Η ταπεινωμένη Δημοσιογραφία

Δεν είχε δα ατονήσει το ιδιαιτέρως προσβλητικό σύνθημα για την πλειονότητα των εργαζομένων στον Τύπο: «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Ακουγόταν, αλλά όχι τόσο στεντορείως. Τώρα επέστρεψε στην επικαιρότητα και δη με κρότο. Βγαλμένο από ριπές Καλάσνικοφ, εκρήξεις αμμωνιοδυναμίτιδας και… «επίσημες» διαρροές από την ΕΛ.ΑΣ. Με τις υγείες μας…

Ούτε κι’ όλας εκπλήσσει ο (τηλεοπτικός κατ’ εξοχήν) τρόπος κάλυψης της σύλληψης των έξι που κατηγορούνται για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα» και της εν γένει εξάρθρωσης της οργάνωσης. Η στάση των τηλεοπτικών δελτίων είναι γνωστή, σαφής, αντί-δεοντολογική, παρέχουσα υλικό για εκπομπές σάτιρας. Κι όμως αυτοί έδωσαν τον τόνο, τροφοδότησαν την απαξία και το υβρεολόγιο προς το σύνολο του Τύπου.

Κρίσεις με ύφος καρδιναλίου και θέαμα- εντυπωσιακό υλικό για την κάμερα. Από τύπους με αλεξίσφαιρα, πομπές με θωρακισμένα οχήματα, σπίτια με καλαμωτές (που εύκολα αποκαλούνται γιάφκες), βιβλιοθήκες με «περίεργα» βιβλία (για να δέσει το ρεπορτάζ). Με δηλώσεις από γείτονες που δεν λένε τίποτα ουσιώδες, με εικόνα... και αδιαφορία για το τεκμήριο της αθωότητας.

Και μπόλικη παπαγαλία. Στοχευμένες διαρροές από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία που βαφτίζονται «πληροφορίες» ή «πηγές» και παρουσιάζονται αμάσητες και αδιασταύρωτες με την ικανοποίηση του… αποκλειστικού ρεπορτάζ (που το ίδιο ταυτοχρόνως υπάρχει ως «πηγή» και στα λοιπά Μέσα). Μέχρι και ψευδείς ειδήσεις- όπως για το δήθεν τηλεφώνημα λίγο πριν από την έκρηξη στα Κάτω Πατήσια- για τις οποίες ουδέποτε υπήρξε διορθωτικό ρεπορτάζ ή σχόλιο.

Τροφή για μικροαστούς, τους «πελάτες μας»- αυτούς που έχουν «μάθει» να δέχονται εύκολα και αμέριμνα ό,τι παρουσιάζεται και να το εκλαμβάνουν σαν είδηση. Από το… εθνικό τσοντό-dvd, μέχρι την εξάρθρωση μίας τρομοκρατικής ομάδας.

Κάπως έτσι η δημοσιογραφία ως επάγγελμα- και λειτούργημα συνάμα- βυθίζεται στον Καιάδα της ανυποληψίας. Σε δημοσκόπηση που είχε γίνει στη Γαλλία, στα μέσα της δεκαετίας του 90, η δημοσιογραφία βρισκόταν μόλις μία θέση πάνω από τα δύο πιο αναξιοπρεπή επαγγέλματα: την πορνεία και την πολιτική. Στη σημερινή Ελλάδα- δυστυχώς- σε μία αντίστοιχη δημοσκόπηση η πορνεία ενδεχομένως να μην χωρούσε στη λίστα. Οι δύο τελευταίες θέσεις μάλλον είναι καπαρωμένες.

Υγ: Κάποια χρόνια ήδη στο χώρο γνωρίζω από την καλή και την ανάποδη ότι είναι αρκούντως (σε βαθμό ασφυξίας ενίοτε) δύσκολο να γράφεις/ψάχνεις τις ειδήσεις όπως τις αντιλαμβάνεσαι χωρίς να ντρέπεται η ψυχή σου. Δυστυχώς δεν συμβαίνει διότι χίλιοι μύριοι παράγοντες το επιβάλλουν αλλιώς: Εξυπηρέτηση συμφερόντων από τα ΜΜΕ και κάτι σαν ομερτά (για να επιβιώσουμε βρε αδερφέ…) από τους δημοσιογράφους- με την ανάλογη διαβάθμιση ρόλων ασφαλώς.

Για τους δημοσιογράφους αυτό σημαίνει ότι είτε φοράς τη στολή του βασιλικότερου του βασιλέως είτε αυτολογοκρίνεσαι όσο αντέχεις. Το δεύτερο είναι πιο τίμιο. Δεν είναι όμως σωστή δημοσιογραφία. Λίγοι αντέχουν, ελάχιστα τα Μέσα στα οποία μπορείς να την ασκήσεις. Το διαδίκτυο- προς το παρόν- άνοιξε προνομιακό πεδίο, μολονότι έχουν εμφιλοχωρήσει δηλητηριώδη ζιζάνια.

Υγ2: Προ ημερών ομάδα αντιεξουσιαστών κατέλαβε για δύο ώρες τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για τον τρόπο κάλυψης της είδησης για την εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα. Κάποιοι εξ αυτών έσβησαν με σπρέι το ρητό του ελβετου φιλέλληνα Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ: «Η δημοσίευσις είναι ψυχή της Δικαιοσύνης». Σημειολογικά συνιστά τη μεγαλύτερη ταπείνωση του κλάδου.