Ένα μαύρο πέπλο μιζέριας απλώνεται πάνω από τη χώρα, μία απελπισία με βάθος- καφκική ατμόσφαιρα. Η Ελλάδα παραμένει η αρνητική πρωταγωνίστρια στις στήλες του διεθνούς Τύπου και η κυβέρνηση παίρνει μέτρα-σοκ για να μαζέψει το έλλειμμα, σε μία επιχείρηση εξευμενισμού των αγορών προκειμένου να δώσει δανειακή ανάσα ζωής. Να ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία- νομοθετώντας (εν είδει τιμωρίας) επί δικαίων και αδίκων.
Ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης αμφιταλαντεύεται ως προς την αντίδραση του- διερωτάται αν πρέπει να δείξει αλληλεγγύη (έμπρακτη) ή αν ακολουθήσει τη λογική της τιμωρίας για τα «κακά παιδιά του νότου». Και νουθετεί ωσάν να ήταν πλήρως αμέτοχος του δράματος- δεν γνώριζε τίποτα για το φόνο, δεν έβαλε το πιστόλι στο χέρι του αυτόχειρα…
Η εικόνα της Ελλάδας στην αυγή της 2ης δεκαετίας του 2000 έχει σκοτεινές αποχρώσεις. Το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίζαμε από τη μεταπολίτευση και μετά εξεμέτρησε το ζην. Πέθανε στις συνειδήσεις της πλειονότητας των πολιτών και το κοινωνικό μάγμα που έχει παραχθεί είναι εξαιρετικά εύφλεκτο.
Οι πολιτικές ελίτ διαχειρίστηκαν την εξουσία με τρόπο αν όχι πάντα εγκληματικό, τουλάχιστον ανεπαρκή. Ορισμένες φορές με πεισμώδη μονομέρεια, άλλες με πυξίδα τη γκλίτσα του μεγαλοτσιφλικά. Γέννησαν κουλτούρα και νοοτροπία νεοπλουτισμού, θολή λάμψη, κίβδηλο τίποτα που θέριευε αδιάκοπα. Έθρεψαν φαινόμενα ατομικισμού, αδιαφορίας για το διπλανό, τη λογική της καβάτζας και του λαμόγιου- λέξεις που ίσως μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο συναντά κανείς.
Έκαναν μότο τη φράση «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν- αρκεί να είσαι δικό μας παιδί». Δημιούργησαν μαύρες τρύπες, τροφοδότησαν την κομματοκεντρική συντεχνιακή αντίληψη του δικαίου, κολύμπησαν στα ποτάμια του ψεύδους, χάρισαν ασυδοσία σε τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις, νταλαβερίστηκαν στο σκοτάδι με επιχειρηματικούς κολοσσούς, ανέδειξαν σε θέσεις ευθύνης «τρωκτικά» (δικά μας όμως…), στελεχώθηκαν από πολιτικούς θλιβερούς, χωρίς γενική αντίληψη του κόσμου που τρέχει, αλλά «τρεχαλητές» του αγίου κόμματος. Και περιχαράκωσαν την ατιμωρησία τους με άσυλο εξοργιστικό.
Η κουλτούρα αυτή διαχύθηκε από τα πάνω προς τα κάτω. Δημιούργησε πολίτες που ανερυθρίαστα ή επειδή «δεν γίνεται αλλιώς» ή «έτσι γίνεται» καπηλεύονταν την ίδια τους την πατρίδα, έκλεβαν από τον εαυτό τους, ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους, με φρούδα όνειρα, χωρίς ίχνος συλλογικής συνείδησης, με απούσα κάθε λογική του πολίτη.
Είναι ο Έλληνας που κατά τη διάρκεια του 2008 δαπάνησε 800 εκ. ευρώ σε φακελάκια και λοιπά γρηγορόσημα- κυρίως σε δημόσιες υπηρεσίες που δεν έχουν τα στοιχειώδη (μηχανοργάνωση φερ΄ ειπείν) και βασανίζουν (αν δεν βιάζουν ψυχικά) όποιον συναλλάσσεται μαζί τους. Είναι αυτός που κλείνει το δρόμο στον άλλο (γενικώς και ειδικώς), που κανιβαλίζει τους συμπολίτες του, διότι «οι καιροί είναι δύσκολοι», αντί να κοιτάξει πως θα βρουν από κοινού λύση. Φαύλος κύκλος.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της σύγχρονης Ιστορίας της. Λάθη και παραλείψεις μοιάζουν με διάθεση αυτοχειριασμού. Τα βλέμματα όλου του πολιτισμένου κόσμου είναι πάνω μας και η πιθανότητα βύθισης του σκάφους ενδέχεται (αν δεν είναι σίγουρο) να προκαλέσει (ακόμα και) παγκόσμιο οικονομικό όλεθρο (όπως τουλάχιστον οι ειδικοί υποστηρίζουν).
Ο «Έλληνας» έχει μπει σε ένα διεθνές εικονικό χειρουργείο: Εκεί, με το σώμα ανοικτό, όλες οι πασίγνωστες στους εδώ παροικούντες κακοδαιμονίες και παθογένειες είναι σε κοινή θέα. Το τέλος της μεταπολίτευσης- όπως τη γνωρίζαμε- έρχεται με κρότο δυνατό. Τυχόντα λάθη ή (άλλες) χαμένες ευκαιρίες θα προκαλέσουν οργή ανείπωτη. Όχι πως δεν είναι ήδη παρούσα. Μόνο που τη φορά αυτή στην πρώτη γραμμή θα μπουν οι ανιδιοτελείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου