Κράτος- παρίας

Το θέμα του απάνθρωπου αποκλεισμού της Γάζας επανήλθε στη δημοσιότητα διεθνώς. Βιαίως, όπως πάντα. Τη φορά αυτή δεν χρειάστηκαν ούτε οι ερπύστριες των τεθωρακισμένων, ούτε μία Ιντιφάντα. Ένας στόλος μικρών καραβιών με ανθρωπιστική βοήθεια, ο «Στολίσκος της Ελευθερίας», με περίπου 700 τολμητίες ανθρωπιστές στάθηκε ικανός να ταράξει τα αιματοβαμμένα ύδατα του χρονίζοντος Παλαιστινιακού ζητήματος και δη της βαρβαρότητας στη Λωρίδα της Γάζας.

Οι θαρραλέοι ακτιβιστές γνώριζαν ότι δεν πηγαίνουν για κρουαζιέρα. Ήταν έτοιμοι για δυσάρεστες συνέπειες. Αλλά όχι για την έκβαση που πήρε τελικώς η υπόθεση. Ουδείς μπορούσε να υποψιαστεί ότι η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό, ότι θα αποτολμούσε να βάλει ένα ολόκληρο κράτος στη λαιμητόμο της παγκόσμιας κατακραυγής, για να προστατεύσει τον αποκλεισμό της Γάζας και να διατηρήσει ζωντανό το «δόγμα» της εξουδετέρωσης της Χαμάς.

Κι όμως. Πραγματοποίησε καταδρομική επίθεση εναντίον του στολίσκου σε διεθνή ύδατα, δολοφονώντας 9 ακτιβιστές. Και συνέχισε την (επιεικώς) παράλογη τακτική της. Αιχμαλώτισε (και βασάνισε, σύμφωνα με μαρτυρίες) τους επιβαίνοντες, τους απαγόρευσε την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, την πρόσβαση σε νομική βοήθεια, χωρίς μάλιστα να μπορεί να αιτιολογήσει επαρκώς το νομικό πλαίσιο πάνω στο οποίο λειτουργούσε. Ήταν παράνομο.

Παράλληλα εξαπέλυσε κατηγορώ, υποστηρίζοντας ότι οι εξαιρετικά εκπαιδευμένοι καταδρομείς του ισραηλινού στρατού… κινδύνευσαν κατά τη διάρκεια της πειρατικής (έτσι είναι) επέμβασης τους από τον «οπλισμό» των ακτιβιστών. Μεταξύ άλλων το υπουργείο Εξωτερικών δημοσίευσε και βίντεο, στο οποίο παρουσιάζονται «φονικά όπλα», όπως σφεντόνες, μπίλιες, σφυριά και σιδερένιοι βραχίονες για ομπρέλες. Φθηνή προπαγάνδα, που προκάλεσε τη χλεύη διεθνώς. Παρεκτός κι αν το Τελ Αβίβ ανέμενε υποδοχή στους από αέρος κομάντος με λουλούδια, ενώ ο στολίσκος έπλεε σε διεθνή ύδατα και δεχόταν επίθεση από στρατό ξένης δύναμης. Ή πάλι, αν όντως πιστεύει ότι ένα τσούρμο ακτιβιστών με μικρά πλοία ερχόταν για να καταλάβει τη χώρα.

Το Ισραήλ με τις αιματηρές επιλογές του πολλαπλασίασε τις καταγγελτικές φωνές. Η κατακραυγή της παγκόσμιας κοινότητας ήταν ηχηρή. Με εξαίρεση τις ΗΠΑ- και τον νομπελίστα Ειρήνης πρόεδρο της- που αρκέστηκαν σε μία χλιαρή αντίδραση, οι περισσότερες χώρες καταδίκασαν απερίφραστα το γεγονός. Ο γγ του ΟΗΕ μάλιστα ζήτησε την άρση του αποκλεισμού της Γάζας, ενώ την απελευθέρωση των ακτιβιστών αξίωσε ο γγ του ΝΑΤΟ.

Το χορό των αντιδράσεων έσυρε η Τουρκία. Από τη μία διότι οι νεκροί ήταν τούρκοι υπήκοοι και το καράβι Μαρμαρά –που δέχθηκε και το ισχυρότερο πλήγμα- ήταν τουρκικό και από την άλλη λόγω των εξαιρετικά αρνητικών σχέσεων που έχουν εσχάτως οι δύο πάλαι ποτέ συμμαχικές χώρες. Η Άγκυρα κινήθηκε δυναμικά εξ αρχής: έφερε το θέμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (την ίδια ημέρα) και χρησιμοποίησε οξύτατους τόνους κατά του Ισραήλ, με τον Ερντογάν να μιλάει για «κρατική τρομοκρατία» και τον Νταβούτογλου για «πειρατική ενέργεια».

Οι σχέσεις των δύο κρατών και ο ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή αποτελούν ένα νέο, αρκετά δύσκολο, κεφάλαιο στην τρέχουσα γεωπολιτική δυναμική και την ανακατανομή θέσεων και σχέσεων στη διεθνή σκακιέρα. Οι Τούρκοι εμφανίζονται λάβροι εναντίον των Ισραηλινών, που με τη δολοφονική τους ενέργεια στη θάλασσα –μάλλον- έβαλαν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των διακρατικών τους σχέσεων με την Τουρκία.

Ένα από τα ερωτήματα που εγείρεται είναι το κατά πόσο το αίμα αυτό θα πάει χαμένο ή όχι. Η υπάρχουσα ηγεσία του Ισραήλ μας προϊδεάζει για το χειρότερο, έχοντας αποδείξει ότι είναι πάντα διατεθειμένη να εκπλήξει δυσάρεστα τους πάντες. Πέραν από την πολεμική επέμβαση στη Γάζα, στις αρχές του 2009, όταν και βομβάρδισε τα πάντα ανηλεώς- ακόμα και κτίριο του ΟΗΕ- επέδειξε παγερή αδιαφορία προς το μεγαλύτερο της σύμμαχο, τις ΗΠΑ, όταν έγιναν εκκλήσεις για τερματισμό του εποικισμού στη Δυτική Όχθη. Όχι μόνο δεν άκουσαν, αλλά συνέχισαν την ημέρα που επισκεπτόταν τη χώρα ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν. Και τώρα έβαψε εκ νέου τα χέρια της με αίμα.

Οι ισραηλινές εφημερίδες, στην πλειονότητα τους, άσκησαν δριμύτατη κριτική προς την κυβέρνηση της χώρας. Χαρακτήρισαν αυτούς που έλαβαν την απόφαση της στρατιωτικής επέμβασης «ηλίθιους, άχρηστους και τιποτένιους» και έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον του Ισραήλ στη διεθνή σκηνή.

Το Ισραήλ έχει χάσει κάθε δίκιο που θα μπορούσε να επικαλεστεί. Συνεχίζει χωρίς καμία νομιμοποίηση τον αποκλεισμό της Γάζας, αδιαφορεί πεισμώνως για το διεθνές δίκαιο και τώρα ενδύθηκε και με το κουστούμι του πειρατή. Μετατρέπεται σταδιακά σε κράτος- παρία, φθάνοντας στο τέλος της πολιτικής εξαργύρωσης του ολοκαυτώματος. Χάνει φίλους και συμπάθεια. Και δημιουργεί κύματα συμπαράστασης προς τα θύματα του. Η διεθνής κοινότητα οφείλει να αξιώσει λύσεις. Άρση του αποκλεισμού στη Γάζα και επίλυση του Παλαιστινιακού. Τώρα.

Υγ: Να με συγχωρείτε για τον προσωπικό τόνο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Τα άρθρα που δημοσιεύω στο tvxs τα στέλνω με e-mail στην αρχισυντάκτρια του site, την Κατερίνα Κιτίδη. Η Κατερίνα, μαζί με ακόμα δύο συναδέλφους, τη Μαρία Ψαρά και τον Άρη Χατζηστεφάνου είναι κρατούμενοι και μέχρι την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, παραμένει άγνωστη η τύχη τους. Θέλω να εκφράσω τα σέβη μου και στους τρεις- για το θάρρος τους, τις αντοχές τους, τον τρόπο που υπηρετούν το δημοσιογραφικό λειτούργημα. Αποδεικνύοντας στην πράξη πόσο κενό περιεχομένου, γενικευμένο και άδικο είναι το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Και που δίνουν έμπνευση και δύναμη προς τους άλλους να κοιτάξουν πιο ψηλά, πιο μπροστά από τη μύτη τους- να γίνουν καλύτεροι και μαχητικότεροι.

Μαζί με την επισύναψη του κειμένου και της φωτογραφίας συνήθως γράφω «Καλημέρα Κατερίνα, καλή δύναμη και καλό κουράγιο». Αυτή τη φορά είμαι υποχρεωμένος να στείλω τις ευχές μου από εδώ, με την προσδοκία ότι σύντομα θα είναι κοντά μας.