Πεθαίνοντας στην Αθήνα

Ζούμε σε μία χώρα που ποτέ δεν πρόκειται να ισχύσει η φράση «τα είδαμε όλα»- μία χώρα που βιώνει περισσότερο χάος από όσο μπορεί να καταναλώσει. Μία βαθιά άρρωστη χώρα, που αφειδώλευτα προσφέρει μαύρες ειδήσεις, χωμένη στο καβούκι της- χώρα σε κρίση.

Εκεί όπου οι βόμβες ενίοτε σκοτώνουν της Γης τους κολασμένους και όχι μόνο... τους κάδους απορριμμάτων. 15χρονος αφγανός πρόσφυγας νεκρός. Η αδερφή του, 11 ετών, τυφλή. Η μάνα τους, ρακοσυλλέκτης σε μία διεφθαρμένη δυτική χώρα, είδε τα παιδιά της να ματώνουν στην Αθήνα και όχι στο Αφγανιστάν- απ’ όπου έφυγε για να τα προστατεύσει από τις βόμβες.

Μία βαθιά αρρωστημένη κοινωνία από τα πάνω ως τα κάτω, έχει μάθει να ανέχεται, να κουκουλώνει, να χώνεται στη λήθη, να αποχαλινώνεται με την ατιμωρησία και στο τέλος να αποχαυνώνεται με πολιτικαντισμούς και (ιδεολογικές…) μπούρδες.

Πέθανε ένας 15χρονος κολασμένος γιατί ήταν δίπλα μας και δεν τον βλέπαμε, διαμελίστηκε το κορμί του γιατί κάποιοι κτήνη έβαλαν βόμβα. Διότι ως κοινωνία ξεπεράσαμε τον πάτο, ξύνουμε την επιφάνεια για να βουτήξουμε πιο βαθιά στο βόρβορο.

Όσο κι αν μοιάζει ως αδόκητος χαμός, ήταν προσχεδιασμένος από τα πράγματα. Το σκηνικό στήθηκε σε μία περιοχή σε παρακμή, ένα γκέτο μοντέρνων αθλίων, μία ζώνη εγκληματικότητας (πασίγνωστη σε όλους) κάτω από τη μύτη της ΕΛ.ΑΣ.

Είχε ως θύματα ζωντανούς- νεκρούς, που από νωρίς τους σκότωσαν την αξιοπρέπεια, τους απαγόρευσαν να είναι άνθρωποι- και έτσι αναζητούσαν μοίρα και τροφή στα απορρίμματα μίας αφιλόξενης πόλης. Και ως θύτες ανεγκέφαλους που παίζουν με βόμβες επικαλούμενοι ιδεολογίες (από όποια ακραία απόχρωση ή αφετηρία), φαιές «επαναστάσεις», «πολιτικά» παραληρήματα- με αλαζονική βεβαιότητα για το «ασφαλές» της δράσης τους, σχετική σιγουριά της ατιμωρησίας και της κοινωνικής ανοχής/αδιαφορίας.

Σε δεύτερο (και αβανταδόρικο) ρόλο, πολιτικάντηδες ανίκανους, αμετροεπείς, καρικατούρες, που παίζουν θέατρο εκφράζοντας αποτροπιασμό- που δηλώνουν ότι δεν θα ανεχθούν (αυτά που έχουν ήδη συμβεί…). Που ενώ έχουν τόσα συμβάντα ως παραδείγματα δράσης, βρίσκουν «λύση» στην επικοινωνιακή τακτική και στο θέαμα. Ένας πολιτικός κόσμος που αντί να δει το πρόβλημα, απαντά με υποσχετικά κλισέ, ψηφοθηρεί, κολλάει στο δέντρο του «εγώ», χάνοντας τη μεγάλη εικόνα: το δάσος με τους ανθρώπους που κάποια μαύρη μοίρα έκανε πρόσφυγες.

Σε ρόλο κράχτη, τους δημοσιογράφους- άκριτους παπαγαλίζοντες: από τα τσιράκια της Ασφάλειας μέχρι αυτούς που ανακυκλώνουν κάθε τρομοκρατική-«ιδεολογική» παραζάλη για να πουλήσουν, να δημιουργήσουν κλίμα και να καλλιεργήσουν το έδαφος για… ατέρμονη κουβέντα και μόνο.

Και για θεατές, μία διχασμένη, αδιάφορη και σε κρίση κοινωνία. Με ανθρώπους που έχουν απεμπολήσει το δικαίωμα του πολίτη, που πιτσιλίζουν αλλήλους με τα λασπόνερα της διαφθοράς, που ασπάζονται το δόγμα «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν», βουτηγμένοι στην αγένεια του απόκοσμου ατομοκεντρισμού τους- νταήδες της πεντάρας, κοινωνικά απροσάρμοστους, πνευματικά λίγους. Και πάντα με άποψη (εννοείται με ιδεολογικό επίχρισμα!) και μίσος για όσα δεν καταλαβαίνουν.

Αυτό είναι και μόνο. Όλα τα άλλα ανήκουν στη σφαίρα της ντροπής. Και όποιος έχει έστω ψήγματα ανθρωπιάς μέσα του καλό θα ήταν να βουρκώσει για αυτό τον τραγικό θάνατο.

Υγ: Ζούμε άραγε τους τελευταίους σπασμούς του κτήνους; Η λογική απαντά θετικά. Η παράλογη Ελλάδα μας δίνει το δικαίωμα να φοβόμαστε και για άλλα, χειρότερα.

Η χώρα που έβλεπε τα κοράκια να πετούν

Οι εξελίξεις στο πρώτο τρίμηνο του έτους είναι ραγδαίες- κατά διαστήματα υπερέβησαν τους πάντες. Την ίδια την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και τους πολίτες. Πριν καθίσει ο κουρνιαχτός, νέες σελίδες προκύπτουν στην υπόθεση «ελληνική κρίση». Δυσκολοχώνευτη περίπτωση, αν μη τι άλλο.

Τα διεθνή ΜΜΕ μπορεί να μας έβγαλαν εν πολλοίς από τα πρωτοσέλιδα, πλην όμως αφιερώνουν χώρο στις «μέσα σελίδες». Η δημοσιονομική κρίση της χώρας μας παραμένει καυτό θέμα: ξύνει πληγές, βγάζει διακρατικά άπλυτα στη φόρα, ανοίγει ρήγματα σε παραδοσιακούς «άξονες», φέρνει οργανισμούς και συμμαχίες προ των ευθυνών τους.

Είναι κωμικοτραγικό. Από εκεί που πολλοί υποστήριζαν ότι έχουμε γίνει διεθνής περίγελος, ξάφνου μας δίνουν ρόλο ακόμα και καταλύτη για αλλαγές στο ούλτρα γραφειοκρατικό- μονεταριστικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μας θεωρούν ακόμα και ιμάντα αλλαγών στην αρχιτεκτονική της διεθνούς οικονομίας.

Ο πρωθυπουργός πραγματοποίησε ένα μαραθώνιο ταξίδι διπλωματίας. Οι επαφές κρίθηκαν θετικές, ακούστηκε ότι «έξω πάμε καλά». Μέσα όμως; Διότι μπορεί το πρωτεύον διακύβευμα για την κυβέρνηση να είναι ο δανεισμός με θεμιτούς όρους, αλλά για τους πολίτες βασικό μέλημα αποτελεί ακόμα και ο επιούσιος.

Το πρώτο κύμα των αντιδράσεων στα μέτρα πέρασε σχετικά αναίμακτα. Είναι όμως ακόμα η αρχή. Στους δρόμους κατέβηκαν- μάλλον- οι «συνήθεις ύποπτοι», μιας και ο μέσος Έλληνας συνήθως αφήνει τη ραστώνη του καναπέ για άλλα «φλέγοντα» θέματα, όπως οι ποδοσφαιρικές επιτυχίες, ο επιτάφιος ή για να αγοράσει dvd. Ενδεχομένως βέβαια να προσδοκά σε κάτι καλό ή απλώς να μην πήρε χαμπάρι.

Η κουβέντα για τα μέτρα μπήκε σε όλα τα σπίτια και αυτό στα θετικά των ημερών πιστώνεται. Από σκάνδαλα και λοιπές λαμογιές, η μέση ελληνική οικογένεια άρχισε να μιλάει για πολιτική. Να μετράει το βαλάντιο της, να ζυγίζει τις δυνατότητες της και να κρίνει τις επιλογές της (μάλλον συναισθηματικά, είναι η αλήθεια, αλλά κι αυτό θεμιτό είναι). Να επιδιώκει κάτι καλύτερο, βουτηγμένη στο άγχος της.

Πολλά από τα μέτρα είναι άδικα προς όλους. Κατ΄ αρχάς επιτείνουν το φόβο σε μία μεγάλη μερίδα πολιτών που προτού ξεσπάσει η κρίση τα έβγαζε πέρα δύσκολα (στο 20% ανέρχεται το ποσοστό των πολιτών που απειλείται από τη φτώχεια, σύμφωνα με Εθνική Στατιστική Υπηρεσία με στοιχεία του 2008).

Στα 832.975 νοικοκυριά που βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας, προστίθεται η αγωνία της μεσαίας τάξης, η οποία ζούσε με σχετική αξιοπρέπεια (με δανεικά…), μα τώρα νιώθει ήδη το πρώτο σύγκρυο. Η αγορά κινδυνεύει να «παγώσει». Όλοι αυτοί καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο μίας κρίσης, για την οποία η ευθύνη τους είναι εξαιρετικά μικρότερη από το αυτά που θα επωμισθούν.

Το στοίχημα της κυβέρνησης σε τούτη τη φάση δεν μπορεί να είναι άλλο από το παλιό καλό σύνθημα: «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Δεν μπορεί να προσμένει κοινωνική ειρήνη, εάν δεν κληθούν να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί και με τη μέγιστη αυστηρότητα όλοι όσοι τόσα χρόνια ηγεμόνευσαν/πλούτισαν με δόλιες μεθόδους- αυτοί δηλαδή που κατά πολύ οδήγησαν την κατάσταση στο γκρεμό. Και σε αυτούς οφείλει να είναι άτεγκτη και όχι διπλωματική- αλλιώς αντί για το «αλλάζουμε» πάμε αναπόφευκτα στο «βουλιάζουμε».

«Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς ελπίδα»: ο πολίτης για να αντέξει χρειάζεται και φως στην άκρη του τούνελ: Σαφήνεια στις διατυπώσεις και τις εξαγγελίες (όχι άλλα ήξεις- αφήξεις), χρονοδιάγραμμα λήξης του συναγερμού, και πάνω απ’ όλα μέτρα ανάπτυξης και προοπτικής σε όλες τις κατευθύνσεις- μέτρα θετικά.

Χωρίς αυτά, ο φαύλος κύκλος της ύφεσης και της οπισθοδρόμησης θα είναι το νέο πεδίο πάνω στο οποίο θα κινηθεί η χώρα, ασφυκτιούσα από τα φαινόμενα παρακμής του παρελθόντος, που όλο θα θεριεύουν. Και τριγύρω της κοράκια (εγχώρια και αλλοδαπά) με ποικίλες χρωματικές αποχρώσεις να κανιβαλίζουν ό,τι απέμεινε.

Εικονικό χειρουργείο σε καιρούς οργής

Ένα μαύρο πέπλο μιζέριας απλώνεται πάνω από τη χώρα, μία απελπισία με βάθος- καφκική ατμόσφαιρα. Η Ελλάδα παραμένει η αρνητική πρωταγωνίστρια στις στήλες του διεθνούς Τύπου και η κυβέρνηση παίρνει μέτρα-σοκ για να μαζέψει το έλλειμμα, σε μία επιχείρηση εξευμενισμού των αγορών προκειμένου να δώσει δανειακή ανάσα ζωής. Να ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία- νομοθετώντας (εν είδει τιμωρίας) επί δικαίων και αδίκων.

Ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης αμφιταλαντεύεται ως προς την αντίδραση του- διερωτάται αν πρέπει να δείξει αλληλεγγύη (έμπρακτη) ή αν ακολουθήσει τη λογική της τιμωρίας για τα «κακά παιδιά του νότου». Και νουθετεί ωσάν να ήταν πλήρως αμέτοχος του δράματος- δεν γνώριζε τίποτα για το φόνο, δεν έβαλε το πιστόλι στο χέρι του αυτόχειρα…

Η εικόνα της Ελλάδας στην αυγή της 2ης δεκαετίας του 2000 έχει σκοτεινές αποχρώσεις. Το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίζαμε από τη μεταπολίτευση και μετά εξεμέτρησε το ζην. Πέθανε στις συνειδήσεις της πλειονότητας των πολιτών και το κοινωνικό μάγμα που έχει παραχθεί είναι εξαιρετικά εύφλεκτο.

Οι πολιτικές ελίτ διαχειρίστηκαν την εξουσία με τρόπο αν όχι πάντα εγκληματικό, τουλάχιστον ανεπαρκή. Ορισμένες φορές με πεισμώδη μονομέρεια, άλλες με πυξίδα τη γκλίτσα του μεγαλοτσιφλικά. Γέννησαν κουλτούρα και νοοτροπία νεοπλουτισμού, θολή λάμψη, κίβδηλο τίποτα που θέριευε αδιάκοπα. Έθρεψαν φαινόμενα ατομικισμού, αδιαφορίας για το διπλανό, τη λογική της καβάτζας και του λαμόγιου- λέξεις που ίσως μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο συναντά κανείς.

Έκαναν μότο τη φράση «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν- αρκεί να είσαι δικό μας παιδί». Δημιούργησαν μαύρες τρύπες, τροφοδότησαν την κομματοκεντρική συντεχνιακή αντίληψη του δικαίου, κολύμπησαν στα ποτάμια του ψεύδους, χάρισαν ασυδοσία σε τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις, νταλαβερίστηκαν στο σκοτάδι με επιχειρηματικούς κολοσσούς, ανέδειξαν σε θέσεις ευθύνης «τρωκτικά» (δικά μας όμως…), στελεχώθηκαν από πολιτικούς θλιβερούς, χωρίς γενική αντίληψη του κόσμου που τρέχει, αλλά «τρεχαλητές» του αγίου κόμματος. Και περιχαράκωσαν την ατιμωρησία τους με άσυλο εξοργιστικό.

Η κουλτούρα αυτή διαχύθηκε από τα πάνω προς τα κάτω. Δημιούργησε πολίτες που ανερυθρίαστα ή επειδή «δεν γίνεται αλλιώς» ή «έτσι γίνεται» καπηλεύονταν την ίδια τους την πατρίδα, έκλεβαν από τον εαυτό τους, ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους, με φρούδα όνειρα, χωρίς ίχνος συλλογικής συνείδησης, με απούσα κάθε λογική του πολίτη.

Είναι ο Έλληνας που κατά τη διάρκεια του 2008 δαπάνησε 800 εκ. ευρώ σε φακελάκια και λοιπά γρηγορόσημα- κυρίως σε δημόσιες υπηρεσίες που δεν έχουν τα στοιχειώδη (μηχανοργάνωση φερ΄ ειπείν) και βασανίζουν (αν δεν βιάζουν ψυχικά) όποιον συναλλάσσεται μαζί τους. Είναι αυτός που κλείνει το δρόμο στον άλλο (γενικώς και ειδικώς), που κανιβαλίζει τους συμπολίτες του, διότι «οι καιροί είναι δύσκολοι», αντί να κοιτάξει πως θα βρουν από κοινού λύση. Φαύλος κύκλος.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της σύγχρονης Ιστορίας της. Λάθη και παραλείψεις μοιάζουν με διάθεση αυτοχειριασμού. Τα βλέμματα όλου του πολιτισμένου κόσμου είναι πάνω μας και η πιθανότητα βύθισης του σκάφους ενδέχεται (αν δεν είναι σίγουρο) να προκαλέσει (ακόμα και) παγκόσμιο οικονομικό όλεθρο (όπως τουλάχιστον οι ειδικοί υποστηρίζουν).

Ο «Έλληνας» έχει μπει σε ένα διεθνές εικονικό χειρουργείο: Εκεί, με το σώμα ανοικτό, όλες οι πασίγνωστες στους εδώ παροικούντες κακοδαιμονίες και παθογένειες είναι σε κοινή θέα. Το τέλος της μεταπολίτευσης- όπως τη γνωρίζαμε- έρχεται με κρότο δυνατό. Τυχόντα λάθη ή (άλλες) χαμένες ευκαιρίες θα προκαλέσουν οργή ανείπωτη. Όχι πως δεν είναι ήδη παρούσα. Μόνο που τη φορά αυτή στην πρώτη γραμμή θα μπουν οι ανιδιοτελείς…