Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ως πολίτης αυτής της χώρας. Βιώνω την υπερβολή σε κάθε εκδοχή της ζωής, το δημόσιο αλισβερίσι ημι-αγράμματων και το μαστίγωμα των ημιμαθών στο διάτρητο σώμα της Δημοκρατίας- όξινη ατμόσφαιρα, ασφυκτική. Και μετά ήρθαν (πάλι…) οι σφαίρες.
Ακούστηκαν και γράφτηκαν ένα σωρό αναλύσεις για το νέο χτύπημα (στο Α.Τ. Αγίας Παρασκευής) από δολοφόνους που αυτοαποκαλούνται επαναστάτες. Κάποιες –οι λιγότερες- ψύχραιμες, οι περισσότερες «φωτοτυπίες» παλαιότερων αντιδράσεων για παρόμοια περιστατικά, γεμάτες κλισέ, ιδεοληψία και δογματισμό. Λίγοι επιχείρησαν να εντοπίσουν τη ρίζα του κακού.
Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ότι σε ένα τόσο σύνθετο και πολυσχιδές θέμα, όπως αυτό της ένοπλης βίας, υπάρχουν εύκολες απαντήσεις- υπάρχουν, ωστόσο, λογικές.
Απορία: Αν λειτουργούσαν οι θεσμοί και οι νόμοι, φέρ’ ειπείν, και ο μέσος πολίτης γνώριζε συνειδητά ότι ζει σε ευνομούμενη κοινωνία, ότι ο παραβαίνων τιμωρείται, ότι όποιος διαπρέπει αναβαθμίζεται αξιοκρατικά και πάει λέγοντας, θα υπήρχαν αυτοί οι καουμπόηδες της «επανάστασης»;
Μπορεί και ναι, διότι σε μία κοινωνία ανθρώπων, πάντα υπάρχουν και τα παράσιτα. Θεμιτό, όμως στη δική μας κοινωνία τα παράσιτα (επί)κυριαρχούν εν γένει, παίζουν σχεδόν μόνα τους στο γήπεδο του δημόσιου βίου.
Απορία: Γιατί οι ακραίες φωνές, δεξιά και αριστερά, είναι πανταχού παρούσες και μολονότι μειοψηφικές ηχούν πιο δυνατά, μπολιάζοντας τους πολίτες-αποδέκτες στη λογική του ακραίου, πασπαλίζοντας με αίσθηση «λογικής» τον παραλογισμό; Λόγια χωρίς ουσία- με δυναμική που ισοπεδώνει απόψεις που έχουν μία βάση, που χειρίζονται ορθολογικά εργαλεία, προτείνοντας μία έλλογη λύση ή τέλος πάντων μία μέθοδο.
Όταν η ακρότητα (θεσμική, κρατική, πολιτική, μεντιακή) γίνεται ο «νόμος», τα απόνερα (ή καλύτερα βαλτόνερα) θα εκβράσουν μίσος, παραζάλη και τελικώς σφαίρες από καλάσνικοφ. Με θύμα- στο στόχαστρο του όπλου- τις ελευθερίες του πολίτη.
Το θέμα είναι αμιγώς πολιτικό και ποτέ ως τώρα δεν αντιμετωπίστηκε έτσι. Δεν αρκούν οι δηλώσεις αποτροπιασμού, δεν είναι λύση το τσουβάλιασμα, δεν είναι τρομοκράτης ο πιτσιρίκος σε μία πορεία που φοράει παλαιστινιακό μαντίλι (επειδή όπως μας… ενημέρωσε ο απερχόμενος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, εις εκ των ενόπλων δολοφόνων φορούσε κεφίγιε- «ποινικοποιώντας» εμμέσως το εν λόγω φουλάρι).
Η λύση, με μακροπρόθεσμα ίσως αποτελέσματα, είναι η λειτουργία των νόμων και των θεσμών, προς όλους και από όλους. Για παράδειγμα, μιας και στο θέμα υπάρχει η ΕΛ.ΑΣ, να τιμωρηθούν χωρίς υπεκφυγές και δήθεν οι φρουροί που βασάνισαν τον 17χρονο Κούρδο στην Παγανή. Ομοίως και αυτοί που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον 25χρονο Πακιστανό στη Νίκαια.
Να δοθεί η βεβαιότητα (και όχι η γενική αντίληψη) στον πολίτη του αισθήματος δικαίου. Παράδειγμα: Είναι δηλητηριώδες υπουργοί και βουλευτές να παραβαίνουν νόμους καλυπτόμενοι από την ασυλία και μετά να παραγράφονται τα αδικήματα τους. Δεν επιτρέπεται να συνεχιστεί η λογική των ημετέρων, ο κομματικός χρωματισμός του κράτους ή ακόμα και των Πανεπιστημίων. Και πόσα παραδείγματα ακόμα.
Η λύση του θέματος είναι πολιτική. Ούτε ούλτρα καταστολή (διότι η βία φέρνει βία και περιδινήσεις σε φαύλους κύκλους), ούτε αστυνομικά τμήματα φρούρια με αστυνόμους ρομποκόπ, ούτε σπασμωδικές και βιαστικές αποφάσεις για να ικανοποιηθεί η αδηφαγία της «τηλεοπτικής δημοκρατίας». Λύση είναι η αίσθηση του πολίτη ότι ζει σε μία δίκαιη κοινωνία, που δεν μπορούν να τη βιάζουν κάποια ιδεοληπτικά παράσιτα με σφαίρες.
Διότι εάν ιδωθεί και πάλι εν βρασμώ, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα διολισθήσει στο απόλυτο κενό και τελικώς θα μείνει μία ακόμα εικόνα στις ειδήσεις, που χάνεται στη λησμονιά του χρόνου. Για αλλαγή ας προκριθεί για μία φορά η λύση της απλής λογικής. Μπορεί να έχει αποτελέσματα…
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Ο Σίσυφος που προστατεύει τον πολίτη
Πάω κάθε Σάββατο μεσημέρι για καφέ στα Εξάρχεια. Το περασμένο Σάββατο ήμουν πάλι εκεί, με μεγάλη συντροφιά. Κάθε τρεις και λίγο βλέπαμε «σιδηρόφταχτες» διμοιρίες των ΜΑΤ να περιδιαβαίνουν τη Θεμιστοκλέους, έξω από την πόρτα της καφετέριας. Χωρίς λόγο. Απολύτως.
Σε κάποια φάση είπα αστειευόμενος σε έναν από τους φίλους να βγει έξω και να τους πάει ένα τσάι, έναν καφέ, ψιχάλιζε κι' όλας, και με έπιανε η αλληλεγγύη μου… από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κωλοκατάσταση, ένιωθες (κάτι σαν) αιχμάλωτος, δυνάμει ένοχος άνευ αιτίας, αλλά αυτό το βίωνα εγώ και μερικοί άλλοι. Απαίσιο, αντιδημοκρατικό, κλπ, κλπ, ως εκεί. Διότι ούτε η Ελλάδα, ούτε ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στα Εξάρχεια. Υπάρχουν και άλλα (πολλά, πάρα πολλά) θέματα ασφαλείας που χρήζουν ορθής και τάχιστης διεκπεραίωσης.
Θα το παίξω αιρετικός, πλην ορθολογικός (το κατά δύναμη). Θεωρώ ότι οι (μετρίων ντεσιμπέλ) κραυγές του Χρυσοχοϊδη έχουν δόση αλήθειας και η οργή του είναι γνήσια. Ο ίδιος είναι κάτοχος του υπουργικού θώκου κάτι μέρες μόνο, και σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα έχει δώσει ένα σαφές στίγμα. Θετικό, ομολογώ... ή θέλω να πιστέψω.
Μίλησε για δημοκρατική Αστυνομία, είπε ότι αστυνομικός που χτυπά αναίτια πολίτη φεύγει, ότι τα νταραβέρια με τους χρυσαυγήτες είναι κολάσιμα και πάει λέγοντας. Συνάντησε μέλη αντιρατσιστικών οργανώσεων και έδωσε μία γεύση για το τι μέλλει γενέσθαι στα τμήματα- ωραίο μου ακούστηκε (ψυχολόγοι, αλλοδαποί διερμηνείς, κλπ). Συν του ότι ανακοίνωσε (επιτέλους) ότι οι γεννημένοι εδώ αλλοδαποί (παιδιά μεταναστών) θα είναι Έλληνες και όχι nomanlandίτες.
Επίσης ανακάλεσε αριθμό αστυνομικών που αμείβονται για να πηγαίνουν για ψώνια κυρίες υπουργών και λοιπών μεγαλοσχημόνων. Και επιπλέον προανήγγειλε τη δημιουργία γραφείου (κατάθεσης) παραπόνων πολιτών για τις αστυνομικές αυθαιρεσίες, σε σύμπραξη με τον Συνήγορο του Πολίτη. Καλό κι αυτό…
Ο Χρυσοχοΐδης είναι μεθοδικός και εργατικός. Έχει ωστόσο ένα ελάττωμα, ικανό να καταστρέψει ό,τι χτίζει. Είναι δογματικός για κάποιες καταστάσεις και αρέσκεται σε εντυπωσιακές ατάκες (αυτές που λέγονται για να προκαλέσουν εντυπώσεις, όχι εντυπωσιακές λόγω σπουδαιότητας).
Επιμένει να αποκαλεί τα Εξάρχεια «γκέτο», υπακούοντας στη λογική τηλεοπτικών γραβατών και ταγέρ (θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι- δεν είναι, καθώς όταν εκφράζεις μία άποψη έχεις κάνει και ρεπορτάζ. Αμφιβάλω αν κάποιο από τα ομιλούντα κοστούμια έχει πάει τελευταία στα Εξάρχεια), εκπονώντας στρατηγικές που δεν αποκλείεται να τον κάψουν- αυτόν και την όποια καλοπροαίρετη προσπάθεια του. Κάτι τέτοιο έγινε το βράδυ της Τετάρτης έξω από το Floral.
Γέμισε μία περιοχή με «όργανα» ολούθε (και άνευ διακριτικών, λες και είναι κατάσκοποι), σε μία... επιχείρηση (;) καταστολής των 30-40 πιτσιρικάδων που φοράνε κουκούλες, πετάνε πέτρες και σπάνε βιτρίνες. Κατάφερε να "απονομιμοποιήσει" (ή δαιμονοποιήσει έτι περαιτέρω) μία ολόκληρη γειτονιά- που μένει κόσμος, οικογένειες, άλλοι συχνάζουν, κανονικοί άνθρωποι. Μπορεί και να πιστεύει στα σοβαρά ότι τα Εξάρχεια είναι γκέτο- όπως όταν αποκαλούσε την Αθήνα «Καμπούλ»- και συμπέρανε ότι είναι αποδοτικό να στήνονται (άνθρωπο)μπλόκα κάθε 20 μέτρα.
Έσπειρε θύελλες και προκάλεσε βλακωδώς ρωγμές σε ό,τι σωστό πάει να οικοδομήσει. Και το χειρότερο; Όλο αυτό με μία Αστυνομία που φέρει ακόμα στο dna της το δόγμα Πολύδωρα (του αλήστου μνήμης πραίτορες ουρμπάνις), το δόγμα Παυλόπουλου (αδράνεια, κομματοκρατία και άγιος ο Θεός) και το δόγμα Μαρκογιάννακη (μηδενική ανοχή, βαράτε στο ψαχνό γιατί χάνουμε ψήφους προς το ΛΑΟΣ).
Ο Χρυσοχοΐδης ξεκίνησε σωστά και ανάποδα μαζί (κατόρθωμα, δεν λέω). Διατύπωσε τις καλές προθέσεις του, ωστόσο έχοντας εντοπίσει μέρος του προβλήματος (τη διάλυση του Σώματος), το διόγκωσε ζητώντας από το «πρόβλημα» να λύσει ένα άλλο μικρότερου βεληνεκούς πρόβλημα (μία μερίδα πιτσιρικάδων που πετάει πέτρες).
Ναι, στη μετά-καραμανλική εποχή η διαχείριση των εντυπώσεων δια της επικοινωνίας, με σπασμωδική επίδειξη πυγμής, παραμένει παρούσα και ζώσα στο δημόσιο χώρο. Κακώς, αλλά είναι εκεί. Και μάλλον εκεί οφείλει να εντοπίσει την αφετηρία ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, εάν όντως θέλει να δώσει ρεαλιστική υπόσταση στον (κωμικό σε τωρινή ανάγνωση) τίτλο του.
Με πρώτο κεφάλαιο τον πλήρη εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας (όχι μόνο με φοβέρες, αλλά και εκπαίδευση- εκ βάθρων αν χρειάζεται), με εκρίζωση κάθε ίχνους κομματισμού, και αποφυγή (εκ μέρους του) της αμετροέπειας σε λόγια και -κυρίως- πράξεις. Διαφορετικά ο ίδιος και οι αντιφάσεις του θα βιώνουν ένα σισύφειο μαρτύριο…
Σε κάποια φάση είπα αστειευόμενος σε έναν από τους φίλους να βγει έξω και να τους πάει ένα τσάι, έναν καφέ, ψιχάλιζε κι' όλας, και με έπιανε η αλληλεγγύη μου… από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κωλοκατάσταση, ένιωθες (κάτι σαν) αιχμάλωτος, δυνάμει ένοχος άνευ αιτίας, αλλά αυτό το βίωνα εγώ και μερικοί άλλοι. Απαίσιο, αντιδημοκρατικό, κλπ, κλπ, ως εκεί. Διότι ούτε η Ελλάδα, ούτε ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στα Εξάρχεια. Υπάρχουν και άλλα (πολλά, πάρα πολλά) θέματα ασφαλείας που χρήζουν ορθής και τάχιστης διεκπεραίωσης.
Θα το παίξω αιρετικός, πλην ορθολογικός (το κατά δύναμη). Θεωρώ ότι οι (μετρίων ντεσιμπέλ) κραυγές του Χρυσοχοϊδη έχουν δόση αλήθειας και η οργή του είναι γνήσια. Ο ίδιος είναι κάτοχος του υπουργικού θώκου κάτι μέρες μόνο, και σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα έχει δώσει ένα σαφές στίγμα. Θετικό, ομολογώ... ή θέλω να πιστέψω.
Μίλησε για δημοκρατική Αστυνομία, είπε ότι αστυνομικός που χτυπά αναίτια πολίτη φεύγει, ότι τα νταραβέρια με τους χρυσαυγήτες είναι κολάσιμα και πάει λέγοντας. Συνάντησε μέλη αντιρατσιστικών οργανώσεων και έδωσε μία γεύση για το τι μέλλει γενέσθαι στα τμήματα- ωραίο μου ακούστηκε (ψυχολόγοι, αλλοδαποί διερμηνείς, κλπ). Συν του ότι ανακοίνωσε (επιτέλους) ότι οι γεννημένοι εδώ αλλοδαποί (παιδιά μεταναστών) θα είναι Έλληνες και όχι nomanlandίτες.
Επίσης ανακάλεσε αριθμό αστυνομικών που αμείβονται για να πηγαίνουν για ψώνια κυρίες υπουργών και λοιπών μεγαλοσχημόνων. Και επιπλέον προανήγγειλε τη δημιουργία γραφείου (κατάθεσης) παραπόνων πολιτών για τις αστυνομικές αυθαιρεσίες, σε σύμπραξη με τον Συνήγορο του Πολίτη. Καλό κι αυτό…
Ο Χρυσοχοΐδης είναι μεθοδικός και εργατικός. Έχει ωστόσο ένα ελάττωμα, ικανό να καταστρέψει ό,τι χτίζει. Είναι δογματικός για κάποιες καταστάσεις και αρέσκεται σε εντυπωσιακές ατάκες (αυτές που λέγονται για να προκαλέσουν εντυπώσεις, όχι εντυπωσιακές λόγω σπουδαιότητας).
Επιμένει να αποκαλεί τα Εξάρχεια «γκέτο», υπακούοντας στη λογική τηλεοπτικών γραβατών και ταγέρ (θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι- δεν είναι, καθώς όταν εκφράζεις μία άποψη έχεις κάνει και ρεπορτάζ. Αμφιβάλω αν κάποιο από τα ομιλούντα κοστούμια έχει πάει τελευταία στα Εξάρχεια), εκπονώντας στρατηγικές που δεν αποκλείεται να τον κάψουν- αυτόν και την όποια καλοπροαίρετη προσπάθεια του. Κάτι τέτοιο έγινε το βράδυ της Τετάρτης έξω από το Floral.
Γέμισε μία περιοχή με «όργανα» ολούθε (και άνευ διακριτικών, λες και είναι κατάσκοποι), σε μία... επιχείρηση (;) καταστολής των 30-40 πιτσιρικάδων που φοράνε κουκούλες, πετάνε πέτρες και σπάνε βιτρίνες. Κατάφερε να "απονομιμοποιήσει" (ή δαιμονοποιήσει έτι περαιτέρω) μία ολόκληρη γειτονιά- που μένει κόσμος, οικογένειες, άλλοι συχνάζουν, κανονικοί άνθρωποι. Μπορεί και να πιστεύει στα σοβαρά ότι τα Εξάρχεια είναι γκέτο- όπως όταν αποκαλούσε την Αθήνα «Καμπούλ»- και συμπέρανε ότι είναι αποδοτικό να στήνονται (άνθρωπο)μπλόκα κάθε 20 μέτρα.
Έσπειρε θύελλες και προκάλεσε βλακωδώς ρωγμές σε ό,τι σωστό πάει να οικοδομήσει. Και το χειρότερο; Όλο αυτό με μία Αστυνομία που φέρει ακόμα στο dna της το δόγμα Πολύδωρα (του αλήστου μνήμης πραίτορες ουρμπάνις), το δόγμα Παυλόπουλου (αδράνεια, κομματοκρατία και άγιος ο Θεός) και το δόγμα Μαρκογιάννακη (μηδενική ανοχή, βαράτε στο ψαχνό γιατί χάνουμε ψήφους προς το ΛΑΟΣ).
Ο Χρυσοχοΐδης ξεκίνησε σωστά και ανάποδα μαζί (κατόρθωμα, δεν λέω). Διατύπωσε τις καλές προθέσεις του, ωστόσο έχοντας εντοπίσει μέρος του προβλήματος (τη διάλυση του Σώματος), το διόγκωσε ζητώντας από το «πρόβλημα» να λύσει ένα άλλο μικρότερου βεληνεκούς πρόβλημα (μία μερίδα πιτσιρικάδων που πετάει πέτρες).
Ναι, στη μετά-καραμανλική εποχή η διαχείριση των εντυπώσεων δια της επικοινωνίας, με σπασμωδική επίδειξη πυγμής, παραμένει παρούσα και ζώσα στο δημόσιο χώρο. Κακώς, αλλά είναι εκεί. Και μάλλον εκεί οφείλει να εντοπίσει την αφετηρία ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, εάν όντως θέλει να δώσει ρεαλιστική υπόσταση στον (κωμικό σε τωρινή ανάγνωση) τίτλο του.
Με πρώτο κεφάλαιο τον πλήρη εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας (όχι μόνο με φοβέρες, αλλά και εκπαίδευση- εκ βάθρων αν χρειάζεται), με εκρίζωση κάθε ίχνους κομματισμού, και αποφυγή (εκ μέρους του) της αμετροέπειας σε λόγια και -κυρίως- πράξεις. Διαφορετικά ο ίδιος και οι αντιφάσεις του θα βιώνουν ένα σισύφειο μαρτύριο…
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009
Το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου
Τις τελευταίες ημέρες δύο κατηγορίες ανθρώπων βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα της λέξης ρουσφέτι: Ο ένας τυγχάνει πρόεδρος της Γαλλίας και οι άλλοι συγκροτούν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Ο «Σαρκό» είναι large γενικώς και μάλλον δεν σκιάζεται ιδιαιτέρως από τις αλλεπάλληλες βολές της αντιπολίτευσης για το διορισμό του 23χρονου – και ακόμα φοιτητή- γιου του στη θέση του επικεφαλής της Ντεφάνς, του παρισινού Μανχάταν δηλαδή. Άλλωστε στην περίπτωση του δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με ρουσφέτι, αλλά με νεποτισμό.
Αυτοί που μάλλον σκιάχτηκαν ήταν μέρος των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ όταν άκουγαν τον πρόεδρο τους να εκφέρει τα παρακάτω λόγια: «Γνωρίζω ότι οι πιέσεις που θα υποστείτε για προσωπικές εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια, ακόμα και για μικρές και μεγάλες παρατυπίες, υπέρ προσωπικών ή οικονομικών συμφερόντων, θα είναι μεγάλες». Κάποιοι ένιωσαν έναν κρύο ιδρώτα να υγραίνει το πουκάμισο τους (ή έστω το ταγιέρ τους).
Ειλικρινά, θα πλήρωνα εισιτήριο ώστε να παρακολουθήσω τις συσπάσεις των προσώπων ορισμένων βουλευτών. Ο πρωθυπουργός –αρκούντως διπλωματικά- τους απαγόρευσε το ρουσφέτι: Την «αποπληρωμή» της ψήφου στο συντοπίτη, στον οποίο έταξε για να λάβει και τώρα πρέπει να δώσει (για να λάβει εκ νέου στο μέλλον).
Ο Παπανδρέου τα τελευταία χρόνια έχει επιδείξει εμμονή με κάποιες έννοιες. Μία εξ αυτών είναι και οι πελατειακές σχέσεις στην πολιτική κι αν λάβουμε υπόψη τις πρώτες του –συμβολικές προς το παρόν- κινήσεις, μάλλον επιδιώκει να κολυμπήσει στα βαθιά. Ενδεικτική ήταν η πρόσκληση του Συνηγόρου του Πολίτη στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.
Οι βουλευτές, ωστόσο, δεν συγκροτούν «τάγματα αγγέλων», μεγάλη μερίδα τουλάχιστον. Το αλισβερίσι στην ελληνική πολιτική σκηνή έχει βαθιές ρίζες και ουκ ολίγοι έκαναν καριέρα στο ελληνικό κοινοβούλιο φορώντας το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου.
Σίγουρα στις μέρες μας δύσκολα τάζει κανείς γέφυρες (μαζί με τα ποτάμια). Ωστόσο οι μεγάλες «εξυπηρετήσεις» στα όρια (και πέραν της διαπλοκής) καθώς και τα ρουσφετάκια ανθούν στους κήπους των εκλογικών περιφερειών: Από ευνοϊκή μεταχείριση επιχειρηματιών ή άλλων συμφερόντων, μέχρι αιτήματα εργασιακής φύσης (ή -για να είμαστε ακριβείς- βολέματος στο Δημόσιο).
Μπορεί αυτά να αποβούν φούσκα ως δυνάμει ρουσφέτι; Εάν όντως υπάρξουν πραγματικές δομικές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, όλα παίζονται. Θα υπάρξουν;
Καλά τα λόγια του Παπανδρέου, αλλά δίπλα μου έχω μικρό καλάθι. Όχι τόσο γιατί ο ίδιος είναι αναξιόπιστος, όσο διότι οι αναξιοκρατικές πρακτικές και τα ρουσφέτια έχουν εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο σε σχέση με την πολιτική ζωή του τόπου. Είτε ενεργητικά είτε κυνικά και αποστασιοποιημένα.
Και αρκετοί βουλευτές κάνουν ό,τι μπορούν για να το επιβεβαιώσουν. Δεν μίλησε τυχαία ο Παπανδρέου για τα κοστούμια της εξουσίας που θα μείνουν στο ράφι, κατά την προεκλογική περίοδο. Διάφοροι πασόκοι πολιτευτές είχαν σπεύσει να προαναγγείλουν με ύφος χιλίων Καρδιναλίων στους ψηφοφόρους τους το μελλοντικό υπουργικό τους θώκο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται… στο μυαλό τους).
Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα της νέας διακυβέρνησης. Αν καταφέρει να σκίσει το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου, έστω να κόψει τα μανίκια και τη φόδρα, θα έχει πετύχει μία δρασκελιά προς το μέλλον. Και το μήνυμα προς την κοινωνία μπορεί να το στείλει ο πρωθυπουργός όταν έρθει στη δημοσιότητα η πρώτη περίπτωση αδιαφάνειας. Να στείλει κλοτσηδόν το βουλευτή που εμπλέκεται από εκεί που ήρθε. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό.
Ο «Σαρκό» είναι large γενικώς και μάλλον δεν σκιάζεται ιδιαιτέρως από τις αλλεπάλληλες βολές της αντιπολίτευσης για το διορισμό του 23χρονου – και ακόμα φοιτητή- γιου του στη θέση του επικεφαλής της Ντεφάνς, του παρισινού Μανχάταν δηλαδή. Άλλωστε στην περίπτωση του δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με ρουσφέτι, αλλά με νεποτισμό.
Αυτοί που μάλλον σκιάχτηκαν ήταν μέρος των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ όταν άκουγαν τον πρόεδρο τους να εκφέρει τα παρακάτω λόγια: «Γνωρίζω ότι οι πιέσεις που θα υποστείτε για προσωπικές εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια, ακόμα και για μικρές και μεγάλες παρατυπίες, υπέρ προσωπικών ή οικονομικών συμφερόντων, θα είναι μεγάλες». Κάποιοι ένιωσαν έναν κρύο ιδρώτα να υγραίνει το πουκάμισο τους (ή έστω το ταγιέρ τους).
Ειλικρινά, θα πλήρωνα εισιτήριο ώστε να παρακολουθήσω τις συσπάσεις των προσώπων ορισμένων βουλευτών. Ο πρωθυπουργός –αρκούντως διπλωματικά- τους απαγόρευσε το ρουσφέτι: Την «αποπληρωμή» της ψήφου στο συντοπίτη, στον οποίο έταξε για να λάβει και τώρα πρέπει να δώσει (για να λάβει εκ νέου στο μέλλον).
Ο Παπανδρέου τα τελευταία χρόνια έχει επιδείξει εμμονή με κάποιες έννοιες. Μία εξ αυτών είναι και οι πελατειακές σχέσεις στην πολιτική κι αν λάβουμε υπόψη τις πρώτες του –συμβολικές προς το παρόν- κινήσεις, μάλλον επιδιώκει να κολυμπήσει στα βαθιά. Ενδεικτική ήταν η πρόσκληση του Συνηγόρου του Πολίτη στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.
Οι βουλευτές, ωστόσο, δεν συγκροτούν «τάγματα αγγέλων», μεγάλη μερίδα τουλάχιστον. Το αλισβερίσι στην ελληνική πολιτική σκηνή έχει βαθιές ρίζες και ουκ ολίγοι έκαναν καριέρα στο ελληνικό κοινοβούλιο φορώντας το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου.
Σίγουρα στις μέρες μας δύσκολα τάζει κανείς γέφυρες (μαζί με τα ποτάμια). Ωστόσο οι μεγάλες «εξυπηρετήσεις» στα όρια (και πέραν της διαπλοκής) καθώς και τα ρουσφετάκια ανθούν στους κήπους των εκλογικών περιφερειών: Από ευνοϊκή μεταχείριση επιχειρηματιών ή άλλων συμφερόντων, μέχρι αιτήματα εργασιακής φύσης (ή -για να είμαστε ακριβείς- βολέματος στο Δημόσιο).
Μπορεί αυτά να αποβούν φούσκα ως δυνάμει ρουσφέτι; Εάν όντως υπάρξουν πραγματικές δομικές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, όλα παίζονται. Θα υπάρξουν;
Καλά τα λόγια του Παπανδρέου, αλλά δίπλα μου έχω μικρό καλάθι. Όχι τόσο γιατί ο ίδιος είναι αναξιόπιστος, όσο διότι οι αναξιοκρατικές πρακτικές και τα ρουσφέτια έχουν εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο σε σχέση με την πολιτική ζωή του τόπου. Είτε ενεργητικά είτε κυνικά και αποστασιοποιημένα.
Και αρκετοί βουλευτές κάνουν ό,τι μπορούν για να το επιβεβαιώσουν. Δεν μίλησε τυχαία ο Παπανδρέου για τα κοστούμια της εξουσίας που θα μείνουν στο ράφι, κατά την προεκλογική περίοδο. Διάφοροι πασόκοι πολιτευτές είχαν σπεύσει να προαναγγείλουν με ύφος χιλίων Καρδιναλίων στους ψηφοφόρους τους το μελλοντικό υπουργικό τους θώκο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται… στο μυαλό τους).
Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα της νέας διακυβέρνησης. Αν καταφέρει να σκίσει το κοστούμι του Μαυρογιαλούρου, έστω να κόψει τα μανίκια και τη φόδρα, θα έχει πετύχει μία δρασκελιά προς το μέλλον. Και το μήνυμα προς την κοινωνία μπορεί να το στείλει ο πρωθυπουργός όταν έρθει στη δημοσιότητα η πρώτη περίπτωση αδιαφάνειας. Να στείλει κλοτσηδόν το βουλευτή που εμπλέκεται από εκεί που ήρθε. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό.
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009
Δώστε χρόνο στο χρόνο
Ο Φρανσουά Μιττεράν ζητούσε από τους Γάλλους να δώσουν χρόνο στο χρόνο- μία πολιτική πρόταση διαχείρισης επί της ουσίας που συστήνει αναμονή και υπομονή, καθώς (όπως αντιστοίχως λένε και οι Έλληνες) «το καλό πράγμα αργεί».
Οι Έλληνες ωστόσο είναι ένας λαός χωρίς ιδιαίτερα αποθέματα υπομονής, τα οποία συνήθως αντικαθίστανται με λογικές ενθουσιασμού, υπερβολής και ενίοτε υστερίας. Αυτά είναι και τα συστατικά, λίγο- πολύ, της αφήγησης των ημερών.
Μέσα σε μία εβδομάδα άλλαξαν πολλά στην πολιτική ζωή της χώρας. Το Μέγαρο Μαξίμου απέκτησε νέο ένοικο, ενώ ο προηγούμενος βιάζεται να απέλθει από τη δημοσιότητα γενικώς (όπως φαίνεται…) μετά το σοκ της συντριπτικής ήττας και υπό το βάρος των φίλιων πυρών που συνεχώς πληθαίνουν.
Ο ενθουσιασμός…
Ο νέος πρωθυπουργός με τις πρώτες του κινήσεις κατάφερε να εντυπωσιάσει πολλούς. Με γοργούς ρυθμούς ανακοίνωσε μία νέα «γεωγραφία» (βάσει αρμοδιοτήτων) για τα υπουργεία, υπουργική σύνθεση με ευχάριστες και γεμάτες ρίσκο εκπλήξεις, ενώ προχώρησε και σε δύο καινοτομίες στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.
Ήταν ανοιχτή προς το εθνικό ακροατήριο, με τον ίδιο να θέτει την πλατφόρμα της πολιτικής που σκοπεύει να ακολουθήσει, καθώς και τις βασικές κατευθύνσεις (με διαρκώς επαναλαμβανόμενο το σύνθημα «Πρώτα ο πολίτης»). Την παράσταση έκλεψε η παρέμβαση του «Συνηγόρου του Πολίτη», Γ. Καμίνη, που έθεσε τους υπουργούς προ των ευθυνών τους: Ενημερώθηκαν από πρώτο χέρι για τα κακώς κείμενα της δημόσιας διοίκησης- πλέον δεν υπάρχει η δικαιολογία ότι «δεν ήξερα, δεν γνώριζα».
Ταυτόχρονα η νέα κυβέρνηση κάνει πράξη και μία από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Σε μία ιστοσελίδα (με άρωμα Ομπάμα…) μπορούν να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους όσοι επιθυμούν να στελεχώσουν τις θέσεις των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων των Υπουργείων και των Γενικών Γραμματέων των Περιφερειών. Όντως σε άλλες χώρες κάτι αντίστοιχο θα ήταν αυτονόητο- στην Ελλάδα όμως που είθισται οι θέσεις αυτές να καλύπτονται από αποτυχόντες πολιτευτές και από «κολλητούς», μάλλον έχουμε να κάνουμε με μία μικρή επανάσταση.
Έτερη έκπληξη ήταν η τοποθέτηση της Τίνας Μπιρμπίλη ως υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής: ένα υπουργείο- κλειδί για τη νέα διακυβέρνηση, εάν λάβουμε υπόψη την προσήλωση σε βαθμό… εμμονής του Γ. Παπανδρέου με την «Πράσινη Ανάπτυξη». Η κ. Μπιρμπίλη μέχρι προ ημερών ήταν σχεδόν άγνωστη (το όνομα της γνώριζαν μόνον οι παροικούντες την πασοκική Ιερουσαλήμ). Πρόκειται για τη βασική εισηγήτρια του ΠΑΣΟΚ σε περιβαλλοντικά θέματα, ενώ είχε και ρόλο λογογράφου για τον Γ. Παπανδρέου.
Μία αντικομφορμιστική παρουσία, η οποία έκανε αίσθηση (σε αυτούς που εντυπωσιάζονται με κάτι τέτοια) με τον τρόπο ενδυμασίας της και την… εύλογη αμηχανία της μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Από τα λίγα που έγιναν γνωστά μέχρι τώρα η Τίνα Μπιρμπίλη φαίνεται ότι γνωρίζει το αντικείμενο που της ανατέθηκε, είναι εργασιομανής, προσγειωμένη, σοβαρή και (το καλύτερο!) δεν είναι πολιτικάντης.
Η τοποθέτηση της έχει αν μη τι άλλο το στίγμα του ΓΑΠ, μέρος της πολιτικής αισθητικής του πριν αυτή υποστεί πλήγματα από το βαθύ ΠΑΣΟΚ της αντιπολιτευτικής περιόδου. Ίσως πάλι να ερμηνεύεται με ψυχολογικά εργαλεία: Καθώς ο ίδιος δεν μπορεί να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά του επίγονου μίας δυναστείας, δίνει απλόχερα την ευκαιρία σε νέους (κανονικούς) ανθρώπους να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ένα στίβο που συνήθως «διακρίνονται» πολιτικοί του κομματικού σωλήνα.
Η υστερία…
Στην αντίπερα όχθη ακούγονται οι κλαγγές των όπλων, με «μαχητές» που βαδίζουν στο μονοπάτι του εμφυλίου. Η Νέα Δημοκρατία μετά τη βαριά ήττα και την απόφαση του Καραμανλή να αποχωρήσει βιώνει κρίση ταυτότητας. Επί 12 έτη η παράταξη είχε αναγάγει σε… ιδεολογία το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος δοξάστηκε σχεδόν κρυπτόμενος και με επικοινωνιακές, ως επί το πλείστον, καντρίλιες.
Τώρα που πρέπει να κοιταχθεί στον καθρέπτη, αντικρίζει μία πολιτικά απωθητική εικόνα που παράγει εσωκομματικό χάος. Οι ίδιοι οι βουλευτές της, εκλεγέντες και μη, στην προσπάθεια τους να εντοπίσουν τα αίτια της ήττας εκθέτουν τον Καραμανλή, στον οποίο ακόμα και τώρα ομνύουν πίστη. Οξύμωρο. Αλλά δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία όταν οι ίδιοι κατηγορούν το στενό επιτελείο του απελθόντος πρωθυπουργού για την αδράνεια στις αποφάσεις και εν γένει στη στάση του. (Ενδεχομένως… άθελα τους) τον παρουσιάζουν σαν μαριονέτα.
Η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα διαλόγου- σε σημείο που οι ίδιοι (μερικοί έστω) το λένε δυνατά. Δεν έχουν μάθει να διαλέγονται, να ζυμώνονται πολιτικά, παρά μόνο να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι στον αρχηγό-τοτέμ. Με ιδεολογία που η βασική της μαγιά είναι η «τάξις και ηθική». Δεν είναι διόλου τυχαίο άλλωστε ότι ο Κ. Καραμανλής στη δική του πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου είχε δώσει ως κυβερνητικό πρόταγμα το «σεμνά και ταπεινά»…
Η υπερβολή…
Η αντίδραση της ελάσσονος αντιπολίτευσης χαρακτηρίσθηκε από υπερβολή. Το ΚΚΕ έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση αναφορικά με τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου πριν καν ολοκληρωθεί, κάνοντας τυφλή επίθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε την κυβέρνηση για έλλειψη συγκεκριμένου σχεδίου, χωρίς όμως να προτείνει από την πλευρά του κάτι συγκεκριμένο, ενώ ο ΛΑΟΣ… περιορίστηκε σε πατριδοκαπηλία και ακρότητες με ατάκες του τύπου «έκαναν το χατίρι στο Νίμιτς» ή περί «Χίλτον».
Και ο χρόνος…
Η επόμενη ημέρα προμηνύεται ενδιαφέρουσα. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφύγει τις συμπληγάδες του ενθουσιασμού, η ΝΔ πρέπει να περάσει από τον κάβο της υστερίας, ενώ ΚΚΕ- ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ οφείλουν να περιορίσουν τις δόσεις της αντιπολιτευτικής υπερβολής, εκτός κι αν αρέσκονται στο ρόλο του μικρού κόμματος διαμαρτυρίας, επ’ άπειρον.
Οι Έλληνες ωστόσο είναι ένας λαός χωρίς ιδιαίτερα αποθέματα υπομονής, τα οποία συνήθως αντικαθίστανται με λογικές ενθουσιασμού, υπερβολής και ενίοτε υστερίας. Αυτά είναι και τα συστατικά, λίγο- πολύ, της αφήγησης των ημερών.
Μέσα σε μία εβδομάδα άλλαξαν πολλά στην πολιτική ζωή της χώρας. Το Μέγαρο Μαξίμου απέκτησε νέο ένοικο, ενώ ο προηγούμενος βιάζεται να απέλθει από τη δημοσιότητα γενικώς (όπως φαίνεται…) μετά το σοκ της συντριπτικής ήττας και υπό το βάρος των φίλιων πυρών που συνεχώς πληθαίνουν.
Ο ενθουσιασμός…
Ο νέος πρωθυπουργός με τις πρώτες του κινήσεις κατάφερε να εντυπωσιάσει πολλούς. Με γοργούς ρυθμούς ανακοίνωσε μία νέα «γεωγραφία» (βάσει αρμοδιοτήτων) για τα υπουργεία, υπουργική σύνθεση με ευχάριστες και γεμάτες ρίσκο εκπλήξεις, ενώ προχώρησε και σε δύο καινοτομίες στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.
Ήταν ανοιχτή προς το εθνικό ακροατήριο, με τον ίδιο να θέτει την πλατφόρμα της πολιτικής που σκοπεύει να ακολουθήσει, καθώς και τις βασικές κατευθύνσεις (με διαρκώς επαναλαμβανόμενο το σύνθημα «Πρώτα ο πολίτης»). Την παράσταση έκλεψε η παρέμβαση του «Συνηγόρου του Πολίτη», Γ. Καμίνη, που έθεσε τους υπουργούς προ των ευθυνών τους: Ενημερώθηκαν από πρώτο χέρι για τα κακώς κείμενα της δημόσιας διοίκησης- πλέον δεν υπάρχει η δικαιολογία ότι «δεν ήξερα, δεν γνώριζα».
Ταυτόχρονα η νέα κυβέρνηση κάνει πράξη και μία από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Σε μία ιστοσελίδα (με άρωμα Ομπάμα…) μπορούν να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους όσοι επιθυμούν να στελεχώσουν τις θέσεις των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων των Υπουργείων και των Γενικών Γραμματέων των Περιφερειών. Όντως σε άλλες χώρες κάτι αντίστοιχο θα ήταν αυτονόητο- στην Ελλάδα όμως που είθισται οι θέσεις αυτές να καλύπτονται από αποτυχόντες πολιτευτές και από «κολλητούς», μάλλον έχουμε να κάνουμε με μία μικρή επανάσταση.
Έτερη έκπληξη ήταν η τοποθέτηση της Τίνας Μπιρμπίλη ως υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής: ένα υπουργείο- κλειδί για τη νέα διακυβέρνηση, εάν λάβουμε υπόψη την προσήλωση σε βαθμό… εμμονής του Γ. Παπανδρέου με την «Πράσινη Ανάπτυξη». Η κ. Μπιρμπίλη μέχρι προ ημερών ήταν σχεδόν άγνωστη (το όνομα της γνώριζαν μόνον οι παροικούντες την πασοκική Ιερουσαλήμ). Πρόκειται για τη βασική εισηγήτρια του ΠΑΣΟΚ σε περιβαλλοντικά θέματα, ενώ είχε και ρόλο λογογράφου για τον Γ. Παπανδρέου.
Μία αντικομφορμιστική παρουσία, η οποία έκανε αίσθηση (σε αυτούς που εντυπωσιάζονται με κάτι τέτοια) με τον τρόπο ενδυμασίας της και την… εύλογη αμηχανία της μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Από τα λίγα που έγιναν γνωστά μέχρι τώρα η Τίνα Μπιρμπίλη φαίνεται ότι γνωρίζει το αντικείμενο που της ανατέθηκε, είναι εργασιομανής, προσγειωμένη, σοβαρή και (το καλύτερο!) δεν είναι πολιτικάντης.
Η τοποθέτηση της έχει αν μη τι άλλο το στίγμα του ΓΑΠ, μέρος της πολιτικής αισθητικής του πριν αυτή υποστεί πλήγματα από το βαθύ ΠΑΣΟΚ της αντιπολιτευτικής περιόδου. Ίσως πάλι να ερμηνεύεται με ψυχολογικά εργαλεία: Καθώς ο ίδιος δεν μπορεί να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά του επίγονου μίας δυναστείας, δίνει απλόχερα την ευκαιρία σε νέους (κανονικούς) ανθρώπους να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ένα στίβο που συνήθως «διακρίνονται» πολιτικοί του κομματικού σωλήνα.
Η υστερία…
Στην αντίπερα όχθη ακούγονται οι κλαγγές των όπλων, με «μαχητές» που βαδίζουν στο μονοπάτι του εμφυλίου. Η Νέα Δημοκρατία μετά τη βαριά ήττα και την απόφαση του Καραμανλή να αποχωρήσει βιώνει κρίση ταυτότητας. Επί 12 έτη η παράταξη είχε αναγάγει σε… ιδεολογία το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος δοξάστηκε σχεδόν κρυπτόμενος και με επικοινωνιακές, ως επί το πλείστον, καντρίλιες.
Τώρα που πρέπει να κοιταχθεί στον καθρέπτη, αντικρίζει μία πολιτικά απωθητική εικόνα που παράγει εσωκομματικό χάος. Οι ίδιοι οι βουλευτές της, εκλεγέντες και μη, στην προσπάθεια τους να εντοπίσουν τα αίτια της ήττας εκθέτουν τον Καραμανλή, στον οποίο ακόμα και τώρα ομνύουν πίστη. Οξύμωρο. Αλλά δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία όταν οι ίδιοι κατηγορούν το στενό επιτελείο του απελθόντος πρωθυπουργού για την αδράνεια στις αποφάσεις και εν γένει στη στάση του. (Ενδεχομένως… άθελα τους) τον παρουσιάζουν σαν μαριονέτα.
Η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα διαλόγου- σε σημείο που οι ίδιοι (μερικοί έστω) το λένε δυνατά. Δεν έχουν μάθει να διαλέγονται, να ζυμώνονται πολιτικά, παρά μόνο να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι στον αρχηγό-τοτέμ. Με ιδεολογία που η βασική της μαγιά είναι η «τάξις και ηθική». Δεν είναι διόλου τυχαίο άλλωστε ότι ο Κ. Καραμανλής στη δική του πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου είχε δώσει ως κυβερνητικό πρόταγμα το «σεμνά και ταπεινά»…
Η υπερβολή…
Η αντίδραση της ελάσσονος αντιπολίτευσης χαρακτηρίσθηκε από υπερβολή. Το ΚΚΕ έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση αναφορικά με τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου πριν καν ολοκληρωθεί, κάνοντας τυφλή επίθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε την κυβέρνηση για έλλειψη συγκεκριμένου σχεδίου, χωρίς όμως να προτείνει από την πλευρά του κάτι συγκεκριμένο, ενώ ο ΛΑΟΣ… περιορίστηκε σε πατριδοκαπηλία και ακρότητες με ατάκες του τύπου «έκαναν το χατίρι στο Νίμιτς» ή περί «Χίλτον».
Και ο χρόνος…
Η επόμενη ημέρα προμηνύεται ενδιαφέρουσα. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφύγει τις συμπληγάδες του ενθουσιασμού, η ΝΔ πρέπει να περάσει από τον κάβο της υστερίας, ενώ ΚΚΕ- ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ οφείλουν να περιορίσουν τις δόσεις της αντιπολιτευτικής υπερβολής, εκτός κι αν αρέσκονται στο ρόλο του μικρού κόμματος διαμαρτυρίας, επ’ άπειρον.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)