριζαν σε δημόσιες δηλώσεις και ιδιωτικές τους συνομιλίες... Ακόμα κι αν -δημοσίως!- κάποιοι δήλωναν πως είχαν πειστεί ότι -τουλάχιστον- υπάρχουν οι ενδείξεις για περαιτέρω διερεύνηση.
Και υπήρχαν άλλωστε και λευκά και "παρών". Τουτέστιν, οκτώ εθνοσωτήρες μπήκαν σε μία δαιδαλώδη ατραπό: Είτε δεν πείστηκαν για τίποτα... είτε ψήφιζαν υπέρ της δικής τους μη παραπομπής από τη βουλευτική τους καρέκλα στον πρότερο τους βίο. Θαρρώ πως ισχύει το κατά συνείδηση κι όλα τ' άλλα είναι κακεντρέχειες από... απατεώνες πολίτες.
Όχι, δεν συνέβη τίποτα. Η κυβέρνηση- εν χορώ- απάλλαξε έναν ακόμα αθώο που ο κακός ο κόσμος και οι φήμες τον είχε ρίξει στο λαβύρινθο της κακοδαιμονίας. Αδικίες της ζωής δηλαδή.
Έναν άνθρωπο που ενώ ήταν υπουργός Αιγαίου και τα μικρά νησιά της Δωδ/σου δεν είχαν βιώσιμες ακτοπλοϊκές συνδέσεις, αυτός όταν ερωτάτο επί του θέματος, απαντούσε κατηγορώντας το ΠΑΣΟΚ για "αβάπορον Αιγαίο" και τις ακτοπλοϊκές συνδέσεις... στο βόρειο Αιγαίο. Και καλά κρασιά, επίσης...
Η κυβέρνηση επιτέλεσε το χρέος της και πρόσφερε αφειδώς άρτους και θεάματα στο αιμοδιψές κοινό της. Τους ιθαγενείς... Έκλεισε ακόμα ένας κύκλος των αυτοτελών επεισοδίων της σειράς "Κουκουλώματα". Όχι, όλα πήγαν καλά και η δημοκρατία μας ακόμα αντέχει.
Το απέδειξε στη Βουλή μας άλλωστε. Με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι "δεν πρέπει να γίνουν εκλογές". Διότι η Νέα Διακυβέρνηση έχει μεσσιανικό χαρακτήρα, είναι σωτήρια δι’ ημάς- και η πιθανή αποχώρηση της θα σπάσει την έβδομη σφραγίδα της Αποκάλυψης, θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως, θα προκαλέσει τον... Αρμαγεδώνα.
Η ίδια κυβέρνηση που από την ίδια Βουλή αποφάσισε προ ημερών να "ποινικοποιήσει" την κουκούλα. Η απορία είναι ποιος είναι χειρότερος: Ο κουκουλοφόρος που πετάει πέτρες ή αυτός που κουκουλώνει σκάνδαλα; Και αν ισχύει το 2ο, γιατί η στάση/δράση του δεν εμπίπτει στο νέο νόμο για τις κουκούλες;
Υγ: Δεν παίρνουν χαμπάρι... και η οργή του κόσμου μεγαλώνει. Και όταν το καταλάβουν θα είναι πολύ αργά. Για τους ίδιους.
Όχι, δεν υπήρχε σκάνδαλο, ο Παυλίδης είναι άγιος και πάνω απ' όλα υπουργός. Και βεβαίως δεν είναι σκάνδαλο ο στενότερος σου συνεργάτης, ο εξ απορρήτων σου, να μπαινοβγαίνει στο γραφείο αμφιλεγόμενου γαλάζιου εφοπλιστή, να καταγράφεται από κάμερα, να κατηγορείται ότι εκβίασε και πήρε λεφτά... για να δοθούν στον κάποιες άγονες γραμμές... με παχυλές επιδοτήσεις.
Και σύμφωνα με την καταγγελία Μανούση, να έχει ζητήσει τα λεφτά (ο συνεργάτης) για... τα γεράματα του υπουργού και του ιδίου. (Άσε που η κόρη είχε πάρει σπίτι). Όχι βέβαια, δεν είναι.
Και όταν ο Παυλίδης έμαθε ότι ο συνεργάτης του κάνει ύποπτες επισκέψεις τα πήρε τόσο πολύ που τον "παραίτησε". Και ήταν τόσο μεγάλη η οργή του που την επόμενη ημέρα τον προσέλαβε και πάλι... ως ειδικό σύμβουλο. "Ειδικός"...
Και σιγά μην υπάρχει έστω και σκιά σκανδάλου όταν ο ίδιος ο Παυλίδης δηλώνει άλλη τιμή για το "κωλόσπιτο" στον ανακριτή (και από το βήμα της Βουλής, υπό τους ρυθμούς του παλλόμενου δακτύλου) και τελικώς άλλη στην Ειδική Επιτροπή Προκαταρκτικής Εξέτασης, αφού πρώτα τον "κάρφωσαν" θυγατέρα και αδερφός... Όχι, αυτό είναι απλώς συμπεριφορά που δεν αρμόζει στην ηθικίζουσα (στα λόγια) ΝΔ.
Και σιγά μην υπάρχει υπόνοια, όταν αφού άνοιξαν οι λογαριασμοί της οικογενείας μάθαμε (έκθαμβοι) ότι ο αδερφός Παυλίδη είχε λογαριασμό σε τράπεζα (εντός της Βουλής) στην οποία συνδικαιούχος ήταν ο πρώην υπουργός αδελφός του. Και σε αυτόν το λογαριασμό μπαινοβγαίνανε... περίεργα ποσά, από... (μεγάλα) δάνεια χωρίς παραστατικά σε επίδοξους επιχειρηματίες και δυνάμει επενδυτές (που μπορεί και να είχαν σχέση με το χώρο της ναυτιλίας). Επρόκειτο (ειπώθηκε) για προφορικές συμφωνίες: Μόρτικες και παντελονάτες.
Όχι, δεν υπάρχει ούτε σκόνη που να σκανδαλίζει. Άλλωστε ο ίδιος ο πρώην υπουργός ζήτησε από τους ομοίους του στο κοινοβούλιο "δικαιοσύνη, δικαιοσύνη", σε μία σεξπηρική παράσταση από το βήμα της Βουλής. Που αν μη τι άλλο ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Δεν υπήρχε ούτε αβαρία, ούτε φορτίο στη θάλασσα άνευ αποζημίωσης, ουδέ καν ένα "δεν παραιτούμαι, δεν ανεξαρτητοποιούμαι", έτσι για τα μάτια του κόσμου. Ούτε και το δάκτυλο "χόρεψε" τόσο...
Και εννοείται ότι δεν έπρεπε να υπάρξει παραπομπή. Όλοι οι (κυβερνητικοί κυρίως) βουλευτές ψήφισαν κατά συνείδηση: Πολλοί εξ αυτών, μάλιστα, επιλέγοντας άλλη ψήφο, σε σχέση με όσα υποστήριζαν σε δημόσιες δηλώσεις και ιδιωτικές τους συνομιλίες... Ακόμα κι αν -δημοσίως!- κάποιοι δήλωναν πως είχαν πειστεί ότι -τουλάχιστον- υπάρχουν οι ενδείξεις για περαιτέρω διερεύνηση.
Και υπήρχαν άλλωστε και λευκά και "παρών". Τουτέστιν, οκτώ εθνοσωτήρες μπήκαν σε μία δαιδαλώδη ατραπό: Είτε δεν πείστηκαν για τίποτα... είτε ψήφιζαν υπέρ της δικής τους μη παραπομπής από τη βουλευτική τους καρέκλα στον πρότερο τους βίο. Θαρρώ πως ισχύει το κατά συνείδηση κι όλα τ' άλλα είναι κακεντρέχειες από... απατεώνες πολίτες.
Όχι, δεν συνέβη τίποτα. Η κυβέρνηση- εν χορώ- απάλλαξε έναν ακόμα αθώο που ο κακός ο κόσμος και οι φήμες τον είχε ρίξει στο λαβύρινθο της κακοδαιμονίας. Αδικίες της ζωής δηλαδή.
Έναν άνθρωπο που ενώ ήταν υπουργός Αιγαίου και τα μικρά νησιά της Δωδ/σου δεν είχαν βιώσιμες ακτοπλοϊκές συνδέσεις, αυτός όταν ερωτάτο επί του θέματος, απαντούσε κατηγορώντας το ΠΑΣΟΚ για "αβάπορον Αιγαίο" και τις ακτοπλοϊκές συνδέσεις... στο βόρειο Αιγαίο. Και καλά κρασιά, επίσης...
Η κυβέρνηση επιτέλεσε το χρέος της και πρόσφερε αφειδώς άρτους και θεάματα στο αιμοδιψές κοινό της. Τους ιθαγενείς... Έκλεισε ακόμα ένας κύκλος των αυτοτελών επεισοδίων της σειράς "Κουκουλώματα". Όχι, όλα πήγαν καλά και η δημοκρατία μας ακόμα αντέχει.
Το απέδειξε στη Βουλή μας άλλωστε. Με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι "δεν πρέπει να γίνουν εκλογές". Διότι η Νέα Διακυβέρνηση έχει μεσσιανικό χαρακτήρα, είναι σωτήρια δι’ ημάς- και η πιθανή αποχώρηση της θα σπάσει την έβδομη σφραγίδα της Αποκάλυψης, θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως, θα προκαλέσει τον... Αρμαγεδώνα.
Η ίδια κυβέρνηση που από την ίδια Βουλή αποφάσισε προ ημερών να "ποινικοποιήσει" την κουκούλα. Η απορία είναι ποιος είναι χειρότερος: Ο κουκουλοφόρος που πετάει πέτρες ή αυτός που κουκουλώνει σκάνδαλα; Και αν ισχύει το 2ο, γιατί η στάση/δράση του δεν εμπίπτει στο νέο νόμο για τις κουκούλες;
Υγ: Δεν παίρνουν χαμπάρι... και η οργή του κόσμου μεγαλώνει. Και όταν το καταλάβουν θα είναι πολύ αργά. Για τους ίδιους.
Παρασκευή 1 Μαΐου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)