Οι εξελίξεις στο πρώτο τρίμηνο του έτους είναι ραγδαίες- κατά διαστήματα υπερέβησαν τους πάντες. Την ίδια την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και τους πολίτες. Πριν καθίσει ο κουρνιαχτός, νέες σελίδες προκύπτουν στην υπόθεση «ελληνική κρίση». Δυσκολοχώνευτη περίπτωση, αν μη τι άλλο.
Τα διεθνή ΜΜΕ μπορεί να μας έβγαλαν εν πολλοίς από τα πρωτοσέλιδα, πλην όμως αφιερώνουν χώρο στις «μέσα σελίδες». Η δημοσιονομική κρίση της χώρας μας παραμένει καυτό θέμα: ξύνει πληγές, βγάζει διακρατικά άπλυτα στη φόρα, ανοίγει ρήγματα σε παραδοσιακούς «άξονες», φέρνει οργανισμούς και συμμαχίες προ των ευθυνών τους.
Είναι κωμικοτραγικό. Από εκεί που πολλοί υποστήριζαν ότι έχουμε γίνει διεθνής περίγελος, ξάφνου μας δίνουν ρόλο ακόμα και καταλύτη για αλλαγές στο ούλτρα γραφειοκρατικό- μονεταριστικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μας θεωρούν ακόμα και ιμάντα αλλαγών στην αρχιτεκτονική της διεθνούς οικονομίας.
Ο πρωθυπουργός πραγματοποίησε ένα μαραθώνιο ταξίδι διπλωματίας. Οι επαφές κρίθηκαν θετικές, ακούστηκε ότι «έξω πάμε καλά». Μέσα όμως; Διότι μπορεί το πρωτεύον διακύβευμα για την κυβέρνηση να είναι ο δανεισμός με θεμιτούς όρους, αλλά για τους πολίτες βασικό μέλημα αποτελεί ακόμα και ο επιούσιος.
Το πρώτο κύμα των αντιδράσεων στα μέτρα πέρασε σχετικά αναίμακτα. Είναι όμως ακόμα η αρχή. Στους δρόμους κατέβηκαν- μάλλον- οι «συνήθεις ύποπτοι», μιας και ο μέσος Έλληνας συνήθως αφήνει τη ραστώνη του καναπέ για άλλα «φλέγοντα» θέματα, όπως οι ποδοσφαιρικές επιτυχίες, ο επιτάφιος ή για να αγοράσει dvd. Ενδεχομένως βέβαια να προσδοκά σε κάτι καλό ή απλώς να μην πήρε χαμπάρι.
Η κουβέντα για τα μέτρα μπήκε σε όλα τα σπίτια και αυτό στα θετικά των ημερών πιστώνεται. Από σκάνδαλα και λοιπές λαμογιές, η μέση ελληνική οικογένεια άρχισε να μιλάει για πολιτική. Να μετράει το βαλάντιο της, να ζυγίζει τις δυνατότητες της και να κρίνει τις επιλογές της (μάλλον συναισθηματικά, είναι η αλήθεια, αλλά κι αυτό θεμιτό είναι). Να επιδιώκει κάτι καλύτερο, βουτηγμένη στο άγχος της.
Πολλά από τα μέτρα είναι άδικα προς όλους. Κατ΄ αρχάς επιτείνουν το φόβο σε μία μεγάλη μερίδα πολιτών που προτού ξεσπάσει η κρίση τα έβγαζε πέρα δύσκολα (στο 20% ανέρχεται το ποσοστό των πολιτών που απειλείται από τη φτώχεια, σύμφωνα με Εθνική Στατιστική Υπηρεσία με στοιχεία του 2008).
Στα 832.975 νοικοκυριά που βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας, προστίθεται η αγωνία της μεσαίας τάξης, η οποία ζούσε με σχετική αξιοπρέπεια (με δανεικά…), μα τώρα νιώθει ήδη το πρώτο σύγκρυο. Η αγορά κινδυνεύει να «παγώσει». Όλοι αυτοί καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο μίας κρίσης, για την οποία η ευθύνη τους είναι εξαιρετικά μικρότερη από το αυτά που θα επωμισθούν.
Το στοίχημα της κυβέρνησης σε τούτη τη φάση δεν μπορεί να είναι άλλο από το παλιό καλό σύνθημα: «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Δεν μπορεί να προσμένει κοινωνική ειρήνη, εάν δεν κληθούν να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί και με τη μέγιστη αυστηρότητα όλοι όσοι τόσα χρόνια ηγεμόνευσαν/πλούτισαν με δόλιες μεθόδους- αυτοί δηλαδή που κατά πολύ οδήγησαν την κατάσταση στο γκρεμό. Και σε αυτούς οφείλει να είναι άτεγκτη και όχι διπλωματική- αλλιώς αντί για το «αλλάζουμε» πάμε αναπόφευκτα στο «βουλιάζουμε».
«Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς ελπίδα»: ο πολίτης για να αντέξει χρειάζεται και φως στην άκρη του τούνελ: Σαφήνεια στις διατυπώσεις και τις εξαγγελίες (όχι άλλα ήξεις- αφήξεις), χρονοδιάγραμμα λήξης του συναγερμού, και πάνω απ’ όλα μέτρα ανάπτυξης και προοπτικής σε όλες τις κατευθύνσεις- μέτρα θετικά.
Χωρίς αυτά, ο φαύλος κύκλος της ύφεσης και της οπισθοδρόμησης θα είναι το νέο πεδίο πάνω στο οποίο θα κινηθεί η χώρα, ασφυκτιούσα από τα φαινόμενα παρακμής του παρελθόντος, που όλο θα θεριεύουν. Και τριγύρω της κοράκια (εγχώρια και αλλοδαπά) με ποικίλες χρωματικές αποχρώσεις να κανιβαλίζουν ό,τι απέμεινε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου