Εσχάτως έρχεται (εκ νέου) στο προσκήνιο η κουβέντα περί επικείμενης αποχής από τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης- ενδεχομένως μεγάλης, ως αντίδραση ή άυλο "μαύρισμα" σε κάθε λογής πολιτικό: Από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο δήμαρχο. Με το άστοχο επιχείρημα ότι «όλοι ίδιοι είναι» και «δεν περιμένω τίποτα από κανέναν».
Πως μπορεί άραγε να απαντηθεί πολιτικά κάτι το τόσο απολίτικο, όπως η αποχή από τις εκλογές; Ίσως θα μπορούσε με κλισέ και τσιτάτα, όπως «η αποχή είναι συνενοχή» ή ότι η «ψήφος είναι δημοκρατικό δικαίωμα». Αμφότερα έχουν ισχυρή δόση αλήθειας, ωστόσο υπογείως ενδυναμώνουν την επιχειρηματολογία των "ιδεολογικά" αποφασισμένων να επιλέξουν την αποχή ως "πολιτική" στάση την ημέρα των εκλογών.
Και αυτό διότι η πλευρά της "αποχής" αντιστρέφει το επιχείρημα, εξίσου με δόση αλήθειας: «η συμμετοχή είναι συνενοχή στη διεφθαρμένη και παρακμάζουσα εικόνα της πολιτικής σκηνής» και «η ψήφος επιβεβαιώνει, αν όχι επιβραβεύει, τους άθλιους της πολιτικής».
Ως εδώ καλά. Με την παραπάνω επιχειρηματολογία οι δυνάμει απέχοντες καλύπτουν τα ιδεολογικά τους νώτα- προσφέρουν επικάλυμμα ηθικής νομιμοποίησης στην αντιδημοκρατική τους συμπεριφορά. Τους καθιστά αυτό καταδικαστέους;
Και ναι και όχι. Από τη μία ρίχνουν "λευκή πετσέτα" στο ρινγκ και δια της απουσίας τους -επί της ουσίας- νομιμοποιούν και ακουσίως επιβραβεύουν πολιτικές πρακτικές- συμπεριφορές. Δεν τις καταδικάζουν, όσο κι αν θεωρούν ότι το πράττουν απέχοντας, διότι η επιλεγμένη "καταδίκη" δεν έχει αντίκτυπο στο υπάρχον σύστημα. Απλώς δεν μετράει… Επιπλέον, δια της αποχής αδυνατούν να επιβραβεύσουν πολιτικές ουσίας.
Παράλληλα, με δεδομένες τις καταιγιστικές αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη, είναι φαινομενικά άδικο να θεωρούνται συνυπεύθυνοι του "κακού", να εξισώνονται με τους "δολοφόνους" για το "έγκλημα". Όμως...
Σε μία συντεταγμένη κοινωνία υπάρχει ένα πλέγμα κανόνων, μία βάση με συγκεκριμένες δομές και ένα πλαίσιο μεθόδων με τα οποία είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν τα λεγόμενα κακώς κείμενα της δημοκρατίας.
Ένα εξ αυτών είναι οι εκλογές: Όπου και δύναται να εκφραστεί η λαϊκή βούληση και το αποτέλεσμα να γίνει μήτρα πολιτικών εξελίξεων. Η κάλπη μπορεί να στείλει ηχηρά μηνύματα, έστω κι αν στις 7 Νοεμβρίου φέρει τη σφραγίδα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Το σκηνικό του εγχώριου πολιτικού σύμπαντος είναι… τεκτονικό. Εν μέσω κρίσης, η βίαιη προσαρμογή έχει φέρει μεγάλη μερίδα του πληθυσμού στα όρια των αντοχών της. Δεκτό: Αλλά ποια είναι η θέση του πολίτη απέναντι σε μία πραγματικότητα σαν αυτή; Να δέχεται ότι είναι άρρωστος, αλλά να κατηγορεί την αρρώστια και ως αντίδραση να της γυρνά την πλάτη; Αυτό δεν συνιστά γιατρειά. Ούτε καν ασπιρίνη...
Παράλληλα, τα λογικοφανή μα και συνωμοσιολογικά επιχειρήματα περί μανιπουλαρισμένης ψήφου (μέσω δημοσκοπήσεων, τηλεοπτικής προπαγάνδας "ειδησεογραφικού" χαρακτήρα, πρακτικών από εκδοτικά συγκροτήματα, κ.λπ.), αρχίζουν να απέχουν από την αλήθεια, δοθείσης μίας νέας πραγματικότητας: Του διαδραστικού πολίτη, ο οποίος είναι αρκετά ενημερωμένος, από πολλαπλές πηγές, και -κυρίως- ζει σε αυτή την κοινωνία, βιώνει τα προβλήματα.
Η αποχή είναι εξαιρετικά απολίτικη συμπεριφορά. Κι αν δεχθούμε, με όρους πολιτικής ηθικής και φιλοσοφίας, ότι οι κακοδαιμονίες του πολιτικού κατεστημένου συνιστούν "α-πολίτικη στάση", τότε οι συνειδητά απέχοντες πλησιάζουν επικίνδυνα στο σύμπαν της συνενοχής.
Ο πολίτης που επιδιώκει την αλλαγή παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Στέλνει το μήνυμα, συμμετέχει, αντιδρά, ζητά με νόημα και στόχευση το καλύτερο- το (συν)διαμορφώνει. Και σε αυτό το εγχείρημα αγωνίζεται να πλαισιώσει με περισσότερους τις γραμμές της μάχης. Με επιχειρήματα και (κοινή) λογική. Κάθε αντίθετη συμπεριφορά συνιστά τουφεκιά στον αέρα με άσφαιρα πυρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου