Το soundtrack της κρίσης

Αν κάναμε παραπομπή στην Ιστορία, το μουσικό χαλί θα ήταν σχεδόν αυτονόητο: Παίζει ο Καζαντζίδης, ο χώρος γεμίζει με αχ-βαχ, μπουζοκοπενιές και κλαυθμούς- λύθηκε το θέμα. Τώρα όμως έχουμε 2010 και το soundtrack της κρίσης, ειδικά δε για τους νέους ανθρώπους, μάλλον είναι άλλο...

Προσφάτως δημοσιεύτηκε δημοσκόπηση της Κάπα Research αναφορικά με τις διαθέσεις των νέων της χώρας σε σχέση με τον εργασιακό τους βίο. Τα αποτελέσματα… συνθλιπτικά. Επτά στους δέκα, οι οποίοι είτε έχουν ολοκληρώσει είτε ολοκληρώνουν τις σπουδές τους, θα εγκατέλειπαν ευχαρίστως την Ελλάδα για μια δουλειά στο εξωτερικό. Τέσσερις στους δέκα έχουν ξεκινήσει τις απαραίτητες ενέργειες. Πολλοί το έχουν κάνει ήδη.

Το παραπάνω ενδεχομένως διαβάζεται ως μία ακόμα στατιστική- εσχάτως έχουμε πήξει από δαύτες, νούμερα μας έχουν παραζαλίσει. Ωστόσο, δηλώνει πολλά περισσότερα: την απόλυτη χρεοκοπία της χώρας- που δεν μπορεί να κρατήσει τα καλύτερα μυαλά της, σ’ αυτόν τον ερειπιώνα.

«Μια οικονομία και μια κοινωνία που δεν μπορούν να δώσουν ευκαιρίες εργασίας στους νέους, αντίστοιχες των προσόντων που απέκτησαν με δυσκολία, είναι αποτυχημένες». Τάδε έφη, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, υπουργός Οικονομικών.

Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό. Τα εγχώρια ΜΜΕ, βεβαίως, κόπτονται περισσότερο- εδώ και μέρες- για την ονοματολογία (ανασχηματισμολογία, εκλογολογία, κ.λπ.), αφήνοντας τις σοβαρές ερωτήσεις για ξένα Μέσα, όπως η βελγική εφημερίδα «Libre Belgique», η οποία και έθεσε το θέμα στον κ. Παπακωνσταντίνου.

Η απάντηση είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, έως σχιζοειδής. Παραδέχεται την αποτυχία της κυβέρνησης στην οποία μετέχει, αλλά και του εαυτού του, καθώς είναι εκ των αρμοδιότερων υπουργών. Βεβαίως, θα απαντούσε ότι η διακυβέρνηση Παπανδρέου παρέλαβε χάος και κρίση- θα έχει δίκιο-, «κληροδοτημένα» από τη διακυβέρνηση Καραμανλή και τις προηγούμενες- απολύτως δεκτό.

Όμως η διακυβέρνηση Παπανδρέου συμπληρώνει ένα έτος,- ναι- διαχειρίζεται μία εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, όμως το θέμα της ανεργίας των νέων (ή αν θέλετε των ευκαιριών, εν γένει) βρίσκεται στα χαμηλότερα πατώματα της ατζέντας, αν υπάρχει καν.

Στην ίδια συνέντευξη, ο υπουργός τονίζει ότι «δεν πρόκειται μόνο για ένα ζήτημα που σχετίζεται με την ανάπτυξη, αλλά για ένα βαθύτερο πρόβλημα που συνδέεται με τη νοοτροπία, τις δομές και την κοινωνία της χώρας». Θεμιτό, πλην εξαιρετικά ακαδημαϊκό. Την ώρα που ο κ. Παπακωνσταντίνου διατυπώνει τις απόψεις αυτές, εκατοντάδες χιλιάδες νέων βρίσκονται στη στενωπό της κατάθλιψης και της απελπισίας, δεν «βλέπουν» φως και ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για αλλαχού. Οι περισσότεροι είναι εγγράμματοι, ικανοί, με όρεξη, με πτυχία από καλά Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Στην προσπάθεια του- μάλλον- να αποτινάξει τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα των απόψεων του, ο Παπακωνσταντίνου μιλάει ως… υπουργός Οικονομικών: «Χρειάζεται να αλλάξουμε ριζικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Θα πρέπει να αλλάξουμε τη δημόσια διοίκηση ώστε ο πολίτης να βλέπει, σε συνθήκες διαφάνειας, πώς δαπανώνται οι φορολογικές εισφορές του. Θα πρέπει να του δοθεί η δυνατότητα να συμμετέχει, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα. Είμαστε σε διαδικασία αλλαγής του εκλογικού μας συστήματος προκειμένου να θέσουμε τέλος στις πελατειακές σχέσεις».

Όλα καλά, αλλά πως η αλλαγή του εκλογικού συστήματος θα μπορούσε να αποτρέψει τη μαζική φυγή; Αφανίζοντας τις πελατειακές σχέσεις, δημιουργείς θέσεις εργασίας (άμεσα), την ώρα που τα «λουκέτα» πέφτουν βροχηδόν, και η συλλογική ψυχολογία είναι στα τάρταρα;

Μην αδικούμε, όμως, τον κ. Παπακωνσταντίνου- έχει αναλάβει έναν από τους πιο άχαρους πολιτικούς ρόλους της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Ας πάμε στους αρμοδιότερους. Μέχρι πρότινος, υπουργός Εργασίας ήταν ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος από τη θέση αυτή ασχολήθηκε περισσότερο με τις μαύρες τρύπες στα Ταμεία και το Ασφαλιστικό. Για το θέμα της ανεργίας, περιορίστηκε σε ρόλο Κασσάνδρας (σκέτο, χωρίς προτάσεις ή λύσεις): Ανακοίνωνε με την απαραίτητη θεατρικότητα ότι η ανεργία στη χώρα αγγίζει τα ισπανικά ποσοστά (20%). Ως εκεί, συν κάτι κουπόνια…

Τώρα έχουμε νέα αρμόδια υπουργό, «προϊόν» της κυβερνητικής αναδόμησης. Η Λούκα Κατσέλη, πρώην υπουργός Οικονομίας και εξαιρετικά αντιδημοφιλής (αν πιστέψουμε τις σχετικές δημοσκοπήσεις) δήλωσε κατά την ανάληψη των καθηκόντων της ότι «προτεραιότητα θα είναι οι πολιτικές ενεργού απασχόλησης σε μια συγκυρία δύσκολη όπου θα πρέπει να στηριχθούν οι άνεργοι». Σε επίπεδο ανακοινώσεων παίρνει άριστα. Στην πράξη; Πως θα το κάνει όταν η αγορά στενάζει, όταν επί ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση λειτουργεί (για το θέμα) σε επίπεδο διαπιστώσεων, αν όχι τρομολαγνείας;

Και τα σημάδια δεν είναι τα καλύτερα: Ο ανασχηματισμός έδειξε ότι η κυβέρνηση στρέφει το ενδιαφέρον της στο… χρώμα του χάρτη (για τη νύχτα των εκλογών), εξ ου και η επιστράτευση σειράς «παλαιοπασόκων», καθώς και η υφυπουργοποίηση στελεχών από κάθε γωνιά. Όλοι ευτυχείς (εκεί), λες και ο κόσμος που ταλανίζεται έχει μία σκασίλα επιπλέον: Αν ο χάρτης βαφτεί πράσινος ή γαλάζιος.

Η ανεργία στους νέους τείνει να δημιουργήσει μία «χαμένη γενιά». Μία γενιά που μαθαίνει να αντιπαθεί τη χώρα της, να μισεί τον «άλλο», να μην ελπίζει σε τίποτα, να μηδενίζει τα πάντα. Και να παίρνει των ομματιών της για το εξωτερικό (όπου να’ ναι), τραγουδώντας- τη φορά αυτή- όχι Καζαντζίδη, άλλα ένα άλλο soundtrack: «So fuck you anyway», των Archive.