Στις αρχές του Απριλίου του 2009, οι ισχυροί της Γης, οι G20, συναντήθηκαν εκτάκτως στο Λονδίνο, προκειμένου να θέσουν από κοινού τροχοπέδη στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση. Τα αποτελέσματα της Συνόδου ήχησαν εξαιρετικά αισιόδοξα- πολλοί έσπευσαν να εκφωνήσουν τον επικήδειο του νέο-φιλελευθερισμού, τη νίκη της πολιτικής επί της οικονομίας.
Η συνάντηση είχε διεξαχθεί στις 2 Απριλίου, μόνον που τα συμπεράσματα αποδεικνύονται βιαστικά, βγαλμένα από … πρωταπριλιάτικη ανάλυση. Η συνέχεια αποδεικνύει ότι ο νέο-φιλελευθερισμός- η σπονδή στο κέρδος και η αδιαφορία των κοινωνικών συνεπειών, ο «αόρατος χειρ» της αυτορρύθμισης- παραμένει (νεκρό)ζωντανός και πλανάται σαν ζόμπι πάνω από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, με επίκεντρο την Ελλάδα.
Για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, η παραδοχή ότι η οικονομία της χώρας μας (και η διαχείριση της από τους λογής «τσάρους») έδωσε όλα τα δικαιώματα, είναι απαραίτητη. Αν δεν είχαμε αυτού του μεγέθους τα ανοίγματα, αν υπήρχαν νοικοκυρεμένα δημοσιονομικά και δεν είχαμε καρμικά- λες-… διδαχθεί να ζούμε με δανεικά- με ξένα κόλλυβα- των επίκεντρο των «μετασεισμών» της διεθνούς κρίσης ενδεχομένως να εντοπιζόταν αλλού.
Πλην όμως εστιάστηκε στην Ελλάδα και ξάφνου η χώρα βρέθηκε να φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα όλων των μεγάλων ΜΜΕ και δη των «ναυαρχίδων» της διεθνούς κερδοσκοπίας- αυτή τη φορά με αιχμή τη δημοσιονομική κρίση: τα υψηλά ελλείμματα, τα μεγάλα χρέη, την μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας και την εφιαλτική αύξηση στα spreads των ομολόγων.
Φρόνιμο είναι να αναλάβουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Αλλά δεν υπάρχει μόνον αυτό. Πάνω από τη χώρα αλωνίζουν κερδοσκοπικά ζιζάνια που «σορτάρουν» με στόχο το άμεσο (υψηλού ρίσκου) κέρδος, χτυπώντας στο τέλος του δρόμου το ευρώ. Κάτι που ο σκληρός πυρήνας της ευρωζώνης, με αιχμή την ΕΚΤ και το γάλλο-γερμανικό άξονα, αρνούνται να δουν.
Περίεργο όντως, με μερική εξήγηση ωστόσο. Ο συνεπής γερμανός φορολογούμενος μάλλον δεν ενθουσιάζεται στην ιδέα ότι η χώρα του θα σώσει τους ευρωπαίους μπαταξήδες- παράλληλα, όμως, στη θέση της καγκελαρίου στη Γερμανία εξακολουθεί να κάθεται η Άνγκελα Μέρκελ. Η ίδια που μαζί με τον γάλλο πρόεδρο, Νικολά Σαρκοζί, έδωσαν τη μάχη στη Σύνοδο των G20 προκειμένου να προκριθεί μία δέσμη κανόνων για τις διεθνείς αγορές. Να μπει τέρμα στην απληστία, κοντολογίς.
Συνοπτικά, πριν από 10 μήνες οι G20 είχαν αποφασίσει να μπει τέλος στην ασυδοσία των αγορών με κανονιστικό πλαίσιο και ελεγκτικούς μηχανισμούς, όχι μόνον στις τράπεζες, αλλά ακόμα και στα Hedge Funds. Δηλαδή, τέλος στις επενδύσεις υψηλού ρίσκου, στα δομημένα ομόλογα, στην κερδοσκοπία των παραγώγων και ούτω καθεξής.
Είχαν επιλέξει το δρόμο της πολιτικής μπροστά στο ρήγμα που είχε προκαλέσει η δηλητηριώδης (απόλυτη) ελευθερία των αγορών. Είχαν τρομάξει με την κρίση και ως μόνη λύση φάνταζε η διεθνής συνεννόηση στο υψηλότερο επίπεδο. Τότε η ύφεση είχε χτυπήσει το δυτικό κόσμο σε επίπεδο ασφυξίας, η ανεργία κάλπαζε σε τρομακτικά επίπεδα, ο χρηματοπιστωτικός τομέας πέραν του ότι έπνεε τα λοίσθια, εκτελούσε και την "τελευταία ευχή": λειτουργούσε ακόμα και στο τέλος του με απληστία και αλαζονεία.
Οι κουρσάροι του νέο-φιλελευθερισμού, ωστόσο, δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Η ανταπάντηση είναι η εξελισσόμενη νομισματική κρίση, με το σταδιακό πριόνισμα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Στόχος πρώτος ο αδύνατος κρίκος του ευρώ: η απολύτως εκτεθειμένη Ελλάδα, που βρέθηκε απροστάτευτη από τον εαυτό της και από την ΟΝΕ στη δίνη του κυκλώνα.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή- τη βιώνουμε άπαντες. Η τελευταία εξέλιξη αφορά στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης που δειλά ανακρούει πρύμναν και αρχίζει να ψελλίζει λόγια αλληλεγγύης. Τρόπον τινά δικαίως, καθώς η Αθήνα έλαβε σκληρά μέτρα για να σταματήσει το δημοσιονομικό εκτροχιασμό και να εξορθολογίσει την οικονομία της. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Η κερδοσκοπική επίθεση κατά του ευρώ μετακινήθηκε νοτιοδυτικά προς την Ιβηρική χερσόνησο, δεν αποκλείεται να πιάσει λιμάνι και στην Ιταλία- το ευρώ είναι στο στόχαστρο. Το πρόβλημα είναι διττό: και ατομικό για κάθε χώρα, αλλά και για την ευρωζώνη ως συλλογική οντότητα.
Μετά από πολλαπλές παραινέσεις διεθνούς φήμης οικονομολόγων και όχι μόνο, οι ευρωπαίοι αρχίζουν να το σκέπτονται. Ο πρόεδρος της ΕΕ, Χέρμαν Βαν Ρομπέι, έθιξε τη δυνατότητα σύστασης μίας «οικονομικής κυβέρνησης» των «27», η οποία θα διευκολύνει τον συντονισμό των πολιτικών των κρατών- μελών. Ο ευρωπαίος επίτροπος αρμόδιος για οικονομικές υποθέσεις, Μισέλ Μπαρνιέ, δήλωσε ότι ελπίζει στην εφαρμογή ενός συνολικού «συντονισμένου σχεδίου» των ευρωπαϊκών χωρών για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους στην Ευρώπη.
Την Πέμπτη συναντώνται στις Βρυξέλλες οι ηγέτες των «27» και το θέμα θα τεθεί σε αυτή τη βάση. Η Γερμανία στυλώνει τα πόδια, προκρίνοντας την ορθοδοξία της δημοσιονομικής πειθαρχίας- μία πολιτική που εν μέσω κρίσης αποδεικνύεται κοντόφθαλμη. Η ίδια Γερμανία της Μέρκελ, που πριν από 10 μήνες κατακεραύνωνε τους ασύδοτους του νέο-φιλελευθερισμού και ζητούσε κανονιστικό πλαίσιο.
Αν ακόμα πιστεύει σε αυτό, τότε οφείλει να στραφεί στην πολιτική, και να προκρίνει την αλληλεγγύη της ΕΕ- ήρθε η ώρα να αποδειχθεί ότι ο οργανισμός αυτός δεν είναι μόνο νομισματικός μηχανισμός με ποικίλες ταχύτητες, αλλά και πολιτική ένωση. Οι πιθανότητες δεν είναι πολλές, όμως η συγκυρία το απαιτεί. Αλλιώς οι κερδοσκόποι θα συνεχίσουν το πάρτι στο πλοίο φάντασμα του… κατά τα άλλα θαμμένου νέο-φιλελευθερισμού. Αυθάδικοι και αλαζονικοί από τα γρήγορα μεγάλα κέρδη, αδιάφοροι για το μαστίγωνα στην πλάτη των λαών. Που υπομένει… έως ενός σημείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου