Ζούμε σε μία χώρα που ποτέ δεν πρόκειται να ισχύσει η φράση «τα είδαμε όλα»- μία χώρα που βιώνει περισσότερο χάος από όσο μπορεί να καταναλώσει. Μία βαθιά άρρωστη χώρα, που αφειδώλευτα προσφέρει μαύρες ειδήσεις, χωμένη στο καβούκι της- χώρα σε κρίση.
Εκεί όπου οι βόμβες ενίοτε σκοτώνουν της Γης τους κολασμένους και όχι μόνο... τους κάδους απορριμμάτων. 15χρονος αφγανός πρόσφυγας νεκρός. Η αδερφή του, 11 ετών, τυφλή. Η μάνα τους, ρακοσυλλέκτης σε μία διεφθαρμένη δυτική χώρα, είδε τα παιδιά της να ματώνουν στην Αθήνα και όχι στο Αφγανιστάν- απ’ όπου έφυγε για να τα προστατεύσει από τις βόμβες.
Μία βαθιά αρρωστημένη κοινωνία από τα πάνω ως τα κάτω, έχει μάθει να ανέχεται, να κουκουλώνει, να χώνεται στη λήθη, να αποχαλινώνεται με την ατιμωρησία και στο τέλος να αποχαυνώνεται με πολιτικαντισμούς και (ιδεολογικές…) μπούρδες.
Πέθανε ένας 15χρονος κολασμένος γιατί ήταν δίπλα μας και δεν τον βλέπαμε, διαμελίστηκε το κορμί του γιατί κάποιοι κτήνη έβαλαν βόμβα. Διότι ως κοινωνία ξεπεράσαμε τον πάτο, ξύνουμε την επιφάνεια για να βουτήξουμε πιο βαθιά στο βόρβορο.
Όσο κι αν μοιάζει ως αδόκητος χαμός, ήταν προσχεδιασμένος από τα πράγματα. Το σκηνικό στήθηκε σε μία περιοχή σε παρακμή, ένα γκέτο μοντέρνων αθλίων, μία ζώνη εγκληματικότητας (πασίγνωστη σε όλους) κάτω από τη μύτη της ΕΛ.ΑΣ.
Είχε ως θύματα ζωντανούς- νεκρούς, που από νωρίς τους σκότωσαν την αξιοπρέπεια, τους απαγόρευσαν να είναι άνθρωποι- και έτσι αναζητούσαν μοίρα και τροφή στα απορρίμματα μίας αφιλόξενης πόλης. Και ως θύτες ανεγκέφαλους που παίζουν με βόμβες επικαλούμενοι ιδεολογίες (από όποια ακραία απόχρωση ή αφετηρία), φαιές «επαναστάσεις», «πολιτικά» παραληρήματα- με αλαζονική βεβαιότητα για το «ασφαλές» της δράσης τους, σχετική σιγουριά της ατιμωρησίας και της κοινωνικής ανοχής/αδιαφορίας.
Σε δεύτερο (και αβανταδόρικο) ρόλο, πολιτικάντηδες ανίκανους, αμετροεπείς, καρικατούρες, που παίζουν θέατρο εκφράζοντας αποτροπιασμό- που δηλώνουν ότι δεν θα ανεχθούν (αυτά που έχουν ήδη συμβεί…). Που ενώ έχουν τόσα συμβάντα ως παραδείγματα δράσης, βρίσκουν «λύση» στην επικοινωνιακή τακτική και στο θέαμα. Ένας πολιτικός κόσμος που αντί να δει το πρόβλημα, απαντά με υποσχετικά κλισέ, ψηφοθηρεί, κολλάει στο δέντρο του «εγώ», χάνοντας τη μεγάλη εικόνα: το δάσος με τους ανθρώπους που κάποια μαύρη μοίρα έκανε πρόσφυγες.
Σε ρόλο κράχτη, τους δημοσιογράφους- άκριτους παπαγαλίζοντες: από τα τσιράκια της Ασφάλειας μέχρι αυτούς που ανακυκλώνουν κάθε τρομοκρατική-«ιδεολογική» παραζάλη για να πουλήσουν, να δημιουργήσουν κλίμα και να καλλιεργήσουν το έδαφος για… ατέρμονη κουβέντα και μόνο.
Και για θεατές, μία διχασμένη, αδιάφορη και σε κρίση κοινωνία. Με ανθρώπους που έχουν απεμπολήσει το δικαίωμα του πολίτη, που πιτσιλίζουν αλλήλους με τα λασπόνερα της διαφθοράς, που ασπάζονται το δόγμα «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν», βουτηγμένοι στην αγένεια του απόκοσμου ατομοκεντρισμού τους- νταήδες της πεντάρας, κοινωνικά απροσάρμοστους, πνευματικά λίγους. Και πάντα με άποψη (εννοείται με ιδεολογικό επίχρισμα!) και μίσος για όσα δεν καταλαβαίνουν.
Αυτό είναι και μόνο. Όλα τα άλλα ανήκουν στη σφαίρα της ντροπής. Και όποιος έχει έστω ψήγματα ανθρωπιάς μέσα του καλό θα ήταν να βουρκώσει για αυτό τον τραγικό θάνατο.
Υγ: Ζούμε άραγε τους τελευταίους σπασμούς του κτήνους; Η λογική απαντά θετικά. Η παράλογη Ελλάδα μας δίνει το δικαίωμα να φοβόμαστε και για άλλα, χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου